امام سجاد علیه السلام در روایتی به ثمرات کلام و سخن زیبا اشاره کرده اند.

امام زین العابدین علیه السلام:

اَلْقـَوْلُ الْحـَسـَنُ یـُثـْرِی الْمـالَ وَ یـُنـْمِی الرِّزْقَ وَ یُنْسی فِی الاَْجَلِ وَ یُحَبِّبُ اِلَی الاَْهْلِ وَ یُدْخِلُ الْجَنَّةَ.

کـلام زیـبـا، مـال و ثـروت را زیـاد مـی کـنـد؛ روزی را افـزایـش می دهد؛ مرگ را به تأخیر می اندازد؛ آدمی را محبوب خانواده اش می سازد و او را وارد بهشت می کند.

بحارالانوار، ج ۷۱، ص ۳۱۰

حضور دائمی خداوند ارتباطی با مسئله معجزه و عدم معجزه از ناحیه الهی نداشته و به این معنا نیست که اگر خدا وجود دائمی دارد، پس باید در امور عالم نیز دخالت مکرر، مستقیم و معجزه آسا داشته باشد.

به گزارش خبرگزاری حوزه، پس از شیوع ویروس کرونا در کشور، انتشار ویروس شبهات بر علیه دین، شهر مقدس قم و روحانیت نیز شتاب بالایی پیدا کرد و ماهی گیران آب گل آلود، فرصتی مجدد برای نفوذ در اعتقادات مردم پیدا کردند که تمام این شبهات، پاسخ داشته و در شماره های گوناگون به انتشار این پاسخ ها خواهیم پرداخت.

- امید به معجزه خدا یا امید به دارو و پزشک!؟

 پرسش:

تردید دارم که خداوند به صورت معجزه آسا در امور جهان دخالت می کند؟ وقتی همه چیز بر اساس علل خاص خودش است، دخالت خداوند یعنی چه؟ جالب است که برای درمان بیماری کرونا، همه امیدشان به آزمایشگاه و پزشکان و تولید داروی جدید است؛ نه به راز و نیاز و خدا.

پاسخ:

پاسخ اجمالی:

خداوند نه «ساعت سازی لاهوتی» است که بعد از خلق جهان، آن را به حال خودش وانهد؛ و نه اسباب و مسببات را نفی کرده بلکه خداوند چنین اراده کرده که هر اتفاقی از طریق علل و اسبابی که دارد، رخ دهد و اراده و افعال اختیاری انسان نیز در این مسیر مؤثر باشد.

همچنانکه دارو از عوامل مؤثر در درمان است، دعا نیز از عوامل مؤثر است که تأثیرش گاهی از طریق هدایت ما در استفاده درست و بجا از دارو و مراجعه به پزشک خوب است؛ و گاهی به شکل اعجازین و فراسوی علل و اسباب عادی. تمامی این علل و اسباب، در چارچوب اذن و اراده الهی مؤثر هستند و نباید تأثیر آن ها را مستقل از اراده و اذن خداوند تلقی کرد.

ادامه »

 اگر از خانه خارج شده اید، شست و شوی لباس‌ها پس از بازگشت به خانه در ماشین لباسشویی توصیه می‌شود. ویروس به مدت ۸ تا ۱۲ ساعت روی سطوح پارچه ایی زنده می‌ماند و ماندگاری طولانی مدت ندارد. اما از پاکسازی آن برای پیشگیری از ورود ویروس به داخل خانه مطمئن شوید.

یکی از راه‌های انتقال ویروس کرونا به داخل خانه، از طریق لباس‌های مورد استفاده است. افراد باید پس از ورود به خانه سریعا در مقابل پاکسازی و ضدعفونی لباس‌های خود اقدام کنند تا از ورود ویروس به داخل خانه جلوگیری کنند. برای پاکسازی لباس‌ها باید به نکات زیر توجه داشت؛

۱) از آن جایی که زیپ، دکمه یا بخش‌های دیگر لباس شما ممکن است از پلاستیک و استیل ضد زنگ ساخته شده باشند، این احتمال وجود دارد که ویروس را با خود به داخل خانه ببرند؛ بنابراین نسبت به شست و شوی دقیق لباس خود اطمینان حاصل کرده و تا زمانی که از پاکسازی کامل آن مطمئن نشده اید، از در دسترس گذاشتن لباستان خودداری کرده و آن را در گوشه ایی دور از دسترس بگذارید.

۲) اگر از خانه خارج شده اید، شست و شوی لباس‌ها پس از بازگشت به خانه در ماشین لباسشویی توصیه می‌شود. ویروس به مدت ۸ تا ۱۲ ساعت روی سطوح پارچه ایی زنده می‌ماند و ماندگاری طولانی مدت ندارد. اما از پاکسازی آن برای پیشگیری از ورود ویروس به داخل خانه مطمئن شوید. هم چنین دمای بالای ۶۰ درجه باعث از بین رفتن ویروس کرونا می‌شود؛ بنابراین شست و شوی لباس در ماشین لباس شویی با دمای بالای ۶۰ درجه، لباس را به طور کامل پاکسازی می‌کند.

