ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭی حضرت امام ﺣﺴﻴﻦ علیه السلام ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺻﻔﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ مجلسی ﺩﺍﺭﺍﺳﺖ ﺻﻔﺎﺕ ﻣَﺸﺎﻫﺪ ﺷﺮﻳﻔﻪ ﺭﺍ.

ﻭ ﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺻﻔﺖ ﺍﺳﺖ:

1⃣ ﻣﺼﻠﺎی ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ، ﻳﻌﻨﻲ «ﻣﺤﻞ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﻭﺳﺖ ﺑﺮ ﺍﻫﻠﺶ».
2⃣ ملائکه ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺣﺎﺿﺮ می‌ ﺷﻮﻧﺪ.
3⃣ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﺩﻋﺎی ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺍﺋﻤﻪ ﻫﺪی علیهم السلام ﻓﺎﺋﺰ ﺷﻮﺩ.
4⃣ باعت مسرت حضرت ﺳﻴﺪﺍﻟﺸﻬﺪﺍﺀ صلوات الله عليه ﮔﺮﺩﺩ.
5⃣ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺨﺎﻃﺒﻪ ﻭ مکالمه ﻧﻤﺎﻳﺪ.
6⃣ ﭼﻨﻴﻦ مجلسی ﻣﺤﺒﻮﺏ حضرت امام ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍﺳﺖ.
7⃣ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﺮﻓﺎﺕ ﺍﺳﺖ.
8⃣ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺸﻌﺮﺍﻟﺤﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ.
9⃣ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﻄﻴﻢ (فاصله بین درِ کعبه تا حجرالاسود) ﺍﺳﺖ.
? ﻣﻄﺎﻑ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﺳﺖ.
1⃣1⃣ ﻗﺒﻪ امام ﺣﺴﻴﻦ علیه السلام ﺍﺳﺖ.
2⃣1⃣ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺁﺗﺸﻬﺎ ﺍﺳﺖ.
3⃣1⃣ ﻣﻨﺒﻊ ﺁﺏ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ.
4⃣1⃣ جزء مجالسی می ‌ﺷﻮﺩ که ﺍﺑﺘﺪﺍی ﺁﻥ ﺧﻠﻘﺖ ﻭ ﺁﺧﺮ ﺁﻥ ﺣﺸﺮ ﺍﺳﺖ.

? خصائص الحسینیة، مرحوم علامه شیخ جعفر شوشتری رضوان الله عليه ص 150

    بسم الله الرحمن الرحیم

ما در مجموعه احکامی خود، تمام موضوعات را داریم؛ یعنی قلمرو موضوعی احکام بسیار وسیع است و تمام رفتارهای ما نیازمند دریافت شرع مقدس است.

یکی از موضوعات مهم که هرساله اتفاق می افتد، موضوع عزاداری است؛ البته در طول سال هم به مناسبت های مختلف، عزاداری انجام می دهیم؛ اما در ایام محرم بیشتر است؛ به همین جهت، سوالات متنوع و مختلفی پیرامون موضوع عزاداری مطرح می شود که اکثر این سوالات در تمام سال ها مشترک بوده و هست؛ اما امسال به واسطه شیوع ویروس منحوس کرونا، شرایط خاصی پیش آمده که عزاداری های محرم نیز تحت تأثیر این ویروس قرارگرفته است و به همین جهت، سوالات جدیدی مطرح شده که باید به این سوالات در کنار بقیه پرسش ها پاسخ دهیم.

محور تمام این سوالات در سه مسئله است:

۱. اصل عزاداری که آیا برگزار شود یا برگزار نشود؟ نظر شرع مقدس چیست؟ فتوای مراجع عظام تقلید چیست؟

۲. مسئله نذر که نذر در محرم و این ایام بسیار پرمشتری است و امسال به این واسطه، نذرها هم دستخوش تغییرند.

۳. وقف؛ چون منافع و عوائد برخی از موقوفات باید صرف مجالس عزاداری شود؛ بنابراین ما این سه موضوع را در سؤالاتمان مورد توجه قرار خواهیم داد.

