بسم الله الرحمن الرحیم

آیات الولایه ،آیه بیست و سوم- سوره  مبارکه مریم– آیه شریفه 96

إِنَّ الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا

همانا کسانی که ایمان آورده و عمل های شایسته کرده اند ، به زودی خدای رحمان برای آنها دوستی و محبتی ( در دل های فرشتگان و مؤمنان در دنیا و آخرت ) قرار می دهد.

تفسیر اثنی عشری:

بعد از آن در بیان حال مؤمنان مى‌فرماید:

إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا: بدرستى که آنانکه ایمان آوردند به خدا و رسول. وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ‌: و بجا آوردند کارهاى شایسته پسندیده. سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا: زود است که قرار دهد براى ایشان خداوند بخشنده، دوستى در دلهاى‌مردمان، یعنى مودت و محبت ایشان را در دلها افکند بى‌اسباب و وسائطى از قرابت و صداقت و غیر آن، بلکه به محض اختراع باشد از جانب حضرت احدیت. و این کرامتى است مخصوص به اولیاء که حق تعالى ایشان را به آن اختصاص داده به جهت اعظام و اجلال آنها، چنانچه رعب و هیبت را انداخته در دلهاى دشمنان خود.  تبشیر: به اتفاق فریقین، این آیه در شأن حضرت امیر المؤمنین علیه السلام نازل شده.

اما خاصه اخبار مستفیضه:

1- على بن ابراهیم به اسناد خود از ابى بصیر که گفت: به حضرت صادق علیه السلام عرض کردم: قول خداى تعالى‌ «إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا» فرمود: ولایت امیر المؤمنین علیه السلام ودّى است که خداى تعالى ذکر فرموده‌ «1».

2- محمد بن العباس به اسناد خود از حضرت صادق علیه السلام روایت نموده که: این آیه نازل شد در حق على علیه السّلام، پس نیست مؤمنى مگر آنکه در قلب او دوستى باشد براى على علیه السّلام‌ «2».

3- سید رضى (قدس اللّه سره) در خصایص به اسناد خود از ابن عباس که: این آیه در باره امیر المؤمنین نازل شد که محبتش در قلوب مؤمنین باشد «3».

صفحات: 1· 2