۳) سبد نگهداری لباس‌ها پس از تماس با لباس‌های فرد بیمار باید شسته و ضدعفونی شود. علاوه بر سبد لباس ها، هر وسیله ایی که در خانه با فرد مبتلا یا مشکوک به کرونا در تماس است، باید ضدعفونی شوند تا باعث ابتلای دیگر اعضای خانواده نشود.

۴) از تکان دادن لباس‌های آلوده پرهیز کنید؛ چرا که ممکن است ویروس را در هوا پراکنده کنید. ویروس روی سطوح مختلف خانه می‌نشیند و تماس دست افراد خانه با این سطوح، منجر به ابتلای آن‌ها می‌شود.

۵) شست و شوی لباس‌های یک فرد بیمار همراه با لباس‌های افراد دیگر مشکلی ندارد. همانطور که گفته شد، ویروس در دمای بالای شست و شو از بین می‌رود و دیگر جای نگرانی نیست. برای شستن لباس‌ها از گرم‌ترین دمای آب ممکن استفاده کنید.

۶) هنگام حمل لباس‌های فرد مبتلا به ویروس کرونا، حتما باید از دستکش یک بار مصرف استفاده کرده و پس از انجام کار، دستکش دور انداخته شود و دست‌ها با آب و صابون شسته شوند.

منبع:باشگاه خبرنگاران جوان

احکام شرعی |

حوزه/ حضرت آیت الله مکارم شیرازی دامت برکاته در پاسخ به استفتائی، نظر خود را در خصوص روزه ماه رمضان در دوره شیوع کرونا عنوان کردند.

- سؤال

با توجه به شیوع بیماری کرونا چند سوال وجود دارد: بالا بردن سطح ایمنی بدن در مبتلا نشدن و همچنین در درمان این بیماری از اهمیت بالایی برخوردار است. از طرف دیگر به توصیه پزشکان باید در طول روز مکرر مایعات مصرف کرد. در این شرایط تکلیف مردم و کادر درمان برای روزه ماه مبارک رمضان چیست.

- پاسخ

انسان نمی‌تواند به این دلیل، روزه را بخورد و باید در ماه رمضان روزه بگیرد، البته می‌تواند در فاصله افطار تا سحر از غذاهای مقوی استفاده کند تا از ضعف شدید بدن در طول روز جلوگیری نماید. اما کسی که می‌داند روزه برای او ضرر دارد باید روزه را ترک کند و اگر روزه بگیرد صحیح نیست، همچنین اگر یقین ندارد اما احتمال قابل توجهی می‌دهد که روزه برای او ضرر دارد، خواه این احتمال از تجربه شخصی حاصل شده باشد یا از گفته طبیب.

* یکی از تقیدات رهبرمعظم انقلاب مدظله العالی، رفتن به مسجد مقدس جمکران و توسل و دعا و نماز در آن مکان است، با توجه به مسئولیت شما به‌عنوان تولیت مسجد مقدس جمکران، از حضور ایشان در این مسجد چه خاطراتی دارید؟

* یکی از دوستان دفترمعظم له نقل می‌کرد که حضرت آقا هر زمانی که مثلاً احساس خستگی و ملالت می‌کنند یکی از این سه کار را انجام می‌دهند -حالا این نقل ایشان است ولی مشاهدات ما هم تقریباً گویای همین است- به زیارت امام رضا علیه‌السّلام می‌روند، اما به‌خاطر اینکه شرایط آن خیلی آسان نیست، سالی دو سه بار بیشتر نمی‌روند،

ادامه »

پسندیده بودن مزاح، دلیل تـجـویـز جـسـارت و بی ادبی نیست. در هنگام شوخی نباید سخنان زشت، رکیک و دور از اخلاق اسلامی بر زبان انسان جاری شود؛ زیرا به تعبیر علی علیه السلام: سُنَّةُ الِّلئامِ قُبْحُ الْکَلامِ/ زشت گویی، شیوه فرومایگان است.

 کتاب «آداب معاشرت» به قلم آقایان «سید محمد مقدس نیا» و «محمد مهدی محمدی» به ابعاد مختلف معاشرت در موضوعات گوناگون پرداخته است که در شماره های مختلف تقدیم نگاه شما خوبان خواهد شد.

 حدود مزاح و شوخی

چـنـان که ذکر شد، مزاح و شوخی در حدّی که موجب از بین رفتن اندوه و شاد کردن مؤ من باشد و بـه گـناه، زیاده روی، جسارت و سخنان خلاف ادب کشیده نشود، کاری پسندیده است؛ آنچه در این باره از پیامبر اسلام و اولیای معصوم الهی به ما رسیده در همین محدوده است.

آنان زیاده روی در مزاح را همواره نکوهش کرده و آن را نشانه جهالت، حماقت و پستی دانسته اند. حضرت علی علیه السلام، طیّ سه سخن کوتاه به این واقعیّت چنین اشاره می کند:

(مـَنْ کـَثـُرَ مـِزاحـُهُ اسـْتـُحـْمِقَ (۱۲۰)، مَنْ کَثُرَ مِزاحُهُ اسْتُجْهِلَ (۱۲۱)، مَنْ کَثُرَ مِزاحُهُ اسْتُرْذِلَ (۱۲۲)

هر کس شوخی او بسیار شود، احمق، نادان و فرومایه می شود.

