ادامه »

شیخ عبدالحسین امینی صاحب کتاب الغدیر شرح حال زندگیش در او یک خدمتگزار بود آمده است.

او یک خدمتگزار بود شماره 48 و 49 درباره شیخ عبدالحسین امینی است. صاحب کتاب گرانقدر الغدیر، که سالیان سال عمر شریف خود را در راه خدمتگزاری به امیرالمومنین علیه السلام صرف کرد.

شیخ عبدالحسین امینی
 شیخ عبدالحسین فرزند شیخ احمد امینی در سال ۱۲۸۱ه. ش در روستای سردها شهرستان سراب و در خانواده ‌ای سرشناس، دیده به جهان گشود. جد وی امین ‌الشرع از روحانیان بنام تبریز بود،تحصیلات مقدماتی را در تبریز گذراند.

در جوانی به نجف رفت و پس از گذراندن مراحل تحصیلی و نیل به رتبه اجتهاد نزد مراجع معروف وقت نجف، دوباره به تبریز بازگشت. بعد از مدتی تدریس و تحقیق در تبریز دوباره به نجف رفت و برای انجام و بسط پژوهش ‌های تاریخی معروف خود برای همیشه در آنجا ماند.

وی در سال ۱۳۳۵ قمری تألیف کتاب « شهداء الفضیله » را آغاز کرد، موضوع این کتاب دربارهٔ « عالمانی بود که در راه حق به شهادت رسیده‌اند». در این کتاب زندگی بیش از ۱۰۰ عالم شیعه از قرن ۴ تا ۱۴ ذکر شده‌ است.

نجفقلی ملقب به امین الشرع، در سال ۱۲۵۷ هجری قمری بدنیا آمد و مدتی از زندگی خود را در سردها (یکی از روستاهای شهرستان سراب) گذرانید و سپس به تبریز مهاجرت نمود و برای همیشه در آنجا مقیم گشت.

خصوصیات شیخ عبدالحسین امینی

وی فردی عالم و صاحب و متقی بود و حیات خویش را مصروف کسب علوم دینی نمود و در شعر و ادب و مکارم اخلاقی به حظی وافر دست یافت. امین الشرع شعر نیز می‌سرود و قصائدی در مدح ائمهٔ اطهار علیهم‌ السلام دارد که هم اکنون در دست است.

 او در شعر خود به « واثق » تخلص می‌کرد و نقش مُهر او، آنطوری که در پشت بعضی از رسائلش مشهود است، «الواثق بالله الغنی عبده نجفقلی» بوده است. وی در سن ۸۳ سالگی در شب جمعه هفتم جمادی الاولی سال ۱۳۴۰ هجری یک ساعت پیش از اذان صبح، دیده از جهان فرو بست و بصورت امانت در محل وفات خود (تبریز) دفن گردید.

علامه امینی می‌فرمودند: ۱۲ سال پس از فوت مرحوم جدم (امین الشرع) وقتی که او را از قبرش بیرون آوردیم تا به نجف اشرف منتقل نماییم با نهایت تعجب و شگفتی دیدیم کوچکترین تغییری در جنازهٔ این مرد بزرگوار بوجود نیامده است، و حتی مویی از محاسن شریفش نریخته است. امین الشرع پس از انتقال به نجف اشرف در جوار مولای متقیان امیرمومنان علیه السلام در « وادی السلام » به خاک سپرده شد.

بخش دوم زندگی علامه شیخ عبدالحسین امینی

تعداد فرزندان وی هشت فرزند که پنج پسر با نامهای محمد هادی، رضا، صادق، احمد، محمد و سه دختر می‌باشند. اثر نامدار او دائرهالمعارف یازده جلدی «الغدیر» که به زبان عربی (۲۲ جلد به‌ زبان فارسی) و خلاصه آن به چند زبان ترجمه شده است در رأس تألیفات امینی و حاصل زحمات ۴۰ ساله اوست.

