فصل اوّل؛ عوامل و زمينه‌های طلاق.

کاری از گروه تولید محتوای معاونت فرهنگی وتبلیغی دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم.

انتخاب نادرست
یکی از مشاوران روان‌شناسی، به اهمیت تحقیق قبل از ازدواج اشاره می‌کند و می‎گوید:

«در یکی از روزهای سرد زمستان، فردی وارد دفتر کارم شد و سرگذشت خود را چنین برایم تعریف کرد: مادرم دختری را پیدا کرده بود که تمام شاخص‎هایی را که در نظر داشتم، دارا بود. وقتی به خواستگاری رفتیم، یک دل نه، صد دل عاشق او شدم. وی همان کسی بود که می‎خواستم؛ چون احساس می‎کردم او نیمه گمشده من است و تقدیر، ما را به هم رسانده است. بدون تحقیقِ قابل توجه، او را به عقد خود درآوردم. بعد از گذشت مدتی، پسری جلوی راه مرا گرفت و گفت: من نامزد خانم شما هستم و سال‎هاست قصد ازدواج داریم. شما حق نداشتید زندگی ما را خراب کنید. بعد از کتک‌کاری مفصّل با آن پسر، به خانه همسرم رفتم و قضیه را با او در میان گذاشتم. پدر خانمم  قضیه آن پسر را تمام‌شده می‎دانست و آن را مزاحی بیش معرفی نکرد.

مدتی از این قضیه گذشت و من با خود کلنجار می‎رفتم؛ تا این‌که همسرم زبان باز کرد و گفت: «بله، قصد طلاق دارم و به اصرار پدر و مادرم با تو ازدواج کرده‌ام.» الآن فقط حسرت این را می‎خورم که ای کاش بیشتر تحقیق می‎کردم.»[۱]

ادامه »

صفحات: 1· 2

هرگز برای شوخی یا ابراز صمیمیت از عنوان های سبک و زننده استفاده نکنید.

باید دقت شود در انتساب القاب نباید غلو کرد چون منجر به اعتماد بنفس کاذب میشود.

عناوین مناسب
✅میوه دلم
✅نور چشمم
✅امید قلبم
✅پسر منظمم
✅دختر هنرمندم
✅نازنین تلاشگرم
✅عزیز خوش استعدادم
✅گل پسر/نازنین دختر مؤدبم

❌پدر سوخته
❌مادر مرده
❌خنگول بابا
❌خل و چل
❌کچل من
❌سیا سوخته
❌کوتوله
❌آقامهندس بابا
❌خانم دکتر مامان

امام على عليه السلام:
إذا عاتَبتَ الحَدَثَ فَاترُك لَهُ مَوضِعا مِن ذَنبِهِ لِئلاّ يَحمِلَهُ الإخراجُ عَنِ المُكابَرَةِ

◻️ هرگاه نوجوانى را سرزنش می‌كنى، جايى براى عذرخواهى از گناهش براى او باقى بگذار

تا نيافتن راهى براى عذرخواهى، او را به ستيزه‌جويى نكشاند.

 بحارالأنوار، ج ۲۰، ص ۳۳۳

پرسش:

آیا پیامبر(صلی الله علیه وآله) ارتباط نداشتن با نامحرم را بهترین ویژگی مثبت زن می‌داند؟
از نظر پیامبر بهترین چیز برای #زن چه می‌باشد؟

