روحيه‌تان را خلوت كنيد تا بزرگ شود. دنيا را مى‌توان مهمان كرد. با دلتان مى‌توانيد براى همه روى زمين دعا كنيد. بگوييد خدايا! آن سفره‌اى را كه براى من انداخته‌اى براى اينها هم بينداز. هرگاه خلوت كرديد و چيزى آمد، ريخت و پاش كنيد و براى ديگران هم بخواهيد. هر وقت اوضاع تنگ بود؛ چه از جهت مادى و چه از جهت معنوى، انفاق كنيد. اگر حال عبادتى، تجلّى نمازى و چيزهاى خوب ديگرى نصيب شما شد؛ ريخت و پاش كنيد.
حتى التذاذ عبادات به اين بدن هم سر در مى‌آورد. در نماز، اين بدن شما هم التذاذى مى‌برد كه محال است در طبيعت به اين شدّت براى شما فراهم شود. آن لذّت ايمانى، مخصوص خود شماست. در جاى خلوتى كه مى‌نشينيد تجلّى خدا همه چيز را جواهر مى‌كند، سنگ را دُرّ مى‌كند.
اينها همه بر اثر صبر است. دُرّها همه سنگ بوده‌اند. تجلّى خدا به كوهى كه هيچ شرط و مشكلى ندارد مى‌خورد، آن را آب مى‌كند و دُرّ پديد مى‌آيد. انسان هم همين‌طور است؛

ألنّاسُ مَعادِنُ كَمَعادِنِ الذَّهَبِ وَالفِضَّةِ*

مردم همانند معدن‌هاى طلا و نقره هستند. پيغمبر خدا(صلى الله عليه و آله)مثال زده است، يعنى خدا از همين بشر معادنى را درست مى‌كند، شما را نورانى و قوى مى‌كند.
مؤمن اين‌طور است. اول گوشت و خاك بود، او را با محبّت آب مى‌كنند و دوباره سفت مى‌كنند. بعد هم او را راه مى‌اندازند و خودش را نشانش مى‌دهند. ان‌شاءالله خداوند متعال با همه شما اين‌چنين كند تا مرتّب بگوييد خدا من را ساخته است.

*من لا يحضره الفقيه، ج٤،ص٣٨٠

مجالس حاج محمّد اسماعيل دولابى
كتاب يك، مجلس پانزدهم
صفحه ١٧٠