استاد علی صفایی حائری درباره پناه بردن به حق می‌گوید: پناهندگی به حق و فرار از غیر به سمت حق، لحظه‌ای است که ما ببینیم آنچه که آن‌ها در ما عذاب ایجاد کردند و آتشی که در دل ما روشن کردند؛ آنجاست که «فَفِرُّوا إِلَى اللَّهِ إِنِّی لَکُمْ مِنْهُ نَذِیرٌ مُبِینٌ» کسانی که دنبال این مفر هستند و طالب پناهگاهی هستند، پناه حق را طالب می‌شوند و به او روی می‌آورند و رضا به بلا شکل می‌گیرد. قضا و قدر حق، رضای به هر کدام از این مراحل غایتی هستند که با مرکب بلا می‌شود به آن دست یافت. ما به حدی که بلا را می‌فهمیم به همان اندازه هدف سلوکمان را فهمیده‌ایم.