یکى از ویژگیهاى فقیه مقدس، میرزا جواد تبریزى قدس سره پرکارى ایشان بود. ایشان تا آخر عمر پربرکت خود پرکار بود و هیچ گاه اجازه نمی‏دادند مجلس ایشان به بحث‏هاى حاشیه‏اى منتهى شود. ایشان از صبح تا ظهر و از عصر تا غروب مشغول بودند و شب، هم قبل از خواب مقدارى مطالعه می‏کردند. بعضى از مهمانانى که به حضور ایشان می‏رسیدند با خنده می‏گفتند: »آقا! ما به دیدار شما آمده‏ایم، اما شما دائماً مشغول جواب استفتاء و بحث هستید!« مرحوم میرزاقدس سره می‏فرمودند:

من یک طلبه بیش نیستم و طلبه هم وظیفه‏اش این است که عمر خود را صرف درس و بحث کند.
همان‏طور که مشغول بودند به مسائل دیگر مراجعین نیز پاسخ می‏دادند و از هر لحظه‏اى استفاده کامل میکردند.

روزى یکى از شاگردان مرحوم میرزاقدس سره خطاب به ایشان گفتند: »نمی‏شود که این قدر به خود فشار آورید، بدن شما نیاز به استراحت دارد.« مرحوم میرزاقدس سره ضمن لبخند فرمودند:

استراحت من در آخرت است. دنیا جاى استراحت نیست، من در قبر استراحت خواهم کرد. من یک طلبه هستم و یک طلبه باید تا آخرین لحظه از آنچه که به دست آورده براى خدمت استفاده کند. معلوم نیست این فرصت‏ها دیگر براى من حاصل شود، می‏خواهم اثرى از خود به جاى بگذارم.

بسم الله الرّحمن الرّحیم
الحمدلله ربّ العالمین و الصّلاة و السّلام علی سیّدنا محمّد و آله الطّاهرین و لعنة الله علی اعدائهم اجمعین

اَخبَرَنا اَبُو الحَسَنِ مُحَمَّدُ بنُ مُحَمَّدِ بنِ مُحَمَّدِ بنِ مَخلَدٍ قالَ: حَدَّثَنا اَبو جَعفَرٍ مُحَمَّدُ بنُ عَمرِو بنِ البَختَریِّ الرَّزّازُ اِملاءً فِی السَّنَةِ المُقَدَّمِ ذِکرُها قالَ: حَدَّثَنا سَعدانُ بنُ نَصرٍ قالَ: حَدَّثَنا مُحَمَّدُ بنُ مُصعَبٍ القِرقِسانیُّ قالَ: حَدَّثَنا الاَوزاعیُّ، عَن اَسیدِ بنِ خالِدِ بنِ دُرَیکٍ، عَن عَبدِ اللهِ بنِ مُحَیریزٍ قالَ: قُلتُ‌ لِرَجُلٍ‌ مَن‌ اَصحابُ‌ النَّبیّ‌ (صَلَّى اللهُ عَلَیهِ وَ آلِه) -قَالَ الاَوزاعیُّ: حَسِبتُ اَنا اَنَّهُ یُکَنّى اَبا جُمُعَةٍ- حَدِّثنا حَدیثاً سَمِعتَهُ مِن رَسولِ اللهِ (صَلَّى اللهُ عَلَیهِ وَ آلِه) قالَ: لَاُحَدِّثَنَّکَ حَدیثاً جَیِّداً: تَغَدَّینا یَوماً مَعَ رَسولِ اللهِ (صَلَّى اللهُ عَلَیهِ وَ آلِه) وَ مَعَنا اَبو عُبَیدَةَ بنُ الجَرّاحِ فَقُلنا: یا رَسولَ اللهِ هَل اَحَدٌ خَیرٌ مِنّا، اَسلَمنا مَعَکَ وَ جاهَدنا مَعَکَ قالَ: بَلى قَومٌ مِن اُمَّتی یَأتونَ مِن بَعدِکُم فَیُؤمِنونَ بی.(۱)
                                                                                                                                                                               
