يكی از همرزمان شهيد علی ماهانی می‌گويد:
در مقطعی، برخی از رزمنده‌های گردان به صورت منظم در نماز جماعت و جلسات قرآن و دعا شركت نمی‌كردند. برخی اصلا نمی‌¬آمدند و بعضی ديگر با تأخير در نماز جماعت حاضر می‌¬شدند. با اينكه علی‌¬آقا می‌¬توانست به عنوان مسئول و فرمانده دستور بدهد و همه را اجبار كند، اما روش ديگری پيشه كرد. ايشان وقت نماز كه می‌¬شد، آستين‌هايش را بالا می‌¬زد و در حضور همه،‌ قدم‌زنان برای وضو می‌رفت و با اين حركت به همه اعلام می‌¬كرد كه وقت نماز است. رزمنده‌ها هم پيام ايشان را گرفته بودند و متوجه منظور او بودند؛ به همين خاطر بعد از مدتی افرادی كه به اذان كم توجه بودند، وقتی می‌¬ديدند فرمانده با اين همه مشغله، كارهای خودش را رها می‌¬كند و به نماز اول وقت توجه دارد، وضو می‌گرفتند و در نمازخانه حاضر می‌¬شدند.