ويژه نامه سالروز ولادت حضرت عيسي مسيح علي نبينا و آله و عليه السلام

براي مطالعه ويژه نامه به اين صفحه مراجعه فرماييد

مناسبت ها

چهارم ربيع الثاني: ولادت حضرت عبدالعظيم حسني عليه السلام
هفتم ربیع الثانی؛ درگذشت سید مرتضی علم الهدی (صاحب الشافی 436 ه. ق) :
جایگاه علما در پویایی فقه شیعه
سرگذشت های زندگی علما و فقها
سید مرتضی علم الهدی، زندگی و آثار

هشتم ربیع الثانی
ولادت امام حسن عسكری علیه السلام (232 ه. ق)
وظایف شیعه در ولادت ها و شهادت ها
ولادت و شهادت نمونه ای از شعائر اسلامی
یاران و شاگردان امام عسكری علیه السلام
كلمات، پندها و آموزه های امام عسكری علیه السلام
قیام مردم عراق به رهبری آیت الله محمدتقی حائری شیرازی (1299 ه. ق)
قیام های شیعیان عراق (زمینه ها، عوامل، آثار)
نقش علما در قیام های شیعی در عراق

نهم ربیع الثانی؛ رحلت آیت الله حكیم (1390 ه. ق) :
خاندان حكیم (فقها و مبارزان سیاسی)
رژیم های ظالم عراق و شهادت علما
نقش علما و فقهای شیعه در حفظ دین و مسلمین

دهم ربیع الثانی؛ وفات حضرت معصومه علیها السلام:
حضرت معصومه علیها السلام مناقب و فضائل از زبان معصومین علیهم السلام
نقش حضرت معصومه علیها السلام در مبارزات سیاسی عصر امام رضا علیه السلام
شهر قم، قبل و بعد از حضرت معصومه علیها السلام
حوزه علمیه قم، بایسته ها و شایسته ها
علل نام گذاری قم به حرم اهلبیت علیهم السلام

منبع: ماهنامه اطلاع رسانی، پژوهشی، آموزشی مبلغان شماره 18 .

ويــــژهـ نامهـ ولادتـ سيدالكريمـ حضرتـ عبدالعظيمـ حسنيـ عليهـ السلامـ

براي مطالعه ويژه نامه اين قسمت را كليك نماييد

حضرت امام خمینی رحمة الله علیه

مبادا خداى نخواسته اشتغال به مبادى و مقدمات موجب شود كه از غايت اصلى كه ابقا و رشد تحقيقات علوم اسلامى [است]، خصوصاً فقه به طريقه­ی سلف صالح و بزرگان مشايخ همچون «شيخ الطائفه»  و أمثاله و در متأخرين همچون «صاحب جواهر»  و شيخ بزرگوار «انصارى» بازدارد.

صحيفه امام، ج‏17، ص316.

 حضرت امام خمینی رحمة الله علیه

كوشش نمايند كه هر روز بر دقتها و بحث و نظرها و ابتكار و تحقيق­ها افزوده شود؛ و فقه سنتى كه ارث سلف صالح است و انحراف از آن سست شدن اركان تحقيق و تدقيق است، محفوظ بماند وتحقيقات بر تحقيقات اضافه گردد.

صحيفه امام، ج‏21، ص393.

 حضرت امام خمینی رحمة الله علیه

اما در مورد دروس تحصيل و تحقيق حوزه‏ها، اين جانب معتقد به فقه سنتى و اجتهاد جواهرى هستم و تخلف از آن را جايز نمى‏دانم.

صحيفه امام، ج‏21، ص273.

 حضرت امام خمینی رحمة الله علیه

حوزه‏ها و روحانيت بايد نبض تفكر و نياز آينده جامعه را هميشه در دست خود داشته باشند و همواره چند قدم جلوتر از حوادث، مهياى عكس العمل مناسب باشند.

صحيفه امام، ج‏21، ص273.

 مقام معظم رهبری مدظله العالی

پژوهش و تحقیق در نظام­های آموزشی دنیا رکن اساسی و مایه بقای آن است و شاخص رشد و یا عقب ماندگی هر مجموعه آموزشی و تحقیقی، به چگونگی و جایگاه پژوهش آن بر می­گردد، از این رو برای تحول و پیشرفت در حوزه، باید به نظام پژوهشی آن عنایت ویژه بشود.

دیدار با  فضلا و نخبگان حوزه علمیه قم، 14/9/74

فضای علمی كشور بايد فضای توليد و ترويج علم و پژوهش و پرورش محقق و عالم باشد كه در اين زمينه هم نخبگان و هم مسئولان وظايفی برعهده دارند.