عن عبدالله بن مُحَیریز قُلتُ‌ لِرَجُلٍ‌ مَن‌ اَصحابُ‌ النَّبیّ‌ (صَلَّى اللهُ عَلَیهِ وَ آلِه) -قَالَ الاَوزاعیُّ: حَسِبتُ اَنا اَنَّهُ یُکَنّى اَبا جُمُعَةٍ- حَدِّثنا حَدیثاً سَمِعتَهُ مِن رَسولِ اللهِ (صَلَّى اللهُ عَلَیهِ وَ آلِه)
 شخص [عبدالله بن‌محیریز] فرصت پیدا کرده، دستش به یکی از اصحاب پیغمبر -که اوزاعی میگوید گمان میکنم این شخصی که از او نقل میکند، کنیه‌اش اباجمعه بود- رسیده و میخواهد استفاده کند؛ میگوید: یک حدیثی که از پیغمبر شنیدی را برای ما نقل کن.

قالَ: لَاُحَدِّثَنَّکَ حَدیثاً جَیِّداً: تَغَدَّینا یَوماً مَعَ رَسولِ اللهِ (صَلَّى اللهُ عَلَیهِ وَ آلِه) وَ مَعَنا اَبو عُبَیدَةَ بنُ الجَرّاحِ فَقُلنا: یا رَسولَ اللهِ هَل اَحَدٌ خَیرٌ مِنّا، اَسلَمنا مَعَکَ وَ جاهَدنا مَعَکَ
آن صحابی گفت که یک حدیث خوبی برایتان نقل میکنم؛ یک روز مثلاً صبحانه یا ناهار در خدمت حضرت بودیم و غذا خوردیم؛ ابوعبیده که جزو رجال معروفِ دوروبرِ پیغمبر بود [حضور داشت و گفتیم:] شما کسی بهتر از ما هم می‌شناسید؟ اوّل که به تو ایمان آوردیم، اسلام را اختیار کردیم؛ بعد هم که با تو آمدیم و جنگ کردیم؛ بهتر از این چه میشود؟ شما کسی بهتر از ما را سراغ دارید؟

قالَ: بَلى قَومٌ مِن اُمَّتی یَأتونَ مِن بَعدِکُم فَیُؤمِنونَ بی
پیغمبر (صلّی الله علیه و آله) فرمودآن کسانی که به من ایمان می‌آورند، در حالی که من را ندیده‌اند، از شما افضلند. در دعای سمات میخوانید که «وَ آمَنّا بِهِ وَ لَم ‌نَرَهُ صِدقاً وَ عَدلاً»؛(۲) یعنی به پیغمبر ایمان آوردیم -«صِدقاً وَ عَدلاً» قید «آمَنّا» است- در حالی که پیغمبر را ندیده‌ایم. آن کسانی که آن وجود نورانی را ندیده‌اند، آن معجزات را ندیده‌اند، آن تأثیرِ نَفَس را ندیده‌اند، آن کسانی آن تجسّم توحید، تجسّم اخلاق، تجسّم فضیلت، تجسّم همه‌ی آرزوهایی را که ممکن است به ذهنِ برترینِ انسانها برسد -که رسول اکرم (صلّی ‌الله ‌علیه ‌و آله) بود- ندیده‌اند، در عین حال به او ایمان آورده‌اند و وظایف شرعی‌شان را انجام داده‌اند و جهاد در راه خدا هم کرده‌اند، معلوم است که از شما افضلند؛ درست است؛ مقتضای عقل و قاعده هم همین است.

