وقتی به تاریخ نگاه می‌کنیم، به وضوح، احساس می‌کنیم که در پس همه بلاها و مصائبی که امام حسین علیه السلام در حرکت عظیم خود، به جان خریدند، هدف و انگیزه و آرمانی نهفته است؛ هدفی که درد شمشیرها و نیزه‌ها بر سیدالشهدا و یارانش از بین برد همانگونه که آتش بر حضرت ابراهیم سرد و سلام شد.[1] هدفی که زشتی و تلخی مصیبت را به زیبایی مارأیتُ الا جمیلا و شیرینی اَحی مِن العَسَل[2] تبدیل می‌کند. چرا که فرمود: انّما الاعمال بالنّیّات [3] و نیت سید الشهدا علیه السلام از این قیام طلب اصلاح در امت جدشان بود.  همچنین زیارت اربعین، از این طلب اصلاح اینگونه تعبیر کرده است که «بَذَلَ مُهجَتَهُ فیکَ لِیَستَنقذَ عِبادکَ مِن الجَهاله و حَیرهِ الظلاله».

بنابراین؛ اگر بگوییم هدف از یادآوری مصائب عاشورا، توجه جامعه به علت تحمل این مصائب بوده است، گزافه نگفته‌ایم. چرا که اگر یادآوری مصائب و بلاهای اباعبدالله الحسین و یاران ایشان در روز دهم محرم، موجب (اگر چه ذرّه‌ای) نفرت شنونده از غفلت و دنیاطلبی و ظلم نشود و او را به رهایی از جهالت‌ها سوق ندهد؟ و صرفا گریه و غصه خوردن باشد، به نظر خیلی فایده‌مند نبوده است. و اصلا برای رها شدن شنوندگان از این غفلت‌ها و جهالت‌هاست که توجه به اتفاقات عاشورا، به طور ویژه مورد تاکید روایات ماست.

تلاش برای توجه نکردن دنیا، مخصوصا شیعه، به پیام و هدف جریان عاشورا از کلان پروژه‌های شیطان و ایادی خناسش در عالم بوده هست. چرا که می‌دانند، هر انسانی گوش فطرتش کر نباشد و ندای هل من ناصر امام را بشنود، در راهی قدم گذاشته است که پایانش فلاح و رستگاری است؛ مسیری که هر چه در آن پیش برود از غفلت و جهالت رهاشده و به سعادت نزدیک خواهد شد. از این رو؛ سعی می‌کنند به هر صورتی شده ذهن‌ها را از توجه به لایه‌های زیرین این مصیبت منصرف کنند. به عنوان مثال: شیعه انگلیسی را راه می‌اندازند که گفتمان محرم را مشغول بایدها و نبایدهای فقهی کنند و هدفشان را پیش ببرند.

چراکه می‌دانند قدرت یافتن شیعه در سایه توجه به آرمان نهفته در عاشورا قله‌ای دست یافتنی است. و باز می‌دانند که اگر شیعه قدرت پیداکند سدّی خواهد شد درمقابل همه زورگویی‌ها و بی‌عدالتی‌ها و استکبارشان. به عبارتی دیگر آنها می‌دانند اگر اکنون در دنیا فقط با یک مشکل بزرگ به نام جمهوری اسلامی ایران مواجه‌اند که مقابل زورگویی‌شان ایستاده آن وقت باید با لشکری به مراتب بزرگ‌تری (از لحاظ جغرافیا و تعداد) به نام شیعه دست و پنجه نرم کنند.

توجه به ظلم ستیزی، و عدالت طلبی در جمهوری ایران، محصول انقلاب و نهضت حسینی‌ای بود که امام روح الله(ره) رقم زد. البته هنوز تا رسیدن به قله والا و ارزشمند جمهوری اسلامی (به معنای دقیق کلمه) فرسنگ‌ها راه مانده اما همین گام اول نسبتا کوچک (در مقایسه با هدف نهایی) نیز، خواب مستکبرین جهان را  براشفته است. حال اگر این قلیل منجر به آتش استکبار سوزی در همه دنیا شود، بدون هیچ شکی زمینه ساز ظهور انسان کامل و تحقق کامل اهداف خدا از خلقت انسان و به بیان رهبری زمینه ساز تمدن نوین اسلامی خواهد بود.

