آیه نوزدهم- سوره مبارکه بقره– آیه شریفه 274
الَّذينَ يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ بِاللَّيْلِ وَ النَّهارِ سِرًّا وَ عَلانِيَةً فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ
کسانی که اموال خود را در شب و روز ، پنهان و آشکار ، انفاق می کنند ، آنها را در نزد پروردگارشان پاداشی است درخور مقامشان ، و ( در آخرت ) نه بیمی بر آنهاست و نه اندوهی خواهند داشت.
[تفسیر اثنی عشری]
الَّذِینَ یُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ: آن کسانى که انفاق مى‌کنند مالهاى خود را در راه خدا به مستحقان، بِاللَّیْلِ وَ النَّهارِ: به شب و روز، سِرًّا وَ عَلانِیَةً: در نهانى و آشکارا. غرض استغراق اوقات است به اعطاى صدقات. فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ: براى ایشان است اجر و مزد صدقات ایشان نزد پروردگارشان که بهشت باقى و نعیم جاودانى است. به روایت صحیحه ثابت شده مراد قرب جوار الهى است که فى مقعد صدق عند ملیک مقتدر باشد. وَ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ: و ترسى نیست برایشان از فوت اجر و نقصان ثواب، وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ: و نه ایشان محزون و اندوهگین شوند از هیچ قسمتى.
تبصره: به اتفاق علماى خاصه و اکثر علماى عامه این آیه شریفه در شأن حضرت على بن ابى طالب علیه السّلام نازل شده. اما خاصه مانند:
ثواب قرائت قرآن در ماه مبارک رمضان
آیات الولایه - سوره مبارکه تحریم– آیه شریفه 4
إِنْ تَتُوبا إِلَي اللَّهِ فَقَدْ صَغَتْ قُلُوبُکُما وَ إِنْ تَظاهَرا عَلَيْهِ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ مَوْلاهُ وَ جِبْريلُ وَ صالِحُ الْمُؤْمِنينَ وَ الْمَلائِکَةُ بَعْدَ ذلِکَ ظَهيرٌ
اگر شما دو نفر ( افشاگر راز و شنونده آن ) به سوی خدا توبه برید ( می سزد ، زیرا ) که دل هایتان ( از حق ) منحرف شده ، و اگر بر ضد او یاور هم باشید پس ( بدانید که ) مسلّما خداوند خود و جبرئیل و مرد شایسته مؤمنان ، یاور او هستند ، و فرشتگان نیز پس از آنها پشتیبانند.
تفسیر
تفسیر المیزان -
ان تتوبا الی الله فقد صغت قلوبکما و ان تظاهرا علیه فان الله هو مولیه وجبریل و صالح المؤمنین و الملئکه بعد ذلک ظهیر):(و شما دو زن اگر به سوی خدا توبه کنید امید است که خدا دلهایتان را از انحراف به استقامت برگرداند، چون دلهای شمامنحرف گشته و اگر همچنان بر علیه پیامبر یکدیگر را پشتیبانی و مساعدت کنید، پس همانا خداوند مولای اوست و جبرئیل و صالح مؤمنان و ملائکه هم بعد از آنها پشتیبان او هستند)خطاب با حفصه و عایشه دو همسر از همسران رسولخدا صلی الله علیه وآله است ، می فرماید: اگرشما دو نفر با توبه بسوی خدا باز گردید که هیچ ، ولی اگر بر علیه پیامبر ص دست به دست هم بدهید، بدانید که خدا مولا و سرپرست اوست و امر او را بدست گرفته و او رایاری می کند و نیز جبرئیل و صالح المؤمنین مولا و ناصر او خواهند بود و ملائکه هم بعد از ایشان او را پشتیبانی می کنند، و همه آنها در یاری او متحد و متفق هستند و مراداز صالح المؤمنین مطابق روایات عدیده از طریق اهل سنت و شیعه ، فقط حضرت علی ع است .
در حقیقت می خواهد به آن دو زن بفهماند که دلهایتان در اثر عملی که کرده ایدبسوی باطل منحرف شده و با رازگشایی و اذیت پیامبر ص مرتکب گناه کبیره شده اید،چون آزار پیامبر و توطئه و تعاون بر علیه او از گناهان کبیره است ، همچنانکه فرمود:(ان الذین یؤذون الله و رسوله لعنهم الله فی الدنیا و الاخره و اعد لهم عذابا مهینا بدرستی که کسانیکه خدا و رسول او را اذیت کنند، خدا آنها را در دنیا و آخرت لعنت کرده و عذابی خوار کننده برایشان مهیا کرده است.
منبع: پایگاه های اطلاع رسانی امام علی سلام الله علیه، تدبر، حرم حضرت امیرالمومنین سلام الله علیه، تبیان
معاونت فرهنگی تربیتی
مرکزآموزش های غیرحضوری حوزه های علمیه خواهران
نکات کلیدی و تفسیری جزء پانزدهم قرآن کریم
بسم الله الرحمن الرحیم
نکات کلیدی و تفسیری جزء پانزدهم قرآن کریم
ثمره بدیها و خوبی ها، فقط و فقط دامنگیر خودمان می شود
إِنْ أَحْسَنتُمْ أَحْسَنتُمْ لِأَنفُسِكمُ وَ إِنْ أَسَأْتمُ (7- اسراء)
اگر نیكى كنید، به خود نیكى كردهاید و اگر بدى هم كنید، باز به خود بد كردهاید.