دیدار نخبگان جوان، 21/11/82.

تحقيقات‌ و پژوهشهای‌ حوزه­ی‌ علميه‌ در مسايل‌ فكری‌ بايد به گونه‌ای‌ باشد كه‌ هدايت‌ دينی‌ و جذب‌ مردم‌ را به‌ سوی‌ دين‌ در پی‌ داشته‌ باشد.

بازديد از نمايشگاه‌ مراكز علمی‌،15/7/79.

يكی از موارد مهمی كه بايد در بحث تحول نظام آموزشی مدنظر قرار گيرد، حذف فرهنگ حفظ محوری و تقويت روحيه تحقيق و تعميق در علم و دانش است.  (دیدار برجستگان و نخبگان علمی، 3/7/87.)

 دستگاههای مديريتی دولتی و اساتيد بايد روحيه­ ی خودباوری و اعتماد به نفس ملی و همچنين اميد به آينده را در مراكز پژوهشی و در ميان جوانان پژوهشگر و نخبه ترويج كنند.(دیدار برجستگان و نخبگان علمی، 3/7/87.)

كار علمى و كار فكرى و كار پژوهشى هم، يك بخشى از معنويات است. (ديدار نخبگان جوان، 14/7/89.)

 بدون انواع دانش، اقتدار كشور امكان­پذير نيست؛ دانش اقتدار مى‌آورد.(ديدار جمعى از نخبگان علمى كشور، 6/8/88.)

 پیشرفت و عزت کشور در گرو تلاش در زمینه علم و پژوهش است.(دیدار استادان دانشگاه ها 9/7/86.)

 حوزه بایستی به سمت عمق بخشیدن به تفکر دینی جامعه، حرکت کند و درباره ی تک تک عقاید و افکار بنیادین اسلامی، در سطوح مختلف سنی، برنامه ای منظم داشته باشد .(دیدار طلاب حوزه علمیه مشهد، 10/6/67 .)

 حوزه های علمیه، هم باید برای شبهات پاسخی بیابند و هم در جایگاه نظریه پرداز مذهبی، حافظ هویت فکری، دینی و فرهنگی جامعه باشند .(دیدار علما و روحانیون غرب تهران، 16/2/61.)

 حوزه ی علمیه، پشتوانه ی پژوهشی و دینی نظام، در حوزه ی عقیدتی است .(دیدار علما و روحانیون اردبیل، 30/4/66)

کارهای ما، دسته جمعی نیست …. کار دسته جمعی، اشتراک مساعی، ابزارهای مناسب را جمع کردن و آوردن، این ها کارهای جدید دنیاست. (دیدار طلاب و علوم دینی در مدرسه فیضیه، 1/12/70.)

 حوزه ی علمیه، یک کارخانه ی عظیم انسانی است که باید دائم تولید کند، حوزه باید کتاب و آدم و عالم و متدین و فکر و حرف تازه تولید کند . (دیدار علما و مدرسان حوزه علمیه قم، 30/11/70.)

 یکی دیگر از ابزارهای گسترش و تولید علم در عرصه های پژوهش، گسترش و راه اندازی مجلات تخصصی در علوم و فنون مختلف حوزوی است. (دیدار علما و مدرسان حوزه  علمیه قم، 30/11/70.)

 برگزاری مستمر نشست های علمی - پژوهشی در حوزه در زمینه های مختلف، روح پژوهش و تحقیق را احیا و پرورش می دهد .  (دیدار فضلا و نخبگان حوزه علمیه ی قم، 14/9/70.)

 روند تحقیقات حوزه، باید به گونه ای باشد که علاوه بر شناخت نیازهای موجود، با آینده نگری نیازها و شرایط ده ها سال بعد را هم پیش بینی و راه علاج آن را بیابد .(دیدار فضلا و نخبگان حوزه ی علمیه ی قم، 14/9/70.)

… الان، یک کتابخانه ی عظیم را در چند دیسک کوچک جای می دهند … . امروز دنیا این طوری شده است. باید از این ها استفاده کرد و بهره برد . (بازدید از مرکز تحقیقات کامپیوتری، 14/10/71

حضرت آیت الله جوادی آملی دامت توفیقاته

باید حوزه در سه عنصر محوری «آیه محکمه»، «فریضه­ قائمه» و «سنت عامله» برنامه­ی محتوایی داشته باشد…. باید بخش محتوایی حوزه، پایه ی­ محکمه داشته باشد و دارای متخصصان خوب محکمه، قائمه و عامله باشد، زیرا همه طلاب تنها برای فقه و اصول نباید تربیت شوند.

