مسئولان سیاسی و جریان‌های فرهنگی کشور مراقب باشند که پیچ و انحرافی که از شمیران جایی که به راحتی نام شهید را از کنار اسامی شهدا برداشتند؛ شروع شد، خطرناک‌تر از این نشود.

هر دم از این باغ بری می‌رسد، اما با اجازه‌ی جناب نظامی در این مورد خاص به جای مصرع دوم می‌خواهم بگویم شَرم‌تر از شرم‌تری می‌رسد. داستان از شمیران یا به اصطلاح عامیانه همان شمرون شروع شد. شمیران از لحاظ تقسیمات شهری، منطقه یک تهران محسوب می‌شود. همان جا که به راحتی نام شهید را از کنار اسامی شهدا برداشتند. شهرداری منطقه یک تهران بود که توانست گوی سبقت را از رقیبان برباید و این ننگ را به نام خود ثبت کند. هر چند شهرداری می‌گوید اشتباه از پیمانکار بود و آن یکی به دیگری و سرانجام به سرنوشت من نبودم دستم بود و … دچار شد. اما ماجرا به همین جا ختم نشد و مردم برخی استان‌های دیگر نیز شاهد چنین حرکت شنیعی بودند.

سر انجام سخنان رهبری در مورد آراستن کوچه‌ها و محله‌ها به نام شهدا و زنده نگه داشتن حال و هوای دوران دفاع مقدس در شهر‌ها منتشر شد و گمان کردیم که دیگر پرونده مختومه شد. اما باز هم خبر‌هایی از گوشه و کنار کشور به گوش می‌رسد که روند حذف عنوان شهید از کنار نام شهدا، حتی در شهر‌هایی مانند قم در حال وقوع است.

افرادی که در پشت صحنه‌ی این حرکت کور قرار دارند باید از دو جنبه پاسخگو باشند.

در درجه‌ی اول باید جواب قانون و مدعی العموم را بدهند چرا که تضعیف فرهنگ شهادت و بازی با نام شهدا، صِرف یک کوته فکریِ ساده نیست بلکه بازی با ارزش‌های جامعه و القای تردید در مقدسات مردم است؛ لذا از مدعی العموم خواستاریم که با جدیت تمام در این موضوع ورود کند و با مسئولان امر برخورد نماید.

اما مسببان این هنجارشکنی در مرحله‌ی بعد باید پاسخگوی نخبگان فرهنگی جامعه باشند که با چه توجیهی دست به چنین کاری زدند؟ چه شد که یاوه‌های یک خواننده‌ی لس آنجلس نشین را سرمشق خود کردند؟ اگر عمدی در کار نیست، پس چرا هنوز این حرکت در حال وقوع است؟

متأسفانه برخی مسئولان غرب زده حتی این توانایی را ندارند که یک غرب زده‌ی واقعی باشند. همه شنیده ایم که در کشور‌های غربی برای کشتگان جنگ هایشان چه می‌کنند. یادبود خلبانان انگلیسی در اگهام سوری انگلستان، یادمان سنت جولیان در بلژیک به یاد کشته‌های حمله شیمیایی در جنگ جهانی، یادمان قیام ورشو که همه ساله توسط مردم لهستان برپا می‌شود، یادمان و تندیس‌هایی که توسط مردم شهر ورونژ در روسیه به یاد کشتگانشان (۳۷۰ هزار نفر) بنا شده است، یادمان زنان جنگ جهانی دوم در لندن و… نمونه‌هایی از احترام ملل غربی به مدافعان وطنشان است.

زنده نگه داشتن یاد شهدا صِرف یک مسئله‌ی دینی نیست بلکه غرور ملی و اعتماد به نفس یک ملت وابسته به حماسه سازان آن ملت است. امروز در دنیا جوامعی را داریم که برای تزریق غیرت به جامعه شان، اسطوره‌های ملل دیگر را به نام خود معرفی می‌کنند تا بلکه مردمشان کمی با آنان همراه شوند. متاسفانه با افرادی رو به رو هستیم که به خاطر کینه‌شان نسبت به اسلام و نماد‌های دینی، حاضرند ایران و ایرانی را به کام خطر بفرستند چرا که تا وقتی مردم اسطوره هایشان و علت اسطوره شدنشان را به یاد داشته باشند، هویت آن ملت زنده و پویا است.

وقتی کلمه‌ی شهید را از کنار نام شهدا برداشتیم، باید منتظر دو اتفاق باشیم. اول این که به مرور زمان دفاع از وطن و ایستادگی دیگر جنبه‌ی دینی و مقدس نخواهد داشت و به تبع آن خیلی راحت می‌توان اصل ایستادگی و مقاومت در مقابل زورگو‌های دنیا را مورد تردید قرار داد.

اتفاق دوم هم این که شهدا را که اسطوره‌های ملت هستند، مانند افراد عادی به نسل‌های بعدی معرفی کرده ایم. دیگر برای جوانان نسل‌های بعد، دغدغه نمی‌شود که در صفحات تاریخ، علت شهادت این افراد را جستجو کنند و با آرمان‌ها و اهداف آن آشنا شوند.

مسئولان سیاسی و جریان‌های فرهنگی کشور مراقب باشند که پیچ و انحرافی که از شمیران شروع شد، خطرناک‌تر از این نشود

باشگاه نویسندگان حوزوی خبرگزاری رسا،۰۸ مهر ۱۳۹۸ - ۱۴:۴۰