رمضان ای ماه خوب خدا!

بیست و سه روز را قدم به قدم به امید یافتن مقام و قدر و منزلت در پیشگاه احدیت با توسپری نمودیم .

از آمدنت شادمان بودیم و هنوز رخت برنبسته، از رفتنت اندوهناک بدرود که چه بدی ها با آمدنت از ما دور شد و چه خیرات از تو ما را نصیب آمد! باور نمی کنم که تمام شد؛

فصل باران های یکریز رحمت؛ فصل مهربانی و اجابت دستان تمنا…فصل خلسه های عاشقانه تا خدا…فصل اشک های بی دریغ «ندامت»…فصل شکوفه های معطر «مغفرت»…

انگار همین دیروز بود که چشم های اشتیاقمان را به پهنه آسمان دوخته بودیم و آمدن ماه نو را انتظار می کشیدیم؛ ماهی که زمین را به آسمان پیوند می دهد و انسان را از تعلقات تن می کَنَد و به حقیقت ایمان نزدیک می کند، ماهی که آدمی را به میهمانی حضرت دوست دعوت می کند و او را بر کنار سفره بی پایان رحمت می نشاند، ماهی که با نور نماز و نیایش و با ریسمان روزه و پرستش و در سایه سار قرآن، تو را از چاه بردگی به ستیغ بلند بندگی می رساند.

اینک آن ماه دلربا، آهنگ رفتن دارد و ما مانده ایم با یک دنیا انس و دل سپردگی و رنج تنهایی و بی تابی فراق…

باید بسوزیم و بسازیم و چشم به راه آمدنش باشیم،

تازه اگر نفسی از عمر باقی باشد و قافلة مرگ، ما را با خود نبرد.

خدایا از الان دلتنگ رمضانیم این ماه رمضان را اخرین ماه رمضان ما قرار نده

و اخرین ماه رمضان عصر غیبت ولی ات قرار بده