امام (رضوان ‌الله ‌علیه) فرمودند این کسانی که امروز هستند، از اصحاب پیغمبر، یا بالاترند یا کمتر نیستند؛(۳) واقعش همین است. آن جوانِ مؤمنِ مخلصی که از همه‌ی لذّات زندگی، از همه‌ی آرزوهای جوانی، از همه‌ی شهوات، خواسته‌ها، از زندگیِ راحت، از پدر و مادر، از همسر، از فرزند چشم میپوشد، میرود در راه خدا جهاد [میکند] -حالا یا در جبهه‌های دفاع مقدّس، مثل آن دورانها، یا در جبهه‌ی دفاع از حرم، مثل زمان ما، یا دفاع از امنیّت، فرق نمیکند- از آنها بالاترند. قدر این حالت را باید دانست؛ و قدردانی‌اش هم به این است که واقعاً و حقیقتاً آن جوری که از ما توقّع هست عمل کنیم؛ بخصوص ما عمّامه‌ای‌ها که خب مرجعِ دینِ مردم محسوب میشویم و دینشان را از ما میخواهند سؤال کنند، تقیّد به دین داشته باشیم. و اگر ماها از جهت تقوا و پرهیزکاری و ورع از محارم و بی‌رغبتی به جلوه‌های مادّیِ دنیا و زیبایی‌های دنیا و مانند اینها، تقیّد را به خودمان تحمیل کنیم و وادار کنیم خودمان را به این معنا، مسلّماً بهتر از آنها هستیم.

۱) امالی طوسی، مجلس چهاردهم، ص ۳۹۱؛ «عبداﷲبن‌محیریز گفته است: به مردی از اصحاب پیامبر -که اوزاعی [از راویان این حدیث] گفته گمان میکنم که کنیه‌اش ابوجمعه بود- گفتم حدیثی از رسول خدا که خودت آن را شنیده باشی برایمان بگو. او گفت حدیثی خوب برایتان خواهم گفت: روزی با رسول خدا صبحانه میخوردیم و ابوعبیدة‌بن‌جرّاح هم با ما بود که گفتیم: آیا مردمانی بهتر از ما هستند، حال آنکه به تو اسلام آوردیم و به همراهت جنگیدیم؟ ایشان فرمود: آری! گروهی از امّتم پس از شما می‌آیند که [ندیده] به من ایمان می‌آورند.»
۲) مصباح المتهجّد، ج ۱، ص ۴۱۹
۳) صحیفه‌ی امام، ج ۲۱، ص ۴۱۰ (با اندکی تفاوت)
پايگاه اطلاع‌رسانی دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آيت‌الله‌العظمی سيدعلی خامنه‌ای (مد‌ظله‌العالی) - مؤسسه پژوهشی فرهنگی انقلاب اسلامی

 عباسقلی خان آن چه را که نباید ببیند، با چشمان خودش دید. کتاب حجیمی را نشان داد و با دستش آن را لمس کرد. سپس با چشمانی از حدقه درآمده به پشت کتاب اشاره کرد و با لحنی خاص گفت: این چه نوع کتابی است، اسمش چیست؟ معلوم بود. عباسقلی خان پی برده بود و آن شیشه لعنتی پنهان شده در پشت همان کتاب را هدف قرار داده بود. برای چند لحظه …

عباسقلی خان در مشهد بازار معروفی دارد. مسجد، مدرسه، آب انبار، پل و دارالایتام و اقدامات خیریه دیگری هم از این دست داشته است. واقف بر خیر، و واقف در خیر. به او خبر داده بودند در حوزه علمیه ای که با پول او ساخته شده، طلبه ای شراب می خورد! ناگهان همهمه ای در مدرسه پیچید. طلاب صدا می زدند حاج عباسقلی است. در این وقت روز چه کار دارد؟ از بازار به مدرسه آمده است. عباسقلی خان یکسره به حجره من آمد و بقیه دنبالش. داخل حجره همه نشستند. ناگهان عباسقلی خان به تنهایی از جایش بلند شد و کتابخانه کوچک من را نشانه رفت. رو به من کرد و گفت: لطفا بفرمایید نام این کتاب قطور چیست؟

گفتم: شاهنامه فردوسی.   

دلم در سینه بدجوری می زد. سنگی سنگین گویی به تار مویی آویخته شده است. بدنم می لرزید. اگر پشت آن کتاب را نگاه کند، چه خاکی باید بر سرم بریزم؟ عباسقلی خان دستش را آرام به سوی کتاب های دیگر دراز کرد…  

- ببخشید، نام این کتاب چیست؟  

- بحارالانوار.

- عجب…! این یکی چطور؟

- گلستان سعدی.   