اربعین، بستری کم هزینه و پر ثمر برای تحقق وعده الهی، و نجات بشر توسط بقیه الله الاعظم ارواحنا فدا از چنگال اغوای شیطان و شیطان صفتان است. پررنگ بودن صفاتی چون: برابری، کمک به هم نوع، توجه به هدف واحد، از خودگذشتگی به خاطر دیگران، توجه دائم به امام و سعی بر جدایی از ابلیس و… صفاتی است قلب زائران اربعین را بیش از پیش آماده پذیرش حق می‌کند. بنابراین اگر از فرصتی که خون مبارک و مقدس سیدالشهدا و یاران مطهرش برای حرکت جامعه انسانی به سمت رستگاری نهایت استفاده را نبریم و خدایی ناکرده فرصت را از دست بدهیم، مغبون خواهیم شد.

استفاده از ظرفیت اربعین در راستای تبیین معارف بلند انسانی که انبیا و اوصیای الهی برای آن جان شیرنشان را فدا کردند، رسالتی است که اولا متوجه نهاد حوزه و علما و مبلغان دین مبین است. ایشان باید از این منبر جان آماده میلیونی برای بهره برده و ابزار هدایت الهی شوند. اگرچه هدایت الهی منتظر اشخاص و نهادها نخواهد ماند اما از دست دادن فرصت موجب حسرت خوردن در یوم الحشر خواهد بود. چرا که واضح است، شیطان و نوچه‌های جنی و انسی ظالمش از رونق گرفتن مدرسۀ اربعین سخت بیمناکند و با ضرب و زور تفرقه و تهدید و ارعاب، در میان انسان‌ها (از جمله مسلمین) سعی بر کم فروغ کردن و در نهایت خاموش کردن این آتش دارند. البته که دست خدا بالاترین دست‌هاست و خدا بهترین مکر کنندگان است اما هر انسانی که در جهت رونق گرفتن بیش از پیش این مدرسه تلاشی کرد (ولو تلاشی ناچیز)، برای ظهور انسان کامل و رفع ظلم و بی‌عدالتی از عالم قدمی برداشته، لذا جایگاه بلند و رفیعی خواهد داشت و در مقابل هر کس از این مهم غافل شد و گرفتار هوچی‌گری‌های شیطان در این عرصه شد ضررکرده و مغبون خواهد بود./998/

[1] قال الحسين بن علي -عليهما السلام- لأصحابه قبل أن يقتل: إنّ رسول اللّه - صلّى اللّه عليه و آله - قال: يا بنيّ إنّك ستساق إلى العراق، و هي أرض التقى بها النبيّون و أوصياء النبيّين و هي أرض تدعى عمورا، و أنّك تستشهد بها و يستشهد معك جماعة من أصحابك لا يجدون ألم مسّ الحديد، و تلا: قُلْنا يا نارُ كُونِي بَرْداً وَ سَلاماً عَلى إِبْراهِيمَ يكون الحرب عليك و عليهم بردا و سلاما فأبشروا، فو اللّه لئن قتلونا فإنّا نردّ إلى نبيّنا؛ امام حسين علیه السلام پيش از شهادت به اصحابش فرمود: پيامبر اکرم صل الله علیه و آله و سلم به من فرمود: فرزندم! به زودی تو را به عراق مي‌برند، و آن سرزمین انبیاء و اوصیاء پیامبران است و آنجا با جمعى از اصحابت كه از گزند آهن هیچ احساس درد نمی‌کنند، شهيد مي‌شويد، سپس اين آيه را خواند: «گفتيم: اى آتش بر ابراهيم سرد و سلامت شو» و فرمود: جنگ بر تو و اصحابت سرد و سلامت است، شما را بشارت باد. به خدا! اگر ما را بكشند نزد پيامبرمان برويم، مدتى را در محضر رسول الله صل الله علیه و آله و سلم هستیم./998/ی702/س

[2] کنزالعمال، حدیث 8263

[3] بحارالانوار، 44جلد، صفحه329