با تدبیر و مدیریت حکیمانه‌ی رهبری و تلاش قوای نظامی توانستیم در جنگ پیروز شویم؛
اما آنچه در این میان بسیار خطرناک است، فرسایش روانی است که دوست و دشمن هر دو در آتش خانمان‌سوز آن می‌دمند.

۱. به تصویر کشیدن ناکارآمدی همه‌ی ارکان دولت
۲. در بوق کردن جنگی نزدیک
هر دو در فرسایش روانی مؤثرند.

پ.ن:
کسی منکر ضعف در برخی از ارکان دولت از نظر کارکرد، و نیز فاصله‌ی بسیار آن با تراز مطلوب نظام اسلامی نیست.
ولی یادمان باشد که در ذهن بسیاری از مردم، تفکیکی میان دولت و حکومت وجود ندارد. یعنی تضعیف دولت، تضعیف حکومت است. این موضوع به‌شدت می‌تواند فرسایش روانی را در جامعه به همراه داشته باشد.

مورد دوم، تکرار خبر نزدیک بودن جنگ دیگری میان اسرائیل و ایران است. برخی از دوستان ناآگاه، همراه با شبکه‌های معاند، از همان روز اول اعلام آتش‌بس، هر روز اعلام نزدیکی جنگ را در وظایف فعالیت‌های رسانه‌ای خود می‌دانستند.
کسی منکر جنگ وجودی میان ایران و اسرائیل نیست؛ زود یا دیر شاید اتفاق بیفتد. نکته‌ی مهم این است که اگر هر روز در صدر اخبار جامعه باشد، چه آسیب‌های فردی، خانوادگی و اجتماعی به همراه خواهد داشت؟

آنان که باید هوشمند باشند، سیستم امنیتی و نظامی است. دیگر افراد جامعه ــ به فرموده‌ی رهبری در نخستین پیام‌شان پس از جنگ ۱۲ روزه ــ باید به زندگی عادی خود ادامه دهند.

فرسایش روانی آثار تخریبی فراوانی می‌تواند به همراه داشته باشد.

✍ محمدحسین افشاری (مهاجر)