اصل مسئله عزاداری، مسئله ای است که تعطیل بردار نیست؛ گرچه واجب نیست؛ اما یکی از مستحبات مؤکد ماست و بسیار سفارش شده است و این کار در سیره و سنت ائمه ما انجام و توصیه شده است؛ همچنین بزرگان و مراجع تقلید ما نیز به این کار مبادرت ورزیده اند و امام رضوان الله تعالی علیه فرمودند: عزاداری برای سیدالشهدا (ع) از افضل قربات است؛ بنابراین مجالس عزاداری تعطیل بردار نیست.

به عنوان تشبیه بیان می کنم که نماز چه جور تعطیل بردار نیست؟ اما قابل تغییر شکل است؛ مثلا کسی که قدرت ایستاده خواندن نماز را ندارد، نشسته می خواند؛ کسی که قدرت نشسته خواندن ندارد، خوابیده می خواند و …؛ بنابراین شرایط و شکل عوض می شود و نماز به شکل دیگری خوانده می شود؛ اما تعطیل نمی شود؛ همچنین عزاداری هم قابل تعطیل نیست؛ اما با شرایط مختلف، شکل عزاداری عوض می شود و با مدل دیگری انجام خواهد شد.

منبع:خبرگزاری رسمی حوزه

ادامه »

عزاداری و سوگواری هدفمند بر عزیزان از دست رفته، رویکردی طبیعی است که از مهر و محبت سرچشمه می‌گیرد و از آغاز آفرینش انسان تا به حال رواج داشته و خدای سبحان نیز بر این واکنش طبیعی بشر مهر تأیید زده است

اشاره

عزاداری و سوگواری هدفمند بر عزیزان از دست رفته، رویکردی طبیعی است که از مهر و محبت سرچشمه می‌گیرد و از آغاز آفرینش انسان تا به حال رواج داشته و خدای سبحان نیز بر این واکنش طبیعی بشر مهر تأیید زده است.[۱] عزاداری برای سیدالشهدا(علیه السلام) نیز از این امر جدا نیست. عزاداری برای امام حسین۷، از بزرگ‌ترین مصادیق بزرگداشت شعائر الهی و نشانه محبت و ارادت به ساحت مقدس آن امام است؛ زیرا حادثه کربلا، حماسه جاودانه‌ای است که در اعماق وجود ما اثری عمیق و جاودانه به جای گذاشته است؛ به‌گونه‌ای که با شنیدن وقایع آن، قلب‌ها به تپش می‌افتد، دل‌ها به سوز می‌آید و چشم‌ها اشکبار می‌شود. حال این سؤال مطرح می‌شود که معیارهای عزاداری مطلوب و صحیح کدامند؟ نوشتار پیش‌رو، این سؤال را از منظر امامین انقلاب، امام خمینی; و امام خامنه‌ای؟مد؟ پاسخ می‌دهد.

۱. بایستگی عزاداری صحیح

عزاداری، واژه‌ای آیینی و نشان‌دهنده رفتار و مراسم خاصی است که هنگام وقوع مصیبت، انجام می‌شود و در قالب‌ها و نمادهای مختلفی، مانند روضه، مرثیه و عزاداری نمود می‌یابد. بی‌‌تردید عزاداری برای امام حسین(علیه السلام)، از شعائر مهم الهی و دینی است و از منظر قرآن، تعظیم شعائر الهی نشانه پرواپیشگی دل‌هاست: «ذلِكَ وَ مَنْ يُعَظِّمْ شَعائِرَ اللَّهِ فَإِنَّها مِنْ تَقْوَى الْقُلُوب‏».[۲] در روایات فراوانی نیز بر اقامه عزاداری امام حسین(علیه السلام) تأکید شده است؛[۳] چنانکه امام سجاد(علیه السلام) فرموده است: «أَيُّمَا مُؤْمِنٍ‏ دَمَعَتْ‏ عَيْنَاهُ‏ لِقَتْلِ‏ الْحُسَيْنِ‏ بْنِ عَلِيٍّ(علیه السلام) دَمْعَةً- حَتَّى تَسِيلَ عَلَى خَدِّهِ بَوَّأَهُ اللَّهُ بِهَا فِي الْجَنَّةِ غُرَفا؛[۴] هر مؤمنی که چشمانش برای کشته شدن حسین(علیه السلام) گریان شود؛ به‌گونه‌ای که اشک بر گونه‌هایش سرازیر شود، خداوند به سبب آن او را در خانه‌های بهشتی جای دهد که روزگاران درازی در آن به سر برد».

