وقتی تاریخ را ورق می زنیم در جای جای آن صف آرایی حق و باطل را مشاهده می نماییم. یک طرف مستکبران و طاغوتیان عالم ایستاده اند و برای تصاحب دنیای انسان ها دائم در حال تلاشند و در طرف دیگر نیز حق طلبان عالم به دنبال رفع ظلم و کمک به مستضعفان عالم هستند.

طاغوت و استکبار در لباس های مختلف و اشکال متفاوتی رخ می نماید که همه این اشکال یک روح واحد دارند و آن ایجاد جهالت برای استثمار بیشتر است. آنها به خوبی می دانند که سلطه خود را فقط در صورتی می توانند گسترش دهند که مردم را هر چه بیشتر و عمیق تر در جهالت فرو برند. قرآن کریم در توصیف این صف آرایی به زیبایی هر چه تمام تر می فرماید: «اللَّهُ وَلِیُّ الَّذینَ آمَنوا یُخرِجُهُم مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النّورِ وَالَّذینَ کَفَروا أَولِیاؤُهُمُ الطّاغوتُ یُخرِجونَهُم مِنَ النّورِ إِلَى الظُّلُماتِ أُولئِکَ أَصحابُ النّارِ هُم فیها خالِدونَ؛[1] خداوند، ولی و سرپرست کسانی است که ایمان آورده‌اند؛ آنها را از ظلمت ها، به سوی نور بیرون می‌برد. (اما) کسانی که کافر شدند، اولیای آنها طاغوتها هستند؛ که آنها را از نور، به سوی ظلمت ها بیرون می‌برند؛ آنها اهل آتشند و همیشه در آن خواهند ماند.»

حاکمیت طاغوت تداومش به ظلمت و جهالت انسان ها بستگی دارد هر چه انسان‌ها در غفلت ها بیشتر فرو روند حاکمیت مستکبران نیز تداوم بیشتری خواهد یافت. از این روست که آنها با هر انسان و هر آیینی که روشنگری کند مخالف هستند و به شدت به مقابله با آن می پردازند.