 چـنـان کـه اشاره شد، مزاح باید برای شاد کردن دیگران صورت گیرد. بنابراین، ا گر با شـوخـی کـردن مـوجـبـات رنـجـش دیگران فراهم آید، یا کسی مورد تمسخر قرار گیرد، ممنوع و نکوهیده است و چه بسا موجب کینه توزی و بروز دشمنی بین دوستان گردد. در این باره نیز امام علی علیه السلام فرمود:

(لِکُلِّ شَیْءٍ بَذْرٌ وَ بَذْرُ الْعَداوَةِ الْمِزاحُ) (۱۲۳)

برای هر چیز بذری است و بذر دشمنی، مزاح است.

رعایت ادب نیز از نکات مهمّی است که در همه حالات، از جمله هنگام مزاح باید به آن توجّه کرد.

پسندیده بودن مزاح، دلیل تـجـویـز جـسـارت و بی ادبی نیست. در هنگام شوخی نباید سخنان زشت، رکیک و دور از اخلاق اسلامی بر زبان انسان جاری شود؛ زیرا به تعبیر علی علیه السلام : سُنَّةُ الِّلئامِ قُبْحُ الْکَلامِ (۱۲۴) زشت گویی، شیوه فرومایگان است.

نکته دیگری که باید به آن توجّه داشت، این است که مزاح نباید برای انسان به صورت یک عادت همیشگی درآید، بگونه ای که همواره دنبال بهانه ای باشد تا با کسی شوخی کند، زیرا ایـن صفت، تصویر زننده ای از انسان در ذهن مردم ایجاد می کند، بطوری که مردم او را شخصی دلقک و بذله گو تصوّر می کنند و بین شوخیها و موضعگیری جدّی او فرقی نمی گذارند.

در این باره علی علیه السلام فرمود: (مَنْ جَعَلَ دَیْدَنَهُ الْهَزْلَ لَمْ یُعْرَفْ جِدُّهُ) (۱۲۵) هر کس شوخی را عادت خود قرار دهد، موضع جدّی او (از شوخی هایش، باز) شناخته نمی شود.

 آفات مزاح

شـوخـی کـردن بـدون رعـایـت حـدود و مـرزهـای یاد شده، آفاتی در پی دارد که بعضی را به اختصار ذکر می کنیم :

 ۱ ـ موجب آبروریزی انسان می شود. رسول خدا صلی اللّه علیه وآله فرمود:

(اَلْمِزاحُ تَذْهَبُ بِماءِ الْوَجْهِ) (۱۲۶)    شوخی آبرو را می برد.

ز شوخی بپرهیز ای با خرد  //  که شوخی تو را آبرو می برد

 ۲ ـ انسان را خوار می کند. حضرت علی علیه السلام فرمود:

(مَنْ مَزَحَ اسْتُخِفَّ بِهِ) (۱۲۷)    هر کس مزاح کند، خوار گردد.

 ۳ ـ آتش کینه را برمی افروزد و این در جایی است که شوخی تواءم با جسارت و توهین باشد. امام علی علیه السلام در این باره فرمود:

(اَلْمِزاحُ تُورِثُ الضَّغائِنَ) (۱۲۸)   شوخی، کینه ها را در پی دارد.

 ۴ ـ نـور ایـمـان را از دل مـی بـرد، زیـرا شـوخـی زیـاد، مـوجـب خـنـده زیـاد مـی شود و خنده زیاد دل را می میراند و انسان را از یاد خدا و آخرت غافل می کند.

امام کاظم علیه السلام فرمود:

(اِیّاکَ وَ الْمِزاحَ فَاِنَّهُ یَذْهَبُ بِنُورِ ایمانِکَ) (۱۲۹)   از شوخی بپرهیز که نور ایمان را از دلت می برد.

 ۵ ـ شخصیّت انسان را خدشه دار می کند. امام علی علیه السلام فرمود:

(افَةُ الْهَیْبَةِ الْمِزاحُ) (۱۳۰)   شوخی، آفت هیبت است.

 پی نوشت ها:

۱۲۰- شرح غررالحکم، ج ۵، ص ۱۹۵ .

۱۲۱- همان، ص ۱۸۳ .

۱۲۲- همان، ص ۲۰۰ .

۱۲۳- همان، ص ۲۴ .

۱۲۴- شرح غرر الحکم، ج ۵، ص ۱۲۷ .

۱۲۵- همان، ص ۲۲۷ .

۱۲۶- بحارالانوار، ج ۷۶، ص ۵۸ .

۱۲۷- شرح غررالحکم، ج ۵، ص ۱۷۸ .

۱۲۸- بحارالانوار، ج ۷۷، ص ۲۱۵ .

۱۲۹- همان، ج ۶۹، ص ۳۹۵ .

۱۳۰- شرح غررالحکم، ج ۳، ص ۱۰۶ .