صفحات: 1· 2

در این فصلنامه علمی-تخصصی ویژه ماه محرمم الحرام، به موضوعاتی همچون؛ معیارهای عزاداری مطلوب در کلام امامین انقلاب، سپاسگزاری از نعمت های اللهی در کلام و سیره امام حسین علیه السلام، پیامدهای دلبستگی به دنیا در کلام و سیره امام حسین علیه السلام، جایگاه راستگویی در آموزه های دینی، جایگاه راستگویی در آموزه های دینی، ویژگی جوانان عاشورایی، تولید،  پشتیبانی ها و مانع زدایی ها با محوریت امور فرهنگی و…..  پرداخته شده است.

ادامه »

موضوع»صبر کلیدی برای فتوحات عظیم
گاهی صبر در مقابل خواسته ها و تمنیات انسان است و گاهی در مقابل سختی ها.

پایگاه اطلاع رسانی بلاغ| صبر کلیدی برای فتوحات عظیم

سخنران:  حجت الاسلام و المسلمین میرباقری

ایشان در آغاز کلام با توجه به آیات سوره مبارکه طه، صبر را  کلید فتوحات عظیم برشمردند و اقسام آن را بیان نمودند که عبارتند از: صبر بر معاصی، صبر بر تکالیف و صبر بر ابتلاء و امتحان الهی. ایشان صبر را کلید فتوحات عظیم دانسته و از میان این سه قسم، صبر بر ابتلائات و سختی ها را دشوار دانسته و تنها راه رهایی از دشواری ابتلائات را مشاهده حکمت و رحمت الهی در متن بلاء عنوان نمودند. ایشان در ادامه به این نکته پرداختند که معصومین علیهم السلام نیز در تقدیر الهی به فتنه دشمنان خود مبتلا بوده و در این ابتلا به اختیار خود مأمور به صبر و ایستادگی می باشند. این ابتلائات که مقدرات قطعی الهی هستند، محور هدایت تاریخ می باشد که صبر ایشان بر آن باعث گشایش ها و فتوحات عظیم برای خود ایشان و برای امت ایشان شده است.

صبر بر ابتلاء دو وجه دارد که یکی از آن ها استقامت در برابر فتنه دشمن و چشم برداشتن از تمتعات مادی آن هاست؛ به نحوی که انسان در متن نعمت های ظاهری کفار، حقیقت فتنه و سخط را ببیند؛ وجه دوم این است که در برابر ابتلاء، به مقام تسبیح به حمد خدای متعال رسیده و در متن بلا جمال صنع الهی را مشاهده کند و دل به پاداش اخروی آن ببندد که این وجه دوم باعث رسیدن انسان به مقام رضا می شود. در نهایت آنچه می تواند عالم را به مقام قرب کلی برساند، ظرفیت صبر و ابتلای معصومین علیهم السلام است که با صبر خود باعث فتح عظیم برای خود و برای امت خود می شوند. آنچه باعث صبر و ایستادگی است، بصیرت می باشد که خود به نوعی مقدمه صبر نیز هست.

صبر و اقسام آن

بسم الله الرحمن الرحیم الحمدلله رب العالمین و صلی الله علی سیدنا محمد و آله الطاهرین و لعنة علی اعدائهم.

قرآن کریم می فرماید: «فَاصْبِرْ عَلَى مَا یَقُولُونَ وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَ قَبْلَ غُرُوبِهَا وَ مِنْ آنَاء اللَّیْلِ فَسَبِّحْ وَ أَطْرَافَ النَّهَارِ لَعَلَّکَ تَرْضَى * وَ لَا تَمُدَّنَّ عَیْنَیْکَ إِلَى مَا مَتَّعْنَا بِهِ أَزْوَاجًا مِّنْهُمْ زَهْرَةَ الْحَیَاةِ الدُّنیَا لِنَفْتِنَهُمْ فِیهِ وَرِزْقُ رَبِّکَ خَیْرٌ وَأَبْقَى»(طه/۱۳۰-۱۳۱)؛ پس بر آنچه مى‏گویند شکیبا باش و پیش از بر آمدن آفتاب و قبل از فرو شدن آن با ستایش پروردگارت [او را] تسبیح گوى و برخى از ساعات شب و حوالى روز را به نیایش پرداز باشد که خشنود گردى؛ و زنهار به سوى آنچه اصنافى از ایشان را از آن برخوردار کردیم [و فقط] زیور زندگى دنیاست تا ایشان را در آن بیازماییم دیدگان خود مدوز و بدان که روزى پروردگار تو بهتر و پایدارتر است.