دیدار با جمع اساتید حوزه، 9/3/87.

حضرت آیت الله صافی گلپایگانی دامت توفیقاته

با سرپنجه بینش و پژوهش، گره های باز نشده از کار بشر را باز نمایید، درس بخوانید تا دانشمند شوید.

حضرت آیت الله مکارم شیرازی دامت توفیقاته

طلبه باید از وقتی «بدان ایدک الله» را می خواند، به نوشتن بپردازد، نه اینکه به مقامات عالی علمی برسد و هنوز دست به قلم نبرده باشد.

دیدار نویسندگان علوم و معارف اسلامی.

حضرت آیت الله سبحانی دامت توفیقاته

آنچه پژوهشگر را به تلاش وا می دارد، کشش درونی آنها به دانش پژوهش و پرده برداشتن از چهره واقعیت است.

پیام ایشان به مناسبت روز پژوهش، 25/6/86. 

منبع: پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

1. به هيچ وجه، در تحقيقات و تاليفاتمان بر «مسموعات » و «منقولات » - هر چند مشهور و معروف نيز باشند - تكيه نكنيم مگر آنكه خودمان آنها را در منابع قابل اعتبار بيابيم تا اين حديث شريف شامل حالمان نگردد: «لاتحدث الناس بكل ما سمعت به فكفي بذلك كذبا؛ هر چه را شنيدي به مردم نگو؛ زيرا همين براي دروغ بودن بس است. »( نهج البلاغه، نامه 69.)
2. بكوشيم كه فضاي تحقيقات و تاليفاتمان را حقيقتا از «تحقيق » و «تاليف » به معناي درست و فراگير و با همه ويژگيهاي آن پر سازيم و با «تحقيق بازي » و «تاليف سازي » آلوده نسازيم و مانند معماران بساز و بفروش، ما نيز «بچاپ و بفروش » نشويم و «ملاي رومي » چه دُر سُفته است كه گفته است:
علم تقليدي بود بهر فروخت // چون بيابد مشتري خوش برفروخت
مشتري علم تحقيقي حق است // دائما بازار او پر رونق است
لب ببسته مست در بيع و شري // مشتري بي حد كه الله اشتري
شايان توجه است اين نكته مهم را در داوريهايمان نيز به خاطر داشته باشيم كه هماره پر برگي يك تحقيق و پرفروشي يك تاليف به معناي پرباري و پركاري آن و پرجوشي و پركوشي اين نيست و حتي پر عنواني فهرست منابع - تا چه رسد به پر عنواني فهرست مطالب و فهرست تاليفات - نيز هماره به معناي پرمايگي و پرانديشگي آن نيست.
3. بكوشيم كه روحيه «نگرش تحقيقي » و «نگارش تحليلي » را در خود زنده كنيم و روز به روز آن را بپرورانيم. براي به دست آوردن چنين روحيه اي مي توانيم اين كارها را انجام دهيم:
يك. مطالعه كتابها و منابعي كه با نگرشي تحقيقي و نگارشي تحليلي نوشته شده اند. از اين رو، محقق كسي است كه در تحقيقات خويش به كتابها و منابع دست چندم و حتي گاه به كتابها و منابع دست دوم نيز مراجعه نمي كند. مثلا يكي از محققان مي گفت: «من در تحقيقاتم حتي به كتاب شريف «بحارالانوار» - جز در موارد ضرورت و اضطرار - نيز استناد نمي كنم، بلكه به مصادر و مآخذ اوليه اي كه محدث بزرگ و بزرگوار شيعه، مرحوم علامه مجلسي - اعلي الله مقامه الشريف - خود به آنها استناد كرده است مراجعه مي نمايم و اصل حديث را در آنجا مي يابم و سپس با شرايطش به آن استناد مي كنم »
دو. در زندگي علمي، همنشين شدن و نشست و برخاست كردن با كساني كه در مسائل فكري و علمي، تحقيقي مي نگرند و تحليلي مي نگارند. از اين جهت، محقق كسي است كه در زندگي علمي خويش، با كساني كه در انديشه و انديشيدن، «مقلد» هستند، نمي نشيند و «ملاي رومي » چه خوش سروده است:
از محقق تا مقلد فرقهاست // كاين چو داوود است و آن ديگر صداست
منبع گفتار اين سوزي بود // وان مقلد كهنه آموزي بود
سه. مطالعه زندگي و روش علمي كساني كه مقلدانه نمي انديشيده اند و محققانه مي نوشته اند. بدين رو، زندگي و روش علمي «علامه اميني » ، «علامه طباطبائي » ، «علامه مطهري » و «علامه جعفري » - رضوان الله عليهم اجمعين - مي تواند الگويي پسنديده در اين زمينه ها باشد. يا مثلا گفته اند: «يكي از محققان در كتاب دائرة المعارف خويش مي خواسته اند متراژ پل قديمي و سمبليك اهواز را بنويسند. بدين منظور، هياتي را از تهران به اهواز مي فرستند تا دقيقا متراژ آن را محاسبه نمايند و آن گاه در دائرة المعارف خود بنگارند. » مطالعه شيوه تحقيق و تاليف چنين انسانهايي، روحيه دقت و تحقيق را در انسان تقويت مي كند.
چهار. حضور داشتن در جلسات و شركت كردن در مجالس علمي كه با نگرشي تحقيقي و تحليلي تشكيل مي شوند. بدين جهت، محقق كسي است كه در زندگي علمي اش، به جلسات و مجالس غيرعلمي و جلسات و مجالسي كه عنوان علمي دارند، اما روشي غيرتحقيقي و غيرتحليلي نيز دارند، پا نمي گذارد.
پر روشن است كه اين سخن و اين پيشنهادها، موضوعات و مسائلي را كه اساسا بايد با روشي تقليدي و نه تحقيقي بدانها دست يافت، شامل نمي شوند.

