بله! یک چیزهایی هست که می‌گویند؛ مؤمنین و متعبدین کارشان به جایی می‌رسد، که کأنه [هنگام عبادت] شخصی را می‌بینند دارند او را می‌پرستند؛
و او معدن خیرِ [است]، برای اهل خیر. پس سر تا پای نماز آن‌ها، التذاذ به حضور [در پیشگاه خداوند] است.
پس چی؟ عبادات را از ما می‌خواهد، برای اینکه ما خوش بگذرانیم و راحت باشیم و مُلتذّ باشیم به عبادتش (از عبادتش لذت ببریم)؟
عجب! قضایایی است. همین‌جا، نه در آخرت [و] جنت (بهشت).
همین‌جا منبع خیر است؛ منبع لطف است؛ منبع الطاف است [وقتی‌که] پیش او حاضر باشید،
آن وقت، خدا می‌داند [چه لذت‌های معنویه‌ای برای انسان پیش خواهد آمد].
پس؛ این همه تحمیلات و [ تکالیف و اینکه فرموده‌است] جهنم می‌برم و بهشت می‌برم و …؛
این‌ها برای چیست؟ شما [که با این عبادات، نقداً] ما را وادار کردید، رفتیم در لذائذ معنویه.
خدا می‌داند در آن [عبادات] چه هست، چه الطاف معنویه‌ای در آن‌ها هست.
 
درس خارج فقه، کتاب حج، ١٩ آذر ١٣٨۵