 الغدیر به بررسی تفصیلی مسئله ولایت تشیع از جنبه‌های گوناگون تاریخی، تفسیری، روایی و حدیثی، فقهی، ادبی، کلامی و اصولی پرداخته است. امینی برای تألیف این اثر مرجع به کشورهای مختلفی سفر کرد و با کار پیگیر شبانه‌ روزی در کتابخانه‌های بزرگ جهان اسلام آن را به‌سرانجام رسانید.

وی در نگارش این اثر چنان‌که خود گفته ده‌هزار جلد کتاب را بدقت مطالعه و استنساخ، و به صدهزار رساله مراجعه مکرر کرده است. وی برای گردآوری مطالب الغدیر سفرهای پژوهشی بسیار کرد.

این سفرها عموماً به مطالعه و استنساخ و تهیه مأخذ و ملاقات با استادان می‌گذشت. از جمله شهرهایی که وی با این هدف به آنها سفر کرد، می‌توان حیدرآباد، دکن، علیگره، لکنهو، کانپور، جلالی (در هند) رامپور، فوعه، معرفه، قاهره (در مصر)، حلب، نبل و دمشق (در سوریه) را برشمرد.

دائرهالمعارف «الغدیر» پس از نشر مورد توجه و تحسین علمای اهل سنت از جمله امام الازهر در مصر، برخی از رجال سیاسی جهان اسلام و اساتید و ادیبان عرب و غیرعرب قرار گرفته و آن را بزرگترین سند وحدت مسلمین و از جمله کتب منبع و مرجع خویش دانسته‌ اند.

بجز برخی نامداران عرب، اساتید و ادیبان پارسی گوی چون جلال همایی، سید جعفر شهیدی، محمدرضا حکیمی، امیری فیروزکوهی، مهدی اخوان‌ ثالث، و … در رثای امینی و تجلیل از اثر او سروده و نوشته‌ اند. ویژگی مهم این اثر استفاده بی‌ واسطه و بسامد از آثار اجماعی اهل سنت در اثبات ولایت و عقاید شیعه امامیه است.

اثر امینی علاوه بر جهان اسلام، امروزه از جمله مراجع اولیه پژوهشی شیعه شناسان در کرسی‌های دانشگاهی غرب است. امینی در ظهر روز جمعه ۱۲ تیر ماه ۱۳۴۹ه. ش (۲۸ ربیع‌الثانی ۱۳۹۰ه. ق) پس از ۶۸ سال تلاش علمی در تهران درگذشت و پیکر او پس از تشییعی انبوه در تهران و شهرهای بغداد، کاظمین، کربلا و نجف به کتابخانه‌ای در نجف (کتابخانه امیرالمؤمنین) که خود بنیانگذارش بود انتقال و به خاک سپرده شد.

باز دست به قلم شدیم تا یادی از علامه شیخ عبدالحسین امینی کنیم به خاطر یادآوری فرمایش ایشان که فرمودند: هرکس صلواتش را با عجل فرج مزین کند من او را در ثواب الغدیرم شریک خواهم کرد

منبع: سایت خدمتگزاران

میثم تمار
برده ی زنی از بنی اسد بود. امام علی علیه‌ السّلام او را خریداری کرد و آزاد نمود ولی آنگاه میثم اسیر و برده ی محبت مولا علی علیه السلام گردید و به کسب علوم نزد مولایش پرداخت.

روایت است حتی ابن عباس هم از تفاسیر میثم بهره ها برد….او به معرفی امام علی علیه السلام بسیار مشتاق بود، و افکار عامه را متوجه حقانیت امام و عظمت امام می‌نمود و حتی مدتی که از چنگال ابن زیاد فراری بود، در هر فرصت مناسب، مناقب و فضائل علی علیه السلام را بیان می‌کرد.

عاقبت عمالان پسر خطاکار زیاد او را بر درختی در کوفه بستند و به شکنجه ی جسمی و روحی او پرداختند.لکن میثم لحظه ای از بیان فضائل اهل بیت علیهم السلام دست نکشید تا جانش را در این راه فدا کرد!