ادامه »

بسم الله الرحمن الرحیم

یکی از لیالی قدر، شب بیست و سوم ماه مبارک رمضان است که بسیار پراهمیت تر از شب های قدر دیگر است و اعمال زیادی هم دارد که از جمله آن زیارت حضرت سیدالشهدا(ع) است.

امام رضا علیه السلام در روایتی فرمودند:

«ولیحرص من زارالحسین فی شهررمضان الا یفوته لیلة الجهنی وهی لیلة ثلاث وعشرین فانها لیلة المرجو/ روزه دار باید برای زیارت امام حسین علیه السلام در ماه مبارک رمضان حریص باشد و این که در چنین شبی (لیلة الجهنی) که شب۲۳ رمضان است، زیارت حسین علیه السلام را از دست ندهد».

شب بیست و سوم، شب سرنوشت است و ان شاءالله شبی باشد که مقدرات ما برای سال آینده رقم بخورد.

ادامه »

روایت منتشر نشده حاج محمود کریمی از احترام ویژه و پذیرایی شهید حاج قاسم سلیمانی از مهمانان روضه‌ی هفتگی در منزل

ادامه »

آيةالله العظمی وحید خراسانی مد ظله العالی در پایان آخرین روز مجلس عزای شهادت حضرت سیدالشهداء علیه السلام با ایراد پیامی به عزاداران حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام فرمودند:

اجر کسانی که امسال با وجود این ویروس و با رعایت تمام جوانب، در اقامه ی شعائر اهل بیت علیهم السلام کوشش نمودند و به عزاداری اهمیت دادند، نزد خدوند حد و حصر ندارد. من به نوبه ی خود، دست تمام عزادران را می بوسم

منبع:پایگاه اطلاع رسانی دفتر معظم له

*روز دوازدهم محرم الحرام :

• دفن شهدای كربلا
• ورود اهل بیت علیهم السلام به كوفه
• شهادت حضرت سجاد علیه السلام بنابر قولی سال 95 قمری.

دفن امام حسین سلام الله عليه و سایر شهدای کربلا چگونه اتفاق افتاد؟

بنی اسد، با کمک امام سجاد (ع) ابدان مطهر شهدای کربلا را سه روز پس از واقعه عاشورا دفن کردند.

پس از شهادت امام حسین علیه اسلام و اهل بیت و اصحاب ایشان در دهم محرم سال 61 هجری قمری، بدن های قطعه قطعه و خون آلود آنان بر زمین ماند تا آنکه در پایان روز دوازدهم محرم الحرام، قوم بنی اسد با کمک امام سجاد (ع) شهدا را دفن نمودند.

در رابطه با چگونگی دفن شهدای کربلا، روایات فراوانی وجود دارد که همه روایات بر دفن شهدا توسط بنی اسد اتفاق نظر دارند اما در چگونگی آن تفاوتهایی ذکر کرده‌اند.

شیخ مفید در کتاب ارشاد اینگونه نوشته است:
«گروهی از بنی اسد که در غاضریه بودند، نزد اجساد مطهر امام حسین(ع) و یارانش آمده و بر آنان نماز خواندند و آنان را دفن کردند، بدین ترتیب که حسین(ع) در همین جایی است که اکنون قبر شریف اوست و فرزندش علی‌اصغر (ع) کنار پای حضرت دفن است. برای دیگر شهیدان گودالی در پایین پای حسین(ع) کنده و همگی را گردآورده و در آنجا دفن کردند، و عباس بن علی(ع) را در همان‌جا که به شهادت رسیده بود، سر راه غاضریه همان جایی که اکنون قبر اوست، دفن نمودند».

