جابر جعفی از حضرت باقرالعلوم علیه السلام بازگو می کند که فرمود:
- پدرم، هیچ یک از نعمت های الهی را یاد نمی کرد، مگر آنکه سر به سجده می نهاد .
- هیچ حادثه ناگواری از او رد نمی شد، جز آنکه سجده می کرد .
- هیچ نیرنگ حیله گری از او دفع نمی گردید، مگر آنکه سر به سجده می نهاد .
- از هیچ نماز واجبی فراغت نمی یافت، مگر اینکه به سجود می رفت .
- هرگز موفق به اصلاح و آشتی بین دو نفر نمی شد، جز آنکه سجده شکر به جای می آورد .
- نشانه های سجود در تمام اندام سجده اش آشکار بود . از این رو ایشان را «سجاد» نامیدند .