آفتاب روز محشر، بیشتر می سوزدش
هر که اینجا درد و داغ عشق، کمتر می کشد

روایت عمار یاسر – مطلای سره از ناسره

وى فرزند یاسر بن عامر از صحابی پیامبر صلی الله و علیه و آله و سلم بود. پدرش یاسر به انگیزه یافتن برادر گم شده‏ اش به مکه سفر کرد و در آن جا ماندگار شد و با ابوحذیفه مخزومى پیمان ولائى بست. ابوحذیفه یکى از کنیزانش به نام «سمیّه» را به عقد او در آورد و عمّار از وى به دنیا آمد.

عمار با پدر و مادرش تا زمان مرگ مولایشان با وى زیستند و آنگاه که پیامبر خاتم صلی الله علیه و آله و سلم دعوت خود را علنی نمود از نخستین ایمان آورندگان بودند.

وی نیز به مثابه بلال حبشى، صُهیب رومى و خبّاب بن ارتّ مورد آزار و شکنجه طاقت‏ فرساى قریش بر ریگ های داغ بیابان های حجاز قرار گرفت؛ لکن به توصیه پیامبر ⁣صلی الله علیه و آله و سلم صبر پیشه نمود.وی شخصیتی اندیشمند داشت و دائما این ذکر را زمزمه می نمود که: «به خداى رحمان پناه مى‏ برم از فتنه»!

بنا به روایتى که شیعه و اهل سنّت به صورت متواتر از رسول گرامى اسلام صلى‏ الله ‏علیه‏ و ‏آله‏ و سلم که خدا او را اسوه حسنه معرفى کرده است نقل کرده‏ اند، آن حضرت شخصیّت عمّار را الگو و معیار براى شناخت سره از ناسره و حق از باطل قرار داده است. سرانجام فتنه کارگر افتاد و عمار که وعده ی جنت را از پیامبر رحمت به ودیعه گرفته بود در جنگ صفین، در رکاب امیرالمومنین علیه السلام به شهادت رسید.

روایت رشید هجری
از یاران با وفای امیرالمومنین علیه السلام بود، استقامتش در ولایت تحسین برانگیز بود و مردم را به چیزی جز دوستی اهل بیت علیهم السلام دعوت نمی کرد.

مولایش از نحوه مرگش برایش گفت، که دست و پایت را می برند و زبانت را از دهان بیرون می کشند. چگونه صبر خواهی کرد؟ گفت: اگر پایان ماجرا بهشت است بیمی ندارم…سال ها گذشت، ابن زیاد دستور داد که دست و پایش را بریدند ولی زبانش را نه. به خیال خود خواست لسان حق را بی اعتبار کند…

ولی رشید هجری به دخترش دستور می دهد مردم را در منزل جمع کند که از فضائل امیرالمومنین علی علیه السلام بگوید…خبر به گوش ابن زیاد می رسد و زبان از دهانش بیرون می کشند. رشید هجری در راه نصرت امامش دست و پا و زبان و هر آنچه داشت از دست داد…

امام علی (علیه السلام) او را رشید البلایا نامید. امام کاظم (علیه السلام) نیز درباره او فرموده است:

یَا إِسْحَاقُ قَدْ کَانَ رُشَیْدٌ الْهَجَرِیُّ یَعْلَمُ عِلْمَ الْمَنَایَا وَ الْبَلَا(مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۴ق، ج۲۲، ص۱۲۳، ج۴۸، ص۵۴.)
ای اسحاق، رشید هجری از حوادث و وقایع عالم، حیات و مرگ افراد باخبر بود»

روایت اصبغ بن نباته
مردم برای عیادت امیرمومنان آمده بودند امام حسن علیه السلام از منزل بیرون آمدند و فرمودند پدرم به قاتلش تا زمان رحلتش امان داده است، شما نیز به منزل خود بروید. همه رفتند ولی اصبغ همچنان ایستاده بود… امام حسن رو به ایشان فرمودند سخن من و پیام پدرم را نشنیدی؟ گفت چرا شنیدم، ولی دوست دارم باز مولایم را ببینم. برایم اجازه ی ورود می گیرید…