علاوه بر شیخ مفید، بلاذری در انساب الشراف و مسعودی در مروج الذهب نیز بر همین باورند که
امام حسین علیه السلام و دیگر شهدا یک روز پس از شهادت و بعد حرکت سپاهیان عمر سعد به سمت شام یعنی یازدهم محرم توسط اهل غاضریه از بنی اسد دفن شدند؛
این قول مورخان اهل سنت است و شیخ مفید در الارشاد و سید بن طاووس در لهوف و ابن شهر آشوب در مناقب آل ابی طالب از مورخین و علمای شیعه هم همین قول را نقل کرده اند،
با این تفاوت که شیعیان معتقداند بنی اسد با کمک امام سجاد (ع) اجساد شهدای کربلا را دفن کردند.

از آنجایی که بنی اسد اهل روستایی در نزدیکی کربلا بودند و در میدان نبرد شرکت نداشتند، نمی توانستند بدون راهنمایی کسی که از همه آن شهیدان و پیکر و لباسشان شناخت کامل داشته باشد آنان را شناسایی و دفن کنند.
شهدای کربلا به‌جز حضرت علی اصغر که خود امام حسین (ع) آن را دفن نمود و حر بن ریاحی که نزدیکانش مانع بریدن سر از پیکرش شدند، هیچ کدام سر در پیکر نداشتند و این اتفاق، کار شناسایی شهدای کربلا را غیر ممکن می‌ساخت و بنا بر نظر شیعه، دفن امام را جز امامی مانند خودش بر عهده نمی‌گیرد.
با دلایل ارائه شده بر عدم امکان دفن شهدا توسط بنی اسد بدون کمک راهنما، می‌توان به این نتیجه رسید که امام سجاد (ع) در دفن شهدای کربلا حضور داشتند؛ و حضور ایشان نیز باید خارج از اسباب عادی صورت گرفته باشد و این مطلب نیز به وسیله روایتی که از امام رضا علیه السلام نقل شده؛ تایید می‌شود چراکه امام سجاد (ع) در روز یازدهم با کاروان اسرا به سمت کوفه حرکت کردند و در روز دوازدهم در مجلس ابن زیاد به روشنگری مشغول بودند تا اینکه در هنگام غروب، ابن زیاد اسرا را به زندان فرستاد؛ اینگونه برداشت می‌شود که امام علیه اسلام فرصتی پیدا کردند که اندکی دور از اذیت و آزار یزید قرار گیرند لذا با بهره گیری از امدادهای غیبی به دشت کربلا آمدند
و بدنهای شهداء را سه روز بعد از واقعه کربلا در روز سیزدهم محرم به کمک مردان طایفه بنی اسد که با تحریک زنانشان به سوی دشت کربلا آمده بودند دفن می کنند.

علامه مجلسی در کتاب بحارالانوار اینگونه می‌گوید:
«از برخی راویان نقل شده که نزد امام رضا(ع) بودم. علی بن ابی حمزه وابن سراج و ابن مکاره وارد شدند. پس از سخنانی که میان آنان و امام درباره امامتشان گذشت، علی بن ابی حمزه گفت: از پدرانت برای ما روایت شده که عهده‌دار امر دفن امام، جز امام نمی‌شود، پس بگو حسین بن علی(ع) امام بود یا نه؟
گفت: امام بود.
پرسید چه کسی عهده‌دار کار او شد؟
گفت: علی بن الحسین(ع).
:پرسید او کجا بود؟
او که دست ابن زیاد اسیر بود!
گفت: بی‌آنکه دشمنان بفهمند بیرون آمد و پدرش را دفن کرد و برگشت.
امام رضا(ع) در ادامه فرمود: خدایی که می‌تواند امام سجاد(ع) را به کوفه ببرد تا پدرش را دفن کند، می‌تواند صاحب امر امامت را به بغداد برساند تا عهده‌دار کفن و دفن پدرش شود و برگردد، در حالی که نه در زندان است نه اسیر.»