✍️در منابع حدیثی، روایتی از رسول خدا(ص) نقل شده است که متن آن چنین است: «قالَ لَنَا رَسُولُ اللَّهِ (ص) أَیُّ شَیْ‏ءٍ خَیْرٌ لِلْمَرْأَةِ فَلَمْ یُجِبْهُ أَحَدٌ مِنَّا فَذَکَرْتُ ذَلِکَ لِفَاطِمَةَ (ع) فَقَالَتْ مَا مِنْ شَیْ‏ءٍ خَیْرٌ لِلْمَرْأَةِ مِنْ أَنْ لَا تَرَى رَجُلًا وَ لَا یَرَاهَا فَذَکَرْتُ ذَلِکَ لِرَسُولِ اللَّهِ (ص) فَقَالَ صَدَقَتْ إِنَّهَا بَضْعَةٌ مِنِّی‏»؛[1] امام علی(ع) می‌فرماید: رسول خدا(ص) از ما پرسید بهترین چیز برای یک زن چیست؟ هیچ‌یک از حاضران نتوانست جواب سؤال آن‌حضرت را بدهد. امام(ع) می‌فرماید این موضوع را برای حضرت زهرا(س) بیان کردم، ایشان فرمود چیزی برای زن بهتر از آن نیست که نه مرد نامحرمی او را ببیند و نه او مردی را ببیند. علی(ع) می‌فرماید این موضوع را به اطلاع پیامبر رساندم، پیامبر(ص) فرمود درست گفت زهرا(س)؛ چرا که او پاره تن من است.

?روشن است که این روایت ناظر به جنبه عفاف بانوان است. به بیان دیگر، این‌که حضرت فرمود بهترین چیز برای یک زن آن است که زندگی خود را به گونه‌ای تنظیم کند که حتی الامکان نه او مرد نامحرمی را ببیند و نه مرد نامحرمی او را ببیند. این می‌تواند یک امتیاز و یکی از برجستگی‌های زن مؤمن باشد، که در کنار خوبی‌‌ها و محسّنات دیگر که در تعالیم دینی، زنان به رعایت آنها توصیه شده‌اند؛ نظیر انجام تکالیف دینی و اجتماعی، اطاعت از شوهر و… می‌تواند از او یک بانوی نمونه بسازد و گرنه این ویژگی به تنهایی و بدون درنظر داشتن دیگر وظایف، هیچ امتیازی را برای زنان اثبات نمی‌کند؛ چرا که گاهی شرایط و موقعیت اقتضا می‌کند که زن در دفاع از ارزش‌ها در اجتماع و در برابر مردان حضور پیدا کند؛ آن‌گونه که خود حضرت زهرا(س) و حضرت زینب(س) نیز در برابر دشمن به ایراد سخن می‌پرداختند.

?اگر ندیدن نامحرم را به صورت مطلق، بهترین چیز برای زنان بپنداریم، نتیجه آن می‌شود که زنان کافری که نه مردی را ببینند و نه مردی آنها را ببیند، بهتر از زنان با ایمانی باشند که در جامعه حضور داشته و احیاناً چشمشان به مردی افتاده باشد، در حالی‌که یقیناً این‌گونه نیست

?پی نوشت:
[1]. ابن حیون، نعمان بن محمد مغربى،‏ دعائم الإسلام، ج ‏2، ص 215، قم، مؤسسة آل البیت علیهم السلام، چاپ دوم، 1385 ق.‏//آیات مرتبط
سوره النور (31)

?منبع: سایت اسلام کوئست

انیمیشن زیبای “مهمان قم" 

حضور تا رحلت حضرت معصومه (سلام الله علیها) در قم?

ادامه »

اجازه بدهید حسّ کنجکاوی کودکان با خراب کردن اسباب‌بازی ها یشان، پاسخ داده شود تا آرام آرام، جذّابیت این کار برای آنها از بین برود.

برخی معتقدند باید مراقبت از وسایل شخصی را از همان ابتدا به فرزند یاد داد؛ امّا این دسته از دو نکته غافل‌اند که
اوّلاً کودک، بویژه در سنین دو یا سه سالگی و پایین‌تر از آن، مراقبت از اشیای شخصی را در سالم نگه‌داشتن آنها نمی‌داند. او دوست دارد از وسایلش استفاده کند و خراب کردن اسباب‌بازی را هم نوعی استفاده از آن می‌داند
ثانیاً کودکان هر اندازه به هفت سالگی نزدیک‌تر می‌شوند، حسّ مراقبت از وسایل در درونشان قوی‌تر می‌شود.