از جمله عادات رایج در میان برخی از افراد جامعه، بر زبان آوردن الفاظ نادرست و رکیک است که از آن تعبیر به «فحش» می شود. در این نوشتار که برگرفته از یکی از کتاب های آیت الله مجتبی تهرانی است، به صورت مختصر به مباحثی همچون «تعريف فحش»، «اقسام فحش»، «نكوهش فحش از ديد شرع و عقل»، «ريشه هاى درونى فحش»، «پيامدهاى زشت فحش» و «راه هاى درمان فحش» اشاره خواهد شد.

ناسزا گفتن و دشنام دادن از رفتارهاى بسيار زشت و زننده اى است كه آدميان كم و بيش به آن مبتلايند. اين بيمارى، مايه نابودى پيوندهاى عاطفى انسان شده، دشمنى و كينه را پديد مى آورد.

اين فصل به بيان و توضيح ابعاد گوناگون ناسزا و دشنام پرداخته تا راه هاى درمان مناسب را براى ريشه كن كردن آن ارائه كند. موضوع هاى مورد بحث در اين فصل عبارتند از:

1 -تعريف فحش

2 - اقسام فحش

3 - نكوهش فحش از ديد شرع و عقل

4 - ريشه هاى درونى فحش

5 - پيامدهاى زشت فحش

6 - راه هاى درمان فحش

* تعريف فحش

فحش ، بذاء، سلاطه ، تفحش و سب ، كلماتى گوناگون با معانى بسيار نزديك به هم ، بلكه مترادف و هم معنايند. فحش در لغت به معناى افزايش بدى از حد مجاز است؛ يعنى وقتى بدى از حد خود فراتر رود، شخص به ناسزاگويى روى مى آورد. ((تفحش)) به معناى بيهوده گفتن يا هرزه گويى، ((سب)) به معناى گفتار زشت يا دشنام ، ((بذاء)) به معناى بد زبانى و ((سلاطه)) نيز به معناى زبان درازى است .

دانشمندان اخلاق ، به كار بردن سخنان زشت براى اشخاص را فحش و ناسزا مى گويند.

* اقسام فحش

فحش را از جهت انگيزه گوينده به دو قسم مى توان تقسيم كرد:

1 - فحش با انگيزه آزار (قصد جدى )

گاه ناسزا براى رنجاندن و آزردن خاطر ديگرى گفته مى شود. دشنام دهنده در اين حالت با جديت ناسزا گفته ، حرمت شكنى مى كند.

2 - فحش با انگيزه شوخى

هرزه گويى و فحش چه بسا براى شوخى باشد. ناسزا گويى در چنين حالى ، بدون انگيزه رنجاندن است .

گاهى هم اين صفت ناپسند، عادت شده، بدون انگيزه خاصى انجام مى گيرد. فرد بيمار در اين حال براى رساندن مقاصد معمول خويش، سخنان زشت را به مى گيرد. فحش از جهت زشتى كلمات به كار رفته نيز به مرتبه هاى گوناگون تقسيم مى شود. برخى بسيار زشت است و برخى زشتى كمترى دارد.

البته ميزان زشتى و ناپسندى سخنان فرد نزد اقوام و ملت هاى گوناگون مختلف است به اين معنا كه گاه سخنى در شهرى بسيار ناپسند شمرده مى شود و در شهر يا كشور ديگر به آن اندازه ناپسند نيست .