- چه خوب…! این یکی چیست؟

- حلیة المتقین

- و این یکی!؟ …  

لحظاتی بعد، آن چه نباید بشود، به وقوع پیوست. عباسقلی خان آن چه را که نباید ببیند، با چشمان خودش دید. کتاب حجیمی را نشان داد و با دستش آن را لمس کرد. سپس با چشمانی از حدقه درآمده به پشت کتاب اشاره کرد و با لحنی خاص گفت:  

- این چه نوع کتابی است، اسمش چیست؟

معلوم بود. عباسقلی خان پی برده بود و آن شیشه لعنتی پنهان شده در پشت همان کتاب را هدف قرار داده بود. برای چند لحظه تمام خانه به دور سرم چرخید، چشم هایم سیاهی رفت، زانوهایم سست شد، آبرو و حیثیتم در معرض گردباد قرار گرفته بود. چرا این کار را کردم!؟ چرا توی مدرسه!؟ خدایا! کمکم کن، نفهمیدم، اشتباه کردم. خوشبختانه همراهان عباسقلی خان هنوز روی زمین نشسته بودند و نمی دیدند، اما با خود او که آن را در اینجا دیده بود چه باید کرد؟

- بالاخره نگفتی اسم این کتاب چیست؟

- چرا آقا، الان می گم. داشتم آب می شدم. خدایا! دستم به دامنت. در همین حال ناگهان فکری به مغزم خطور کرد و ناخودآگاه بر زبان راندم: یا ستار العیوب، و گفتم: نام این کتاب ستارالعیوب است آقا!

فاصله سوال آمرانه عباسقلی خان و جواب التماس آمیز من چند لحظه بیشتر نبود. شاید اصلا انتظار این پاسخ را نداشت. دلم بدجوری شکسته بود و خدای شکسته دلان و متنبه شدگان این پاسخ را بر زبانم نهاده بود. حالا دیگر نوبت عباسقلی خان بود. احساس کردم در یک لحظه لرزید و خشک شد. طوری که انگار برق گرفته باشدش. شاید انتظار این پاسخ را نداشت. چشم هایش را بر هم نهاد. چند قطره اشک از لابلای پلک هایش چکید. ایستاد و سکوت کرد. ساکت و صامت و یک باره کتاب ستار العیوب را سرجایش گذاشت و از حجره بیرون رفت. همراهانش نیز در پی او بیرون رفتند، حتی آنها هم از این موضوع سر در نیاوردند، و هیچ گاه به روی خودش هم نیاورد که چه دیده است.

… اما محصل آن مدرسه، هماندم عادت را به عبادت مبدل کرد. سر بر خاک نهاد و اشک ریخت. سالیانی چند از آن داستان شگفت گذشت، محصل آن روز، بعدها معلم و مدرس شد و روزی در زمره بزرگان علم، قصه زندگی اش را برای شاگردانش تعریف کرد. «زندگی من معجزه ستارالعیوب است» ستار العیوب یکی از نام های احیاگر و معجزه آفرین خدا است و من آزاد شده و تربیت یافته همان یک لحظه راز پوشی و جوانمردی عباسقلی خانَم که باعث تغییر و تحول سازنده ام شد.  

منبع: جلال رفیع – کتاب اخلاق پیامبر و اخلاق ما، ص ۳۳۲

کلیپ صوتی کوتاه؛ حکمت نماز با دل شکسته را در ادامه بشنوید

ادامه »

قال الامام الباقر علیه السّلام :
 
 
إِنَّمَا شِيعَةُ عَلِيٍّ … كَثِيرَةٌ  تِلاَوَتُهُمْ لِلْقُرْآنِ
 
وسائل الشیعه ج 6/ ص191
 

پروردگارا  ما را جزء بهترین شیعیان امیرالمومنین سلام الله علیه مقدر فرما

نداشتن حضور قلب در نماز، يعنى مشغول‌بودن قلب و غافل‌بودن از ياد خدا و از اعمالى كه در نماز هست؛ مانند ركوع، سجود و قيام؛ بدين‌گونه كه نمازگزار تمام اعمال را انجام مى ‏دهد و تمام اذكار نماز را نيز مى‏ گويد، اما حواسش جاى ديگرى است . . .

«قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ * الَّذينَ هُمْ فی صَلاتِهِمْ خاشِعُونَ»[۲]

مقدمه

نماز از مهم‌ترین عبادات است که در آموزه‌های دینی بسیار مورد توجه قرار گرفته است؛ زیرا هدف از نماز ياد خداوند است: «أَقِمِ‏ الصَّلاةَ لِذِكْرِی»،[۳] اما آن‌چه اهمیت نماز را افزایش می‌دهد، روش درست‌خواندن آن است. این امر بدون حضور قلب ميسر نمى‏شود؛ زيرا ياد، يعنى حضور، و غفلت، يعنى غايب‌؛ و براى اين‌كه انسان در نماز، حالت ذكر و ياد او را پديد آورد، بايد به حضور قلب برسد. البته «حضور قلب» و «غياب قلب» در مقابل هم قرار می‌گیرند و نمى‏توانيم يكى را بدون تصور ديگرى درک كنيم. بنابراين ابتدا از «غياب» و سپس از «حضور» صحبت مى‏كنيم.

الف) غيبت قلب

نداشتن حضور قلب در نماز، يعنى مشغول‌بودن قلب و غافل‌بودن از ياد خدا و از اعمالى كه در نماز هست؛ مانند ركوع، سجود و قيام؛ بدين‌گونه كه نمازگزار تمام اعمال را انجام مى‏ دهد و تمام اذكار نماز را نيز مى‏ گويد، اما حواسش جاى ديگرى است؛ اين آفت نماز است و هيچ چيزى مثل نداشتن حضور قلب به نماز ضرر نمى‏رساند.[۴]

علت غيبت، هجوم افكار و خيال‏ها به قلب نمازگزار است. سبب سرگردانى قلب در نماز، نبود سنگرهاى محكم براى حفاظت از قلب است؛ درست مانند هر هجومى كه دشمن بر قلعه‏ها و موقعيت‏هاى ما مى‏كند.

«قلب»، دژ و و مركز ياد خدا است. اگر قلب از استحکام متناسب با هجوم دشمن بهره‏مند باشد، در برابر اين هجوم مقاومت مى‏كند و آن را از بين مى‏برد و اگر قلب در برابر هجوم سخت دشمن ناتوان شد، با يک جنگ تمام عيار از ناحيه افكار و خيال‏ها روبه‌رو مى‏شود. بنابراین راه درمان اين بيمارى، محافظت از قلب است.

ادامه »

امام جواد علیه السلام :

 مَن شَهِدَ أمرا فَكَرِهَهُ كانَ كَمَن غابَ عَنهُ ومَن غابَ عَن أمرٍ فَرَضِيَهُ كانَ كَمَن شَهِدَهُ؛

 هر كه حاضر و ناظر كارى باشد و آن را ناپسند دارد، مانند كسى است كه [آن هنگام] غايب بوده، و هر كه در كارى حاضر و ناظر نباشد، ولى بِدان راضى باشد، مانند كسى است كه خود در آن حضور داشته است .

گزیده تحف العقول، ص ۶۳

خانه ای مثل بهشت با تصمیم های زیبا و رویایی
اگر هر یک از اعضا خانواده و جامعه پیش از آنکه به دنبال عیوب دیگران باشند، فرصت و دقایقی را برای فکر کردن و اندیشیدن در عیوب و کاستی های خود قرار می دادند و تمام تلاش و همت خود را در رفع آن نواقص صرف می کرد، به طور قطع و یقین زیبایی های زندگی بهتر و زیباتر روی خوش خود را در زندگی نمایان می کرد.

گاهی اوقات برای تغییر و انقلاب در زندگی تنها یک بهانه کافی است تا اینکه انسان روش زندگی خود را تغییر داده و مسیر متفاوتی را برای سعادت و خوشبختی خود برگزیند. یکی از بهانه های تغییر و اصلاح زندگی می تواند تغییر و دگرگونی فصل های سال باشد. خارج شدن از فصل زمستان و وارد شدن در انقلاب و رویش طبیعت یکی از بهترین بهانه ها برای شروع یک زندگی متفاوت است، بخصوص زمانی که فصلی همچون بهار در فرهنگ و اندیشه ایرانی از چنان جایگاه و اهمیتی برخوردار است که سرآغاز یک سال نو و جدید به شمار می آید. ضرب المثل ایرانی در این خصوص درس ها و پیام های فراوانی را با خود به همراه دارد. «سالی که نکوست از بهارش پیداست» این ضرب المثل برای بسیاری حاوی شروع یک زندگی و رویش دوباره است.

