برخی مقابل تیر و شمشیر ایستادند اما مقابل شبهات زمین خوردند

ادامه »

مباحثه به چند روش صورت می گیرد که عبارتند از:

1- روش روخوانی: در این روش یک نفر از روی نوشته خود می خواند و دیگری گوش می دهد این نحوه مباحثه گر چه برای تبادل بعضی از اطلاعات علمی مناسب است اما برای دروس علمی حوزه چندان مناسب نیست و مورد توجه و استقبال حوزویان نیز نمی باشد بسیاری از فواید و ویژگیهای مباحثه نیز در این روش جایگاهی ندارد.

2- روش تقریر: در این روش یک نفر مطالب استاد و کتاب را که قبلا مطالعه کرده بدون نوشته برای طرف دیگر تقریر می کند و به سؤال های او هم پاسخ می دهد. طرف مقابل نیز سعی دارد به گفته ها و ادعاهای او اشکال کند و مطالب را به صورت مستدل و علمی از وی بخواهد. این امور موجب پیدایش بسیاری از فواید مباحثه و ویژگی های خاص آن است به همین جهت بسیاری از مباحثه های دو یا سه نفری حوزویان از این نوع است.

3- روش نقد و بررسی: در این روش افراد بعد از نقل کلمات استاد آنها را مورد نقد و بررسی قرار داده و بعد از مراجعه به منابع دیگر به تفکر و تامل پیرامون آن می پرداند. این روش برای متعلمین دروس خارج موجب تقویت قوه استنباط می شود.

4- روش تحقیقی جمعی: در این روش چند نفر یک موضوع را انتخاب و مورد مطالعه و بررسی قرار می دهند آنگاه در یک جلسه علمی یافته های خود را با دیگران در میان می گذارند و نظرات همدیگر را جرح و تعدیل می کنند و از نظرات خود دفاع می کنند تا به واقع و حقیقت مطلب برسند. این روش بیشتر در بین صاحبان فضل و علم و کسانی که در زمینه موضوعی خاص به صورت تخصصی کسب علم می کنند، متعارف است.

(روزنامه جمهوری اسلامی (27/10/1378)، مقاله آقای حسین شفیعی زاده، (صفحه حوزه (با اضافات)))

رهبر انقلاب اسلامی مدظله العالی در در دیدار اعضای مجلس خبرگان رهبری:
۰۴ / اسفند / ۱۴۰۱
بنیه قوی مردمی نظام
حجت را بر همه مسئولان و علما تمام کرده است

سیاست دشمن یأس‌آفرینی است؛ کسانی که شخصیت‌شان ویران است شرایط را ویران می‌بینند
علما جهاد تبیین را جدی بگیرند و با حضور در میان جوانان گره‌های ذهنی را باز کنند

ادامه »

ادامه »

گام هایی ساده برای تصمیمی مهم و سرنوشت ساز در ورود به مسیر طلبگی

طلبگی آتشی است که در دل افروخته می شود. همان نوری که در قلب تو به امانت گذاشته می شود. اینکه این آتش چه زمان و به دست چه کسی در دل ما افکنده شده، …..کسی چه می داند! اما هرچه هست ما را بی سروسامان به هرجا که بخواهد، با خود می برد. طلبگی شوری است شیرین. عشقی است بی وصال. رشته محبتی است که بر گردن عاشق افتاده و بیخود شده از خویش به دنبال یار، می رود. می دود. زمین می خورد و کشان کشان می رود. اما از رفتن باز نمی ایستد. چون در دل آتشی دارد که قلبش را روشن می کند. چراغی دارد که مسیرش را می افروزد. امیدی دارد که چشمش را بیدار نگه می دارد.

مسیر طلبگی، مسیری است بس دشوار، طولانی، پرپیچ و خم، لغزنده و پر حادثه. مردِ راه می خواهد. مبارزی آزموده در میدان عشق، سری پر شور، زبانی سرخ، پایی استوار، دستی چنگ زده بر ریسمان توکل، دلی صبور و قلبی گداخته از نور بی منتهای حقیقت می خواهد.

آن که با تمام اخلاصش در این مسیر قدم می گذارد، نه به حوزه علمیه که به پادگان سربازی ولی عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) قدم نهاده. و آن که نیتش یاری دین است در کنف حمایت صاحب شریعت وارد شده و در دژ مستحکم الهی پا گذاشته است.

پس اگر آتشی در دل نداری، شوری در سر نداری، یقینی در اندیشه هایت به فرمانده این پادگان مقدس وجود ندارد، همتی در جوارحت برای کشیدن بار امانت خالق نیست و صبری کریمانه برای تحمل مشقت های این مسیر نداری، قدم به این وادی نگذار که جز خسارت برای تو، ارمغانی ندارد.

قدم اول: خلوص

به حوزه بروم یا نه؟

بایست، همان جا که هستی بمان. تا جواب را نیافته ای حرکت نکن. هرچه الگوی ذهنی از طلبگی داری را فراموش کن و تنها به آنچه هست توجه کن. ورود به دنیای طلبگی مانند انتخاب رشته نیست تا پس از چند سال پشیمان شوی و آن را تغییر دهی.

برای درک واقعیت باید بدانی آنچه تو به عنوان نمونه های شاخص روحانیت در جامعه می بینی (روحانیون خوش نام و تاثیر گذار مانند رهبری و سایر مراجع تقلید، روحانیون تاثیرگذار رسانه ای مانند حجج اسلام قرائتی، عالی، انصاریان، شهاب مرادی و…) تنها یک درصد از جامعه حقیقی روحانیت هستند که عمدتا و قریب به اتفاق ایشان دارای توانمندی های شخصی بوده و راز موفقیتشان، تلاش فردی خودشان بوده است و حوزه علمیه تنها زمینه را برای رشد آنان فراهم نموده است.

پس اولین نکته ای که تو را برای گرفتن این تصمیم راهنمایی می کند، پیگیری سرنوشت آن ۹۹ درصدی است که دیده نمی شوند. سرنوشت آن هاست که می تواند برای تو نیز اتفاق بیفتد و باید غالب افرادی که به این راه آمده اند را برای ورود به این عرصه مدنظر داشته باشی.

پیامبر اکرم(ص): «طَلَبُ العلمِ فریضةٌ عَلَی کلِّ مُسلمٍ ألا اِنَّ اللهَ یحِبُّ بُغاةَ العِلْم؛ طلب علم و فراگیری آن، بر هر انسانی واجب است. همانا خداوند علم آموزان را دوست دارد

. اصول کافی، ج ۱، 30

منبع: وب مسیرطلبه