* نكوهش فحش از ديد شرع و عقل

فحش و ناسزا در سخنان بسيارى از پيشوايان معصوم (عليه السلام ) به شدت نكوهش شده است تا آن جا كه فرموده اند:

در اسلام فحش نيست و مسلمان ناسزا نمى گويد. رسول اكرم (صلى الله عليه و آله و سلم ) مى فرمايد:

الفحش و التفحش ليسا من الاسلام فى شى ء/ ناسزا گفتن و هرزه گويى در هيچ موردى از اسلام نيست .

حضرت صادق (عليه السلام) نيز به برخى از ياران خود فرمود كه فحش دادن، كردار ما نيست و پيروان خود را به آن فرا نمى خوانيم.

سماعه كه از ياران امام صادق (عليه السلام) است، مى گويد: دخلت على ابى عبدالله (عليه السلام) فقال لى مبتدئا يا سماعه ما هذا الذى كان بينك و بين جمالك ؟ اياك ان تكون فحاشا او سخابا او لعانا فقلت : والله لقد كان ذلك انه ظلمنى . فقال ان كان ظلمك لقد اربيت عليه ان هذا ليس من فعالى و لا امر به شيعتى ، استغفر ربك و لا تعد قلت استغفرالله و لااعود/ بر امام صادق (عليه السلام ) وارد شدم . در ابتدا فرمود: به من بگو كه قضيه بين تو با شتربانت [= ساربانت ] چه بوده است ؟ (سپس فرمود) بپرهيز از اين كه زشتگو و بدزبان يا فريادزن يا لعنت كننده باشى . من گفتم به خدا سوگند! او به من ستم كرده (من بى جهت به او ناسزا نگفته ام) حضرت فرمود: اگر او به تو ظلم كرده ، همانا تو بر او پيشى گرفتى [= به سبب ناسزا گفتن ، تو هم ستم كردى ]. همانا اين فحش از رفتار من نيست و پيروان خود را نيز به آن امر نمى كنم . از پروردگارت آمرزش بطلب و (به سوى بدى) باز نگرد.سماعه گفت : من از پروردگار آمرزش مى طلبم و هرگز باز نخواهم گشت .

پيامبر اكرم (صلى الله عليه و آله و سلم) مى فرمايد:

الجنه حرام على كل فاحش ان يدخلها/ ورود در بهشت بر هر زشت گويى حرام است .

اياكم و الفحش فان الله لا يحب الفحش و التفحش؛ اياكم و الفحش ‍ فان الله لايحب الفاحش المتفحش/ از ناسزاگويى بپرهيزيد. همانا خداوند فحش و هرزه گويى را دوست نمى دارد. از فحش بپرهيزيد؛ چرا كه خداوند ناسزاگو و هرزه گو را دوست ندارد.

از حضرت باقر (عليه السلام ) روايت شده است :

ان الله يبغض الفاحش المتفحش/ همانا خداوند فحش دهنده هرزه گو را دشمن مى دارد.

ان الله يبغض الفاحش البذى/ به درستى كه خداوند فحش دهنده بد زبان را دشمن مى دارد.

در وصيت هاى رسول اكرم (صلى الله عليه و آله و سلم ) به حضرت على (عليه السلام ) آمده است :

يا على شر الناس من اكرمه الناس اتقاء فحشه/ اى على !بدترين شخص كسى است كه مردم از زبان بد او ترسيده ، از روى ترس او را گرامى بدارند.

از امام محمد باقر (عليه السلام ) نقل شده است كه پيامبر اكرم (صلى الله عليه و آله و سلم ) به همسرش فرمود:

يا عائشه ان الفحش لو كان ممثلا لكان مثال سوء/ اى عايشه ! اگر فحش در اين عالم شكل مى گرفت (و تو آن را مى ديدى)، به شكل زشت و بدى تبديل مى شد.

از انديشه و درنگ در اين روايت ها، اين نتيجه به دست مى آيد كه فحش از ديد شرع، رفتارى بسيار ناپسند، بلكه ممنوع است. تعبيرهايى چون نبودن در اسلام ، وارد نشدن در بهشت ، دوست نداشتن خدا، دشمنى خدا، همه و همه شدت زشتى اين رفتار را نشان مى دهد تا آن جا كه امام صادق (عليه السلام ) به فحش دهنده وعيد آتش داده است؛ آن جا كه مى فرمايد:

البذاء من الجفاء و الجفاء فى النار/ بد زبانى از جفا كارى است و جفا كارى در آتش است .