امام رفتند و چند لحظه بعد آمدند و اجازه ی ورود دادند… بر بالین بیمار و تب دار امیرالمومنان نشسته بود. دست در دست مبارک ایشان و درخواست شنیدن کلام های ناب از لسان حق داشت… امام یک بار از حال رفتند، وقتی چشم گشودند هنوز اصبغ بر بالینشان بود. فرمودند: هنوز نشسته ای؟ اصبغ پاسخ داد: آری می خواهم حدیثی دیگر بشنوم امام حدیثی دیگر برایش گفت… آخرین حدیث را از زبان امیرمومنان شنید و حضرت چشم از جهان فروبستند…

آری اصبغ خوب نعمت زمان خود را شناخته بود و به ایشان چنگ زده بود. فرصتی را از دست نداد… و بعد از شهادت امیرمومنان ناقل احادیث گهرباری شد که امروز من و شما برای دفاع از حریم حق حرفی برای گفتن داشته باشیم…

 
آش غدیر عنوان داستانی ست که در روز عید غدیر برای امیرالمومنین علیه السلام آش نذری آماده میکنند. هر کسی در روز عید غدیر برای دوستان و شیعیان حضرت غذا آماده کند، مثل این است که برای تمام امامان و پیامبران علیهم السلام غذا درست کرده است.

بسم الله الرحمن الرحیم 

متن
تقدیم به حضرت محسن بن فاطمه علیه السلام مسافر غدیر که به دنیا آمد و شهید شد آسمان آبی بود. فقط چند ابر سفید گوشه‌ی آسمان دیده می‌شد. زینب و مادرش توی حیاط بودند زینب داشت با وسایل آشپزی اش بازی می‌ کرد و غذا می پخت مادر هم داشت قرآن می‌ خواند.

فکر تازه‌ ای به ذهن زینب آمده بود رفت پیش مادر و به او گفت مامان ای کاش می‌شد یک روز امام علی علیه السلام را به خانه‌مان دعوت کنیم تا من برایشان آش بپزم مادر قرآن را بوسید و گفت: «آفرین دختر گلم چه فکر خوبی!»

زینب که خیلی آش دوست داشت از مادر پرسید: آیا امام علی علیه السلام هم آش دوست دارند مادر گفت: عزیز دلم امام علی علیه السلام همه نعمت های خدا را دوست دارند حالا اگر خواستی آش ‌بپزی اجازه می‌ دهی من هم کمکت کنم؟ چون خیلی دوست دارم در ثواب این کار شریک باشم مگر این کار ثواب دارد؟

بله دخترم! کسی که به نیت حضرت علی علیه السلام کاری انجام بدهد؛ حتماً خدا پاداش و ثواب خوبی به او می‌دهد زینب دوباره به طرف اسباب بازی هایش رفت اما همچنان به فکر پختن آش برای امام علی علیه السلام بود.

ادامه »

* جایگاه عید غدیر در مکتب
1ـ عید خلافت و ولایت
روى زیاد بن محمد قال :
دخلت على ابى عبد الله (علیه السلام) فقلت :
للمسلمین عید غیر یوم الجمعة والفطر والاضحى ؟
قال : نعم ، الیوم الذى نصب فیه رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) امیرالمؤمنین (علیه السلام) . مصباح المتهجد : .736
زیاد بن محمد گوید :
بر امام صادق (علیه السلام) وارد شدم و گفتم : یا مسلمانان عیدى غیر از عید قربان و عید فطر و جمعه دارند ؟ امام (علیه السلام) فرمود :
آرى ، روزى که رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) امیرمؤمنان (علیه السلام) را ( به خلافت و ولایت ) منصوب کرد .

