🔸 رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله در معراج به خداوند عرض کرد: پروردگارا! حال مؤمن در نزد تو چگونه است‌؟!

🔹 خداوند متعال در پاسخ فرمود:

🔺 اى محمد! هركس دوست مرا اهانت كند، به يقين آشكارا با من به جنگ برخاسته، من به يارى دوستانم از همه‌چيز بيشتر مى‌شتابم.
🔺 من دربارۀ چيزى آن اندازه ترديد ندارم كه دربارۀ قبض روح مؤمن دارم، او از مرگ بدش مى‌آيد و من هم از بدى كردن به او بدم مى‌آيد.
🔺 به‌راستى برخى از بندگان مؤمنم را جز توانگرى، آنها را اصلاح نسازد و اگر او را به حال ديگرى درآورم نابود مى‌شود.
🔺 به‌راستى برخى بنده‌هاى مؤمنم نیز باشند كه جز با فقر و ندارى اصلاح نشوند و اگر او را به حال ديگرى بگردانم نابود و هلاک شود و تقرّب نجويد.
🔺 هيچ بنده‌ای از بندگان من با چيزی دوست داشتنی‌تر از انجام واجباتی كه برای او معين كرده‌ام، به من تقرب نمی‌جويد.
🔺 همانا بنده‌ی من با انجام نوافل آن قدر به من نزدیک می‌شود كه
1️⃣ او را دوست می‌دارم.
2️⃣ آن گاه كه او را دوست بدارم، خود، گوش او می‌شوم كه با آن می‌شنود؛
3️⃣ چشم او می‌گردم كه با آن می‌بيند؛
4️⃣ زبان او می‌شوم كه با آن سخن می‌گويد؛
5️⃣ دست او می‌گردم كه با آن می‌گيرد.
6️⃣ هر گاه مرا بخواند، اجابتش می‌كنم و هرگاه خواهش كند روا می‌سازم.

📚 شیخ کلینی، کافی، نشر اسلامی، ج2، ص352.