* ريشه هاى درونى فحش

ناسزاگويى در يكى از عوامل ذيل ريشه دارد:

1 - خشم و عصبانيت

فحش، اغلب از شعله ور شدن خشم سرچشمه مى گيرد. فرد خشمگين به دليل ناتوانى در مهار كردن خشم خود، به رفتار زشتى چون فحش دچار مى شود و با تكرار و استمرار آن ، اين رفتار به شكل عادت در مى آيد.

2 - شوخى

گاه ناسزاگويى فقط براى مزاح و شوخى با فرد و خنداندن ديگران صورت مى گيرد كه اين خود نيروى شهوت ريشه دارد. هرزه گويى هاى دلقك هاى دربار پادشاهان ، از اين نوع به شمار مى آيد.

3 - عادت

تربيت نادرست در شيوه سخن گفتن ، سخنان ناهنجار و نازيبا را براى انسان عادى مى سازد. فرد مبتلا به فحش در چنين حالتى ، بدون سركشى دو نيروى خشم و شهوت، دشنام مى دهد؛ زيرا ناسزاگويى براى او، مانند سخنان ديگرش به شكل عادت در آمده است .

* پيامدهاى زشت فحش

ناسزاگويى و دشنام، پيامدهاى شومى را در دنيا و سراى آخرت براى انسان به بار خواهد آورد كه از آن ميان مى توان به موارد ذيل اشاره كرد:

- پيامدهاى فحش در دنيا

1. تحريك ديگران به ناسزاگويى: دشنام به ديگران، مايه خشم آن ها شده، ايشان را نيز به همين رفتار زشت وا مى دارد. ناسزا به آرمان و عقيده ديگران ، چه بسا آن ها را به فحش به آرمان انسان ناسزاگو وادارد.

خداوند متعالى در قرآن كريم مى فرمايد:

و لا تسبوا الذين يدعون من دون الله فيسبوا الله عدوا…/ خدايان آن ها را فحش ندهيد؛ چرا كه آن ها نيز (در مقابل) از روى دشمنى به خداوند ناسزا مى گويند.

2. ايجاد دشمنى: ناسزاگويى، بذر دشمنى را در دل ديگران مى پاشد و آن ها را از فحش دهنده متنفر مى كند؛ چنين فردى به جاى كسب دوستى ، بر تعداد دشمنان خود مى افزايد.

رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم ) مى فرمايد:

لا تسبوا الناس فتكسبوا العداوه لهم/ به مردم دشنام ندهيد تا دشمنى ايشان را به دست نياوريد.

3. ايجاد نفاق و دورويى: فحش، مردم را به دورويى سوق مى دهد؛ چرا كه آن ها مى كوشند براى ايمن ماندن از زبان دشنام دهنده ، بدون وجود كم ترين علاقه ، به او احترام گذارند؛ همان گونه كه رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) در وصيت به امير مؤ منان على (عليه السلام ) فرمود: اى على بدترين مردم كسى است كه مردم از روى ترس به او احترام گذارند.

اين همان مصداق دوگانگى زبان و قلب و در نتيجه ، آشكار شدن نفاق در جامعه است . فحش ، افزون بر ايجاد نفاق در ديگران ، نفاق گوينده را نيز نشان مى دهد.

حضرت صادق (عليه السلام ) مى فرمايد:

ان الفحش و البذات ء و السلاطه من النفاق/ همانا فحش و بد زبانى و زبان درازى از دورويى است .

بر اساس اين روايت ، هر سخن زشتى كه به زبان آورده شود، ممكن است از روى دشمنى نبوده ، از روى عادت باشد؛ ولى چون آن چه بر زبان جارى مى شود، غير از آن است كه در دل وجود دارد دوگانگى ميان اين دو پديد مى آيد.

4. نابودى حركت: از ديگر پيامدهاى اين رفتار زشت، كاهش بركت رزق و روزى است . خداوند زندگى فرد ناسزاگو را فاسد مى كند. امام باقر(ع) مى فرمايد:

من فحش على اخيه المسلم نزع الله منه بركه رزقه و و كله الى نفسه و افسد عليه معيشته/ هر كس به برادر مسلمانش ناسزا بگويد، خداوند بركت روزى را از او مى گيرد و او را به خود واگذاشته و زندگى اش را فاسد مى كند.

اگر خداوند شخصى را به خود واگذارد، ديگر روى صلاح به خود نخواهد ديد. خداوند خير و بركت را از زندگى اش بر مى دارد و اين همان معناى ((فساد معيشت)) است . چنين شخصى گاه به چپ و گاه به راست مى دود، گاه شهوت او را به يك طرف و گاه غضب به طرفى ديگر مى كشد و در نتيجه نمى تواند خط مشى درستى براى خود برگزيند و بيچاره مى شود.

