مرحوم آقامجتبی تهرانی گفته است: حالا بعد از حدود هزار و چهارصد سال می فهمید که حضرت چه کرد. حتّی غیر شیعه ها هم اسلامشان را از امام حسین (ع) دارند. بقای اسلامی که به دست آن ها رسیده است نیز به دلیل قیام امام حسین (ع) بود. این حرکت یک مسئلۀ کوچک نبود.

«نکتۀ مهمّی که باید به آن اشاره کنیم این است که به طور کلّی «تغییر» تدریجی الحصول است. اجمالاً گفته ام که هم صَلاح، تدریجی الحصول است و هم فساد. امّا این گونه نیست که این ها از نظر زمانی، با هم مساوی باشند. صلاح و فساد از نظر سرعت با هم متفاوت اند؛ یعنی فساد سریع تر در جامعه اثر می کند و صلاح، بطیءتر و کندتر است. در جامعه، صلاح دیرتر انجام شده و پیاده می شود؛ یعنی اگر یک جامعه را بخواهی اصلاح کنی، هم از نظر زمانی و هم از نظر کاری، سخت تر است از این که بخواهی همان جامعه را فاسد کنی. فساد، سریع تر حاصل می شود. سرّ آن هم این است که چون فساد با هواهای نفسانی همسو است سریع تر ایجاد می شود. در آن آیه هم خطاب به پیغمبراکرم(ص) داشت که (وَلا تَتَّبِع أَهواءَهُم) (۱) از هواهای نفسانی امّت پیروی نکن که این، سریع پیش می رود چون با هواي نفساني سازگار است. آن سازگار نيست. فساد یک مؤیّد داخلی دارد. البتّه صلاح هم مؤید داخلی دارد، بروز و ظهور مؤید فساد، همین مظاهر دنیوی است که امام علی(ع) نیز به آن اشاره می کند، مسئله این است.

قیام امام حسین(ع) هم برای این بود که زمینۀ فساد را از جامعه ریشه کن کند تا اسلام باقی بماند. تعبیراتی که امروز راجع به امام حسین(ع) می شود، خیلی کوچک است، حال آنکه امام حسین(ع) اسلام را زنده کرد. اسلام رو به مرگ بود، رو به موت بود. حالا بعد از حدود هزار و چهارصد سال می فهمید که حضرت چه کرد. حتّی غیر شیعه ها هم اسلامشان را از امام حسین (ع) دارند. بقای اسلامی که به دست آن ها رسیده است نیز به دلیل قیام امام حسین (ع) بود. این حرکت یک مسئلۀ کوچک نبود. اینکه گفته می شود: این قیام در تاریخ انبیا و اولیا(ع)، منحصر به فرد است، برای این است. حرکت امام حسین (ع) تک است، چون او علّت مبقیۀ آخرین دین الهی است. او آمد و ایستاد؛ و در یک روز، هر چه را داشت گذاشت؛ برای بقای اسلام و برای لقای خدا بشر واقعاً عاجز است از اینکه درک کند که امام حسین(ع) در این روز چه کشید؛ حتّی از نظر ظاهری نمی توان درک کرد».

سوره مبارکه شوری، آیه ۱۵