2ـ برترین عید امت
قال رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) :
یوم غدیر خم افضل اعیاد امتى و هو الیوم الذى امرنى الله تعالى ذکره فیه بنصب اخى على بن ابى طالب علما لامتى، یهتدون به من بعدى و هو الیوم الذى کمل الله فیه الدین و اتم على امتى فیه النعمة و رضى لهم الاسلام دینا . ( امالى صدوق : 125، ح .8)
رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود :
روز غدیر خم برترین عید هاى امت من است و آن روزى است که خداوند بزرگ دستور داد ؛ آن روز برادرم على بن ابى طالب را به عنوان پرچمدار ( و فرمانده ) امتم منصوب کنم ، تا بعد از من مردم توسط او هدیت شوند ، و آن روزى است که خداوند در آن روز دین را تکمیل و نعمت را بر امت من تمام کرد و اسلام را به عنوان دین براى آنان پسندید .

ادامه »

حوزه/ نگویید: «باز من باید یک چیزی خرج کنم!» نه! مقروض می‌شوی، خب بشو! تو که برای چیزهای دیگر قرض کرده ای، یک بار هم برای حضرت علی مقروض شو.

مرحوم آیت الله حائری شیرازی در یکی از توصیه های خود درباره عید غدیر خم، سفارش بر عیدی دادن به بچه ها نموده و گفته است:

پدرها جوری نسبت به عید غدیر ارادت به خرج بدهند که بچه‌ها از یک ماه، دو ماه قبل چشم‌ انتظار عید غدیر باشند!

حتی اگر لازم شد، قرض کنید و یک عیدی حسابی -به اندازه‌ای که به علی ارادت دارید- به بچه‌ها بدهید.

نگویید: «باز من باید یک چیزی خرج کنم!» نه! مقروض می‌شوی، خب بشو! تو که برای چیزهای دیگر قرض کرده ای، یک بار هم برای حضرت علی مقروض شو

مقصود از ولایت مطلقه همان اختیاراتی است که در این عبارت بیان شده است به این دلیل که: معقول نیست فقیه (که شخصی غیر معصوم است) در زمینه حکومت و سیاست دارای اختیاراتی بیش تر از معصوم ـ علیهم السلام ـ باشد. پس هر گاه تمام اختیارات حکومتی امام معصوم ـ علیهم السلام ـ برای فقیه نیز ثابت گردید، همان مصداق ولایت مطلقه خواهد بود، زیرا بالاتر از این مقدار دیگر اختیاراتی وجود ندارد که آن را مطلقه بدانیم.

* سؤال

آیا ولی فقیه می تواند بر جان ها و اموال افراد تسلط و اذن تصرف داشته باشد؟

* پاسخ

مقصود از ولایت مطلقه همان اختیاراتی است که در این عبارت بیان شده است به این دلیل که: معقول نیست فقیه (که شخصی غیر معصوم است) در زمینه حکومت و سیاست دارای اختیاراتی بیش تر از معصوم ـ علیهم السلام ـ باشد. پس هر گاه تمام اختیارات حکومتی امام معصوم ـ علیهم السلام ـ برای فقیه نیز ثابت گردید، همان مصداق ولایت مطلقه خواهد بود، زیرا بالاتر از این مقدار دیگر اختیاراتی وجود ندارد که آن را مطلقه بدانیم.

منظور از ولایت مطلقه فقیه این است که حوزه ولایت فقیه جامع شرایط شامل همه اختیارات حکومتی پیامبر و ائمه ـ علیهم السلام ـ است و اختصاصی به برخی از اختیارات حکومتی آنها ندارد البته این اطلاق شامل اختیاراتی که برای شخص معصوم علیه السلام ثابت است یا از امور اختصاصی ایشان در باب حکومت است نمی شود و این موارد از اطلاق ولایت فقیه استثنا شده است همانگونه که حضرت امام (ره) فرمودند:« فقیه همه اختیارات امام علیه السلام را دارا می باشد مگر آن که دلیلی قائم شود که اختیاری که برای امام ثابت است به دلیل جهات شخصی معصوم است نه جهت ولایت و حکومت و یا اگر مربوط به امور حکومتی و سیاسی است اختصاص به معصوم دارد مانند آنچه در جهاد ابتدایی مشهور است .»[۱]

ادامه »