5. مايه فسق: ناسزاگويى فرد را از ((ملكه عدالت)) جدا مى سازد و در شمار فاسقان جاى مى دهد.

رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم ) مى فرمايد:

سباب المومن فسوق و …/ دشنام گويى به مؤمن فسق است .

6. اجابت نشدن دعا: دشنام و ناسزا عمل مهمى در اجابت نشدن دعاى فرد است . امام صادق (عليه السلام ) مى فرمايد:

كان فى بنى اسرائيل رجل فدعا الله ان يرزقه غلاما ثلاث سنين فلما راءى ان الله لا يجيبه قال يا رب ابعيد انا منك فلا تسمعنى ام قريب انت منى فلا تجيبنى قال فاتاه آت فى منامه فقال انك تدعو الله عزوجل منذ ثلاث سنين بلسان بذى ء و قلب عات غير تقى و ثيه غير صادقه فاقلع عن بذائك و ليتق الله قلبك و لتحسنبيتك قال ففعل الرجل ذلك ثم دعا الله فولد له غلام/ مردى در ميان بنى اسرائيل مدت سه سال از خداوند، فرزند مى خواست . زمانى كه ديد خداوند دعاى او را اجابت نمى كند، گفت : پروردگارا آيا من از تو دورم كه صداى مرا نمى شنوى يا ته به من نزديكى و دعايم را اجابت نمى كنى . پس ، كسى (را) در خواب (ديد كه نزد) او آمد و گفت : همانا تو سه سال است خدا را با زبانى آلوده به ناسزا و قلب بى هراس از خدا و انگيزه غير راستين مى خوانى. ناسزاگويى را از زبانت جدا، و قلب خود را اهل ترس و تقوا ساز و انگيزه خويش را نيكو كن . آن مرد چنين كرد: سپس خدا را خواند و براى او فرزندى به دنيا آمد.

- پيامدهاى فحش در آخرت

1. محروميت از بهشت: فرد گرفتار به ناسزاگويى و فحش ، راهى به بهشت نخواهد يافت . چنان كه رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم ) فرمود: ورود به بهشت بر هر دشنام دهنده اى حرام است.

2. ورود به دوزخ: سرانجام رفتار ناسزاگو آتش دوزخ خواهد بود، چنان كه امام صادق (عليه السلام ) فرمود: بد زبانى از جفاكارى است و جفاكار در آتش است .

* راه هاى درمان فحش

انديشه و درنگ در پيامدهاى زشت فحش، راه عملى درمان اين بيمارى است با يادآورى مداوم آن، احساس نفرت از اين رفتار، شدت مى گيرد و در نهايت به ريشه كن شدنش مى انجامد.

همچنين بايد كوشيد تا ريشه هاى اين رفتار نابود و غضب و شهوت سركش رام و فرمانبردار شود، كه مهار كردن اين دو نيرت مايه رهايى انسان از همه آفت هاى زبان است. كوشش در به كار گرفتن سخنان نيكو و استفاده از گفتار خوش، راهى عملى براى درمان بيمارى فحش است. عادت كردن به گفتار نيكو، ملكه زشت و ناپسند ناسزاگويى را از روان آدمى خارج مى سازد.

منبع: اخلاق الاهی/ جلد چهارم، آفات زبان/ استاد آيت الله مجتبى تهرانى

امام خمینی قدس سره:
امام خمینی راحل آن گاه که در قم ساکن بود و هرگاه که به قم می آمد، با نهایت خضوع نسبت به مقام بلند حضرت معصومه سلام الله علیها در کنار مرقدش حاضر می شد و متواضعانه به او متوسّل می گشت و با اشتیاقی ویژه، ضریح مطهّر حضرت معصومه سلام الله علیها را می بوسید.می فرمود: در ایام اقامت در قم هرگاه مشکلی داشتم، می رفتم حرم مطهرحضرت فاطمه معصومه علیها السلام و چند ساعت در آنجا دخیل می شدم و معمولاً گره گشایی می شد.

مقام معظم رهبری مدظله العالی:
یکی از امتیازات بزرگی که شهر قم دارد، این است که بر گرد مضجع شریف یکی از برگزیدگان اهل بیت (علیهم السلام) حضرت معصمه (سلام الله علیها) بنا شده است.

ملاصدرا:
صدرالدین شیرازی وقتی شبهه ای برایم پیش می آمد، کنار قبر حضرت معصومه در قم می آمدم و از آن بانو استمداد می کردم و شبهه فلسفی من حل می شد.