آغاز تحول و دگرگونی از خود
کم نیستند خانواده ها و افرادی که با و جود تمام کاستی ها و نواقصی که دارند، هیچگونه خطا و اشتباهی را در وجود خود نمی بینند. گویی علت ویرانی و از هم پاشیدن خانواده و زندگی آنها، وجود نواقص و عیوب دیگران است که زندگی را بسیار زشت و نازیبا کرده است؛ اگر در علت و چرایی بسیاری از این فروپاشی خانواده ها و طلاق ها دقت شود، می توان به این علت عمده پی برد. این در حالی است که اگر هر یک از اعضا خانواده و جامعه پیش از آنکه به دنبال عیوب دیگران باشند فرصت و دقایقی را برای فکر کردن و اندیشیدن در عیوب و کاستی ها خود قرار می دادند و تمام تلاش و همت خود را در رفع آن نواقص صرف می کردند، به طور قطع و یقین زیبایی های زندگی بهتر و زیباتر روی خوش خود را در زندگی نمایان می کرد.

در فرهنگ قرآن کریم نیز قبل از آنکه سفارش و تأکید به اصلاح و تربیت خانواده شود، به این مطلب تأکید می شود که قبل از آنکه به فکر اصلاح دیگران باشیم خود را اصلاح نماییم و از خود شروع کنیم. «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا قُوا أَنْفُسَکُمْ وَأَهْلِیکُمْ نَارًا؛[1] ای کسانی که ایمان آورده‌اید خود و خانواده خویش را از آتشی که هیزم آن انسانها و سنگهاست نگه دارید.» در منابع روایی از پیامبر اکرم (صلی‌ الله علیه و اله) این چنین نکته ی طلایی به یادگار مانده است: «طوبى لِمَن مَنَعَهُ عَیبُهُ عَن عُیوبِ المُؤمِنینَ مِن إخوانِه؛[2] خوشا به حال آن کس که عیب خودش، او را از پرداختن به عیبهاى برادران مؤمنش باز دارد.»
در سال جدید چه خوب است با تقویت چشم مثبت بین و زیبا بین، پیش از آنکه تلخی های زندگی را با خود مرور نماییم، به دنبال کشف و مشاهده و خلق زیبایی های نو در زندگی باشیم.

ادامه »

این سند را می توان نقشه راه برای همکاری در حوزه های سیاسی، راهبردی، اقتصادی و فرهنگی در افقی بلند مدت بر پایه منافع مشترک دوکشور مهم آسیایی ارزیابی کرد.

سالی که نکوست از بهارش پیداست. تقارن بهار طبیعت با اعیاد شعبانیه و بهار مهدوی از سالی پرخیر و برکت خبر می دهد . روز هفتم فروردین ماه 1400 ، سند برنامه همکاری جامع جمهوری اسلامی ایران و جمهوری خلق چین موسوم به برنامه 25 ساله، به امضای وزرای خارجه دو کشور رسید.

بر اساس سند راهبردی امضا شده، ایران و چین در چارچوب یک برنامه برای بازه زمانی بلند مدت 25 ساله، همکاری خواهند کرد. این سند را می توان نقشه راه برای همکاری در حوزه های سیاسی، راهبردی، اقتصادی و فرهنگی در افقی بلند مدت بر پایه منافع مشترک دوکشور مهم آسیایی ارزیابی کرد.

هرچند این توافق تحت تاثیر تبلیغات رسانه های غربی و برخی مواضع سیاسی-جناحی داخلی برای افراد یا گروه هایی تولید سوال کرده، لکن با شاخص منافع ملی و مبتنی بر رویکرد علمی و واقع بینانه باید گفت؛ ظرفیت های این سند به گونه ای است که از آن می توان به عنوان تیر خلاص بر پیکر نیمه جان تحریم و سیاست فشار حداکثری غرب با محوریت آمریکا از یک سو و عامل شتاب بخش به حرکت و پیشرفت اقتصادی کشور از دیگر سو یاد کرد.

