پیغمبران می‌آیند برای شوراندن و انقلاب و عصیان، اما اول می‌روند سراغ آن انسان نهفته در درون فرعون‌ها، بلکه آن انسان را بشورانند علیه این انسانِ اکتسابیِ اجتماعی، که الآن بر این موجود حکومت می‌کند. لهذا موسی بن عمران، اول مأمور می‌شود برود سراغ خود فرعون. «… لَّعَلَّهُ یَتَذَکَّرُ أَوْ یَخْشَى» برو بلکه این فرعون را به وسیله انسانی نهفته در درون خودش، واژگون کنی.

? البته اگر بعد از آنکه ایمان به او مکرر در مکرر عرضه شد، در مقابل دعوت پیغمبر عناد ورزید، این عناد بعد از اتمام حجت، دیگر چاره‌پذیر نیست. «سَوَاءٌ عَلَیْهِمْ أَأَنذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنذِرْهُمْ» مرحله بعد از این است.

? اگر از اینجا سود نبردند آنوقت می‌روند سراغ طبقات محروم [و حتی غیر محروم]،
آنها را علیه فرعون‌ها و فرعونی‌ها می‌شورانند.

? استاد مطهری، انقلاب اسلامی از دیدگاه فلسفه تاریخ، ص۴۳-۴۲