آیت الله بروجردی رحمه الله علیه
در رابطه با اقامت آیت اللّه بروجردی در قم باز می توان به توجه حضرت معصومه اشاره کرد بدین ترتیب که ایشان در اواخر سال 1363 هـ.ق مبتلا به بیماری می شوند و مقرر می گردد در تهران جراحی کنند و هنگامی که به قصد معالجه از بروجرد خارج می شوند، وضع مزاجشان رضایت بخش نبوده و تقریباً در بیهوشی به سر می بردند تا اینکه یک مرتبه در دل شب چشم گشوده چراغهای قم را مشاهده می کنند، از همراهان می پرسند؟ اینجا کجاست، عرض می کنند قم است جذبه روحانی و کششی معنوی ایشان را به خود مشغول می کند و تصمیم می گیرند پس از بهبودی بقیّه عمر را در این آستان مقدّس بگذرانند و بالأخره ایشان به برکت حضرت فاطمه معصومه شفا می یابد و بعد از آنکه سلامتی خویش را باز می یابد به قم آمده و آن تحوّل عظیم علمی و فرهنگی را در حوزه بوجود می آورد

علامه حسن زاده آملی حفظه الله
آیت‌الله حسن رمضانی می‌گفت: چندین سال قبل، دانشگاه قم برای تجلیل از مقام حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها گردهمایی تشکیل دادند و از من خواستند که واسطه شوم و حضرت استاد علامه حسن زاده آملی را برای این مجمع دعوت کنم.معمولا حضرت استاد به خاطر کسالت و اشتغالات راوانشان این دعوت‌ها را قبول نمی‌‌کردند، اما وقتی این مساله را مطرح کردم با کمال صفا و صمیمیت و تمام وجود، سریعا قبول کردند.حتی به مسئولین آنجا تماسی نگرفتیم که وسیله‌ای برای حضور استاد در مراسم بفرستند. خود ایشان به محل جلسه تشریف آوردند و به محض حضور در مجلس، جلسه منقلب شد و قرار نبود ایشان سخنی بگویند، اما اصرار مسئولین و دیگران ایشان را به حرف آورد و جمله‌ای که با تمام وجود فرمودند و ابراز کردند و همه را منقلب کرد این بود: «اگر برای من ممکن بود و مواجه با مشکل نمی‌‌‌شدم برای تجلیل از شخصیتی مانند فاطمه معصومه سلام الله علیها این مسیر را سینه‌خیز می‌‌آمدم!»همچنین علامه می‌فرمود: «ما امام‌زاده زیاد داریم و خود موسی بن جعفر علیهماالسلام فرزندان زیادی داشتند، اما کدام یک از ایشان مانند فاطمه معصومه (سلام الله علیها) درخشید و منشأ خیرات و برکات شد و باید یک مقام ثبوتی باشد که این مقام اثبات رقم خورده باشد و ای کاش من می‌‌توانستم در این مسیر این‌طور به محضر شما تشرف پیدا کنم.»

[ويژه نامه ” ورود حضرت معصومه سلام الله عليها به قم”]

براي مطالعه اينجا را كليك نماييد

بیانیه حضرت آیت الله شبیری زنجانی دامت بركاته در محکومیت تثبیت قدس شریف به عنوان پایتخت رژیم اشغالگر به این شرح است:

بسم الله الرحمن الرحیم

«فَوَيْلٌ لِلَّذِينَ ظَلَمُوا مِنْ عَذَابِ يَوْمٍ أَلِيمٍ»(زخرف/65)

مسأله غیر انسانی و ضد دینی تثبیت قدس شریف به عنوان مرکز رژیمی منحوس، و هتک مضاعف مسجدالاقصی (قبله اول مسلمانان) مایه تأسف فراوان است.

این طرح می تواند به معضلی غامض و ریخته شدن بیش از پیش خون مسلمانان بی گناه و آوارگی آنها بیانجامد.

روشنگری و اعلان محکومیت این حرکت وقیحانه، از سوی همه آزاد اندیشان و اتحاد عملی مسلمین نقش بسزایی در خنثی سازی این توطئه دارد.

به امید روزی که وعده الهی ظهور منجی و موعود أمم حضرت بقیة الله الاعظم (علیه السلام) و برقراری قسط و عدل محقق شود.

سید موسی شبیری زنجانی

۱۸ربیع الأول۱۴۳۹

منبع: خبرگزاري رسمي حوزه

براي مطالعه ويژه نامه ” توطئه شكست خورده” اينجا را كليك نماييد