برای تبیین بهتر و دقیق موضوع نکات فراوانی را می توان مورد توجه قرار داد که از آن جمله می توان به چند مورد اشاره کرد:

1- آمریکایی ها با تحریم های خود تحت عنوان فشار حداکثری به دنبال فلج کردن و فرو پاشی اقتصاد ایران و در نهایت به تسلیم وادار نمودن نظام اسلامی بودند اما با سیاست مقاومت حداکثری ایران، سیاست فشار حداکثری غرب به شکست حداکثری انجامید، موضوعی که مورد اذعان تمام کارشناسان حوزه روابط بین الملل قرار گرفته است. فراموش نباید کرد که در سال 1397، پس از خارج شدن آمریکا از برجام و اعلام سیاست فشار حداکثری از سوی رئیس جمهور به تاریخ پیوسته آن کشور، رسانه های غربی تحت تاثیر مواضع مقامات آمریکایی، سال 97 را سال قحطی در ایران و سال پایانی عمر جمهوری اسلامی ارزیابی کردند!

2- در داخل کشور،گروهها و افرادی با انگیزه های صرفاً سیاسی و بدون توجه به منافع ملی، با بزرگنمایی دو گانه دروغین و القایی ترامپ مبنی بر « جنگ یا مذاکره » ، در پیش گرفتن مذاکره تحت فشار را توصیه می کردند، اما رهبر حکیم انقلاب اسلامی با نگاهی واقع بینانه نسبت به روند افول آمریکا و توانایی ها و اقتدارملی، برگزاره «نه مذاکره خواهیم کرد و نه جنگ خواهد شد» تاکید نمودند و کشور و ملت را به سلامت از یک توطئه خطرناک عبور دادند.

3- گرچه گرانی ها و مشکلات معیشتی مردم در سال های اخیر قابلیت ها و پیشرفت های اقتصادی کشورمان را تحت الشعاع قرار داده، لکن به استناد برآوردهای مجامع معتبر بین المللی، اقتصاد ایران در رتبه هجدهم اقتصاد جهان قرار دارد و ظرفیت های ایران به گونه ای است که می تواند به اقتصاد دوازدهم جهان تبدیل شود. بدون تردید با اجرایی شدن سند همکاری های 25 ساله ایران و چین، رسیدن به رتبه دوازدهم اقتصادی در میان بیش از دویست کشور جهان، با وجود تحریم های آمریکا، امری است که نشانه های آن اینک در افق مشاهده می شود.

4- چین اینک دارای رتبه دوم اقتصاد جهان است که به اعتقاد کارشناسان اقتصادی این کشور به زودی در جایگاه اول اقتصادجهان قرار خواهد گرفت. بنابراین برنامه 25 ساله راهبردی مذکور، می تواند نقش موثری در پیشرفت اقتصادی ایران داشته باشد.

نکته بسیار مهم آنکه، تمامی کشورهایی که علیه این سند موضع گیری می کنند خودشان بالاترین سطح روابط تجاری – اقتصادی با چین را داشته و برای ارتقا این همکاری ها تلاش می کنند.

5- برنامه همکاری 25 سال ایران و چین یکی از راه های خنثی سازی تحریم های آمریکا و غرب است . رهبر حکیم انقلاب اسلامی در سال های اخیر همواره بر خنثی سازی تحریم ها تاکید کرده، این نکته را یادآوری نموده که نباید به دنبال رفع تحریم ها باشیم چرا که برداشتن تحریم ها دست ما نیست و آمریکایی ها هم تحریم ها را وضع کرده تا از این طریق جلوی پیشرفت ایران را بگیرند، فلذا آن ها این تحریم ها را برنمی دارند.
بسیار روشن است که با اجرایی شدن برنامه همکاری 25 ساله ایران و چین ساختار تحریم ها به طور کلی فرو ریخته و بسیاری ازکشورها به دنبال همکاری اقتصادی با ایران خواهند بود .

پایگاه بصیرت / گروه سیاسی/ یدالله جوانی