در هشتم شوال سال 1344 هجري قمري قبرستان بقيع به عنوان مهم‌ترين قبرستان اسلام به دست وهابيون تخريب شد.

 قبور ائمه بقيع چگونه تخريب شد؟

در کمتر کشوري به اندازه سرزمين حجاز، آثار مربوط به قرون نخستين اسلام وجود داشته است؛ چرا که زادگاه اصلي اسلام آن‌جاست و آثار گرانبهايي از پيشوايان اسلام در جاي جاي اين سرزمين ديده مي‌شود. ولي متأسفانه، متعصّبان خشک مغز وهّابي، بيشتر اين آثار ارزشمند را به بهانه واهي آثار شرک، از ميان برده‌اند و کمتر چيزي از اين آثار پرارزش باقي مانده است. نمونه بارز آن، قبرستان بقيع است. اين قبرستان، مهم‌ترين قبرستان در اسلام است که بخش مهمي از تاريخ اسلام را در خود جاي داده و کتاب بزرگ و گويايي از تاريخ مسلمانان به شمار مي‌آيد.

وضعيت بقيع قبل از تخريب
تا پيش از تخريب و ويراني قبور مطهر بقيع توسط وهابيت متعصب كه براساس معتقدات خود، به تخريب بسياري از آثار تاريخي پرداختند، بر روي قبور پيشوايان و ساير بزرگان اسلام که در مدينه مدفون بودند گنبدها و بناهايي قرار داشت. ائمه بقيع در بقعه بزرگي که به‏ طور هشت ضلعي ساخته شده بود و اندرون و گنبد آن سفيدکاري شده بود مدفون بودند. پس از تسلط وهابيون بر مدينه آن‌ها ضمن تخريب قبور، آثاري که بر روي قبور قرار داشت را نيز از بين بردند. در جريان اين واقعه بارگاه امام حسن مجتبي (ع)، امام سجاد (ع)، امام محمدباقر (ع) و امام جعفر صادق(ع) ويران شد. آنان اضافه بر قبور مطهر ائمه معصومين (ع)، ديگر قبور را هم تخريب كردند كه عبارتند از: قبر منسوب به فاطمه زهرا (س)، عبدالله بن عبدالمطلب و آمنه پدر و مادر پيامبر اسلام، قبر مطهر فاطمه بنت‌اسد (ع) مادر اميرالمومنين (ع)، قبر مطهر حضرت ام‌البنين (ع)، قبرعباس عموي پيامبر، ابراهيم پسر پيامبر (ع)، قبر اسماعيل فرزند حضرت صادق (ع)، قبر دختر خواندگان پيامبر (ص)، قبر حليمه سعديه مرضعه پيامبر (ع) و قبور شهداي زمان پيامبر (ص).
نخستين تخريب قبور ائمه بقيع
نخستين تخريب قبور مطهر ائمه‌ بقيع به دست وهابيون سعودي در سال 1220 هجري يعني زمان سقوط دولت اول سعودي‌‌ها توسط حكومت عثماني روي‌ داد، پس از اين واقعه‌ تاريخي - اسلامي با سرمايه‌گذاري مسلمانان شيعه و به‌ كار بردن امكانات ويژه‌اي، مراقد تخريب‌ شده به زيباترين شكل بازسازي‌ شد و با ساخت گنبد و مسجد، بقيع به يكي از زيباترين مراقد زيارتي و در واقع مكان زيارتي - سياحتي مسلمانان تبديل‌ شد.

دومين تخريب بقيع
دومين و در واقع دردناك‌ترين حادثه تاريخي - اسلامي معاصر به هشتم شوال سال 1344 و پس از روي‌ كار آمدن سومين حكومت وهابي عربستان مربوط ‌مي‌شود؛ سالي كه وهابيون به فتواي سران خود مبني بر اهانت و تحقير مقدسات شيعه، مراقد مطهر ائمه و اهل‌بيت ‌پيامبر(ص) را مورد دومين هجوم وحشيانه‌ خود قراردادند و بