اگر چه حضرت ايوب عليه ‏السلام براي صبرش شهره آفاق شده است و بلاهايي که به او رسيد بسيار سنگين بود، ولي اين سختي‏ ها سرانجامي داشت و بيشتر زندگي او با خوبي و خوشي سپري شد. بردبارتر از ايوب، کسي است که از خردسالي تا پيري، زندگي ‏اش با اندوه عجين شده است. او «مادر مصيبت‏ ها» زينب کبراست. در کودکي شاهد ستم‏ هايي بود که به پدر و مادرش روا مي‏شد. پس از آن هم پرستار فرق تا ابرو شکافته پدر گرديد. جگر پاره پاره برادرش امام حسن مجتبي عليه ‏السلام را با اشک چشم مي‏ شست و در غم‏ بارترين تراژدي تاريخ، يعني جريان کربلا، بار مصيبت‏ هاي سنگيني را به دوش کشيد و اين درحالي است که «جز زيبايي چيزي نديد».

صبر زينب سلام الله علیها در عاشورا
زينب سلام الله علیها، کوه بردباري است. صبر هم شرمنده اوست که نمي‏تواند عظمت کار زينب را بيان کند. وقتي در صحنه کربلا نظر مي‏کنيم و برگ برگ خونين عاشورا را ورق مي‏زنيم، شاخه‏ هاي درخت تنومند صبر زينب سلام الله علیها را در صفحه صفحه اين روز هولناک مي‏بينيم. زينب سلام الله علیها در عاشورا نه تنها بي‏ صبري نمي‏کند، بلکه امام حسين عليه ‏السلام را در مصيبت‏ ها دلداري مي‏دهد. زماني که از سنگيني داغ علي ‏اکبر توان حرکت از پاهاي مبارک امام حسين عليه‏ السلام گرفته مي‏شود، زينب سلام الله علیها خود را به ميدان مي‏رساند و روي جسم علي اکبر مي‏اندازد و از اندوه برادر مي‏کاهد. صبر زينب سلام الله علیها در وداع گل مي‏کند، آنجا که کهنه پيراهني را براي برادر مي‏ آورد و مي‏ داند که پوشيدن اين پيراهن براي چيست.

بلاغ