«»

«عاقلان، از نسیم سعادت بهره می برند و غافلانه از آن نمی گذرند.وقتی حالتی در آن ها پیدا شود، از آن بهره می برند و بر اساس همان حالت پدید آمده حرکت می کنند و به دعا ،مناجات، توبه یا به کار خیر دیگری می پردازند و به این ندای الهی مثبت پاسخ می دهند؛
امّا عده ای پس از پیدایی این حالت احیاناً سری تکان می دهند و نشاط موقت احساس می کنند؛ ولی به آن ترتیب اثر نمی دهند.

گاهی بر اثر تشییع جنازه یا مشاهده بیماری یا هنگام شرکت در مجلس ترحیم یا شنیدن موعظه یا شعر خوبی، حالتی به انسان دست می دهد؛ بشر غافل زود از آن می گذرد و بر این حالت پدید آمده، یعنی بر یاد خدا اثری مترتّب نمی کند؛ امّا عده ای چنین حالی را مغتنم می شمارند. اگر حالتی برای این ها پیش بیاید ، می‌فهمند خدا به یاد آن ها بود و از این حالت حدّاکثر بهره را می برند، بنابراین بیان نورانی امام علی (سلام الله علیه) که فرمود:حقیقتِ ذکر از مذکور نشئت می گیرد ، اصلی جامع و تبیین پذیر است.اگر خداوند به یاد کسی بود ، در او گرایش به حق پیدا می شود؛ آن گاه انسان به یاد اوست و قهراً از سراب نجات می یابد و خودش شجره طوبا می شود.»

🏷دانش و روش بندگی ص۴۰۰