مقرم در کتاب مقتل الحسین (ع) نیز می‌گوید:
چون امام سجاد(ع) آمد، بنی اسد را دید که کنار کشتگان گرد آمده‌اند و سرگردانند؛ نمی‌دانند چه کنند و کشته‌ها را نمی‌شناسند، چون بین بدن‌ها و سرهای مقدس جدایی انداخته بودند و گاهی از بستگان آنان می‌پرسیدند؛ امام سجاد به آنان خبر داد که برای دفن این اجساد پاک آمده است. آنان را با نام و مشخصات معرفی کرد. هاشمیان را از دیگران شناساندند. ناله و شیون برخاست و اشک‌ها جاری شد و زنان بنی اسد مو پریشان کردند و سیلی به صورت زدند و بلند گریه کردند.

سپس امام سجاد (ع) به محل قبر آمد، کمی از خاک‌ها را کنار زد،

قبری حاضر و آماده، آشکار شد و حضرت دستان خود را زیر کمر امام حسین(ع) گشود و گفت:
 «بسم الله و بالله وعلى ملّة رسول الله، صدق الله ورسوله،‌ ماشاء ولا حول ولا قوة إلاّ بالله العظیم.»
امام به تنهایی بی‌آنکه بنی اسد در این کار همراهی‌اش کنند پیکر مطهر را وارد قبر کرد و به آنان گفت: همراه من کسی هست که یاری می‌کند. هنگامی که او را در قبر نهاد، ‌صورت بر آن رگ‌های بریده گذاشت و گفت:
خوشا سرزمینی که پیکر پاک تو را در بر گرفت! دنیا پس از تو تاریک است و آخرت با فروغ جمالت روشن است، اما شبِ بیداری و غم است و اندوهگین همیشگی، تا آنکه خداوند برای خاندان تو سرای آخرت را برگزیند که تو در آنی، سلام و رحمت و برکات الهی بر تو باد از من، ای فرزند رسول خدا.»

امام سجاد (ع) پس از آنکه اباعبدالله الحسین (ع) را دفن نمودند، بر قبر حضرت اینگونه نوشتد:
«این قبر حسین بن علی بن ابی طالب است که او را لب تشنه و غریب شهید کردند.»
سپس به طرف عمویشان عباس (ع) رفت و خود را روی بدن مقدس او انداخت، درحالی که رگ‌های بریده‌اش را می‌بوسید و می‌گفت:
«پس از تو خاک بر سر دنیا! ای قمر بنی‌هاشم! از من سلام بر تو باد، ای شهید خدایی! رحمت و برکات الهی بر تو باد.»
و پس از آن به تنهایی بدن مطهر حضرت اباالفضل العباس (عليه السلام) را به خاک سپرد و در پایان، دو نقطه را مشخص نمودند تا بنی اسد در یک نقطه، شهدای بنی هاشم و در نقطه دیگر اصحاب را دفن کنند، و در آخر، حر بن ریاحی توسط خویشان خود، به خاک سپرده شد.

در رابطه با سر مطهر امام حسین (سلام الله عليه) روایات مختلفی آمده که در برخی از آنان اینگونه گفته شده است:
بنا بر مطلبی که در کتاب وسائل الشیعه آمده است، برخی از علمای شیعه با استفاده از اخبار و روایاتی از ائمه معصوم(عليهم السلام)، گفته اند:
سر مقدس سیدالشهدا (ع) در نجف اشرف، کنار مرقد مطهّر امیرالمومنین(ع) دفن شده است.
هم چنین در روایتی دیگر، ابن کثیر گفته که، یزید لعنة الله علیه سر مبارک امام را برای حاکم مدینه عمرو بن سعد فرستاده، و او آن را در بقیع، کنار قبر مادرش زهرا(س)، دفن نمود است.
و بنا به قولی دیگر از ابن ابی الدنیا و بلاذری، سر مبارک امام حسین (ع) در دمشق دفن شده است. گفته شده که خلفای فاطمی سر مقدس را از باب الفرادیس به عسقلان که بین شام و مصر است، بردند و از آنجا به مصر منتقل نمودند و بنا بر روایاتی دیگر، سر مبارک را به کربلا آوردند و به بدن امام ملحق نمودند.

منابع:

الارشاد، شیخ مفید
مروج الذهب، جلد 3
فرهنگ عاشورا، جواد محدثی
مقتل الحسین، مقرم
بحارالانوار، مجلسی
وسائل الشیعه، شیخ حر عاملی
شذرات الذهب، عماد حنبلی