علامه طباطبایی(ره) در تفسیر این آیه می نویسد: «لام» در«لانفسكم» و نیز در «فلها»، لام اختصاص است یعنى: خوبی و بدی شما مختص به خود شما است، بدون اینكه چیزی از آن به دیگران بچسبد، و این خود قانون در حال اجرای خداست كه اثر و تبعات عمل هر كسى را- چه خوب و چه بد- به خود او برمىگرداند.(1) و این همان معنایی است که در قرآن به دفعات و با تعابیر گوناگون آمده است که «اثر هر عمل- چه خوب و چه بد- به صاحبش برمىگردد»
دوام وضعیت فعلی بسته به عملکرد شماست
إِنْ عُدتمُ عُدْنَا (8- اسراء)
اگر شما برگردید ما هم بر می گردیم.
درباره کسی که فقط دنیا می خواهد می فرماید: كسانى كه تنها هدفشان همین زندگى زودگذر دنیاى مادى باشد، ما آن مقدار را كه بخواهیم و به هر كس که صلاح بدانیم در همین زندگى زودگذر مىدهیم؛ سپس جهنم را براى او قرار خواهیم داد كه در آتش آن مىسوزد در حالى كه مورد سرزنش و دورى از رحمت خدا است
این فراز در واقع هشدار به کسانی است که پس از مدتها سرکشی و تحمل عذابهای الهی به راه راست برگشته و از رحمت حق برخوردار گشته اند. در این خطاب تهدید می شوند که اگر دوباره به همان وضعیت سابق باز گردند خدا نیز دست از عنایت خود کشیده و به مانند گذشته با آنها رفتار خواهد کرد.(2)
اما می توان از این جمله به یک قانون کلی تر هم دست یافت و آن اینکه هر ملت و جمعیتی که تغییر رویه دهند چه به سمت ارزشهای دینی و چه به سمت رذایل نفسانی خداوند نیز نسبت به آنها تغییر رویه می دهد.(3) اگر نور به ظلمت روند خدا نیز رحمت و عنایت خاصه خود را به روی آنها قطع کرده و با غضب و عذاب با آنها برخورد می کند و اگر از ظلمت خارج و وارد نور شوند عذاب خود را از آنها رفع و درهای رحمتش را به روی آنها می گشاید.(4)
پاسخ خدا به کسی که دنیا می خواهد و کسی که به دنبال آخرت است
كلاُّ نُّمِدُّ هَؤُلَاءِ وَ هَؤُلَاءِ مِنْ عَطَاءِ رَبِّكَ وَ مَا كاَنَ عَطَاءُ رَبِّكَ محَظُورًا(20- اسراء)
ما به هر دو گروه از لطف پروردگارت عطا مىكنیم زیرا هیچ كس از بخشش پروردگارت محروم نیست.
بر اساس این آیه خداوند به هر دو گروه کمک می کند منتهی روش کار در اجابت آنها متفاوت است.
بسته فرهنگی تربیتی- ویژه روز پانزدهم ماه مبارک رمضان
سلام علیکم با آرزوی بهره مندی از برکات و فیوضات ماه مبارک رمضان، بسته فرهنگی تربیتی- ویژه روز پانزدهم ماه مبارک رمضان به پیوست تقدیم می گردد
محتویات بسته:
قرائت ترتیل جزء 15قرآن کریم
شرح نکات کلیدی تفسیری جزء 15
تصویر دعای روز 15
شرح دعای روز پانزدهم حضرت ایت الله مجتهدی تهرانی ره
احادیث باموضوع فضیلت ماه مبارک رمضان-حدیث روز
مواعظ رمضانیه؛ مقام معظم رهبری مدظله العالی
درس اخلاق-حضرت ایت الله مظاهری دامت برکاته-جلسه چهاردهم-عفت و غیرت-2
آیات الولایه- آیه پانزدهم- سوره مبارکه احزاب-آیه شریفه 33
ارائه نسخه pdf کتا ب سبک زندگی از منظر امام حسن مجتبی علیه السلام
زمزم احکام-حجه الاسلام وحیدپور
سخنرانی کوتاه؛رهبرمعظم انقلاب مدظله العالی-رازسعادتمندی تا آخرعمر
و…
آیات الولایه آیه چهاردهم- سوره مبارکه آل عمران– آیه شریفه 61
بسم الله الرحمن الرحیم
فَمَنْ حَاجَّکَ فيهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَکُمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَکُمْ وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَي الْکاذِبينَ
پس هر کس با تو درباره او ( عیسای مسیح علیه السّلام ) پس از آنکه تو را علم آمده محاجّه و ستیز کند ، بگو: بیایید ما پسرانمان را و شما پسرانتان را و ما زنانمان را و شما زنانتان را و ما خودمان را و شما خودتان را ( کسانی را که مانند جان ماست ) فرا خوانیم ، آن گاه به یکدیگر نفرین کنیم ، پس لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم. ( پیامبر در این قصه حسنین را به عنوان ابناء و فاطمه را به عنوان نساء و علی را به عنوان نفس خود به مباهله آورد و کفار تسلیم شدند )
تفسیر آیه:
یعنی اگر باز کسانی پس از این همه برهان ودانشی که از خداوند به تو رسید ، بخواهند درباره الوهیت حضرت مسیح با تو گفت وگو و بحث های بی ثمر کنند، آن ها را به مباهله دعوت کن و بگو : شما نزدیک ترین کسان خود را از فرزندان و زنان و مردان فرا خوانید ، ما نیز نزدیکترین کسان خود را از فرزندان و زنان و خودی ها دعوت می کنیم( فَقُل تَعالَوا اَبناءَنا وَاَبناءَکُم وَ نِساءَنا وَنساءَکُم وَ اَنفُسَنا وَ اَنفُسَکُم) و آن گاه حکمیت موضوع را به خدای عالم واگذار می کنیم و لعنت خدا را بر دروغگویان قرا می دهیم(ثُمَّ نَبتَهِل فَنَجعَل لَعنَتَ اللهِ عَلَی الکاذِبینَ).
