رمزِ سلوک در مکتبِ حضرتِ ابراهیم (ع) چیست؟

آیهٔ شریفه جوابِ این پرسش را می‌دهد: “إِذْ جَاءَ رَبَّهُ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ” [صافّات/۸۴] . پس هرچه راز و رمزِ سلوک هست در همین عبارت است .

 قلبِ سلیم ، یعنی قلبی که از آلودگی پیراسته است . طهارت - مثلِ نور - یک چیز است امّا آلودگی‌ها بسیار است و انواعِ مختلف دارد .

آلودگیِ قلب چیست؟ حرص ، آلودگی است ؛ کینه ، آلودگی است ؛ بُخل ، آلودگی است ؛ کبر ، آلودگی است ؛ … .

کسی که می‌خواهد به سمتِ خدا برود و به خدا برسد و خدا او را به حضور بپذیرد و مقرّبِ خود سازد ، باید از این آلودگی‌ها پاک شود: شستشویی کن و آن‌گه به خرابات درآ …

کسی که با خلقِ خدا بی‌رحم است ، کسی که خود را از دیگران بهتر می‌داند ، کسی که حریص به جاه و شهرت و مقامات است ، کسی که همه چیز را برای خود می‌خواهد ، کسی که خدا را بندهٔ خود می‌داند که باید دعاهای بچّه‌گانه‌اش را مستجاب کند ، کسی که خیالاتِ خود را درست می‌داند و دیگران را با گمان‌های خود قضاوت می‌کند ،

#گدای_محبت_دیگران_نباش

کسی که گدای توجّه و احترامِ دیگران است ، کسی که رابطه‌اش با دیگران - نه بر عشقِ بی قید و شرط ، بلکه - بر منافع بنا شده ، کسی که خشمش - گاه‌گاه - خود و اطرافیان را به آتش می‌کشد ، کسی که نشترِ زبانش آه از نهادها برآورده ، کسی که شهوتش وقتی برآید از او حیوان می‌سازد ، کسی که دنبالِ نشان دادنِ خود است و به خود دعوت می‌کند ، … این‌چنین کسانی فاقدِ قلبِ سلیم‌اَند و - به نصّ آیهٔ شریفه - آن‌ها را به خدا راهی نیست .

مهم‌ترین ثروتِ هر کس - و خصلتِ او - قلبِ سلیم است . راجع به این ثروت ، خداوند در جای دیگر فرموده: “إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ” [الشعراء/۸۹] ؛ روزی می‌رسد که مال و وَلَد به دردِ آدم نمی‌خورَد ؛ تنها چیزی که به دردِ آدم می‌خورَد ، این است که با قلبی سلیم به محضرِ خدا شرفیاب شود .