مباهله چیزی است که اثر خود را عملاً آشکار می کند و دروغگو را گرفتار عذاب می سازد و آخرین حربه را پس از تأثیر نکردن منطق و استدلال است.
ماجرای مباهله
نجران: نام شهری در یمن بود که مرکز مسیحیان به شمار می رفت و معبدی که آن جا داشتند به آن کعبه نجران می گفتند و هیئتی که برای بررسی اسلام به مدینه آمده بودند از علمای هم آن جا بودند.
« مباهله» از ماده « بهل» به معنی رها کردن و قید و بند چیزی را از چیزی برداشتن است و ابتهال در دعا به معنی تضرع و واگذاری کار به خداوند است . در مباهله ، دو طرف مخالف برای اثبات حقّانیّت خود ، داوری را مستقیماً به خدا وا می گذارند. بنابراین وقتی دربارۀ یک مسئله مهم مذهبی گفت وگو به نتیجه نرسید ، در یک جا جمع می شوند و به درگاه خدا تضرّع و زاری می کنند و از خدا می خواهند که درغگو را رسوا سازد . از این رو وقتی دلایل عقلی و نقلی پیامبر(صلی الله علیه وآله) دربارۀ عیسی(ع) که برخاسته از وحی بود، در نصارای نجران تأثیری نکرد ، خدا به پیامبر خود دستور داد که به آن ها پیشنهاد مباهله کندت. مباهله تا آن زمان در میان اعراب سابقه نداشت و راهی بود که صد در صد صدق دعوت پیامبر (صلی الله علیه وآله) را اثبات می کرد و طبیعی است کسی که به ارتباط خویش با خدا یقین نداشته باشد ، جرأت نمی کند که در چنین میدان خطرناکی که مجازاتن آن نقدی است ، وارد شود . به هر حال ، مسیحیان نجران که برای کشف حقانیت نبوت پیامبر موعود به مدینه آمده بودند ، از قبول مباهله به هراس افتادند و آن را نپذیرفتند .آن ها از پیامبر(صلی الله علیه وآله) مهلت خواستند تا در این باره بیندیشند . نتیجه مشاوره این بود که به نفرات خود گفتند که اگر دیدید محمّد (صلی الله علیه وآله) با سر و صدا و جمعیت و تشریفات به مباهله آمده، با او مباهله کنید و نهراسید؛ زیرا در این صورت حقیقتی در کار نیست.ولی اگر با نفرات بسیار محدودی از خاصان نزدیک و فرزندان خردسالش بر سر قرار آمد ، بدانید او پیامبر خداست و از مباهله با اوبپرهیزید که خطرناک است . فردای آن روز نجرانی ها طبق قرار قبلی در میعادگاه حاضر شدند . ناگاه دیدند که پیامبر(صلی الله علیه وآله) ، فرزند گرامی اش حسین (سلام الله علیه) را درآغوش دارد ودست حسن (سلام الله علیه) را در دست گرفته و علی و فاطمه (سلام الله علیها) همراه او هستند و به آن ها سفارش می کند هر گاه من دعا کردم شما آمین بگویید. نمایندگان نجران وقتی این صحنۀ نورانی و الهی را مشاهده کردند ، سخت به وحشت افتادند. ابو حارثه اُسقف هیئت نجرانی گفت: ای یاران! این چهره های نورانی را که من می بینم ، اگر از خدا بخواهند که کوه از جا کنده شود چنین خواهد شد . با این ها مباهله نکنید که حتماً هلاک می شوید. لذا از مباهله رو گردان شدند و به شرایط ذمّه وجزیه تن دادند و با پیامبر (صلی الله علیه وآله) مصالحه کردند که سالی مقداری لباس که هر یک به قیمت چهل درهم باشد و نیز در مواقع جنگ مقداری تجهیزات جنگی در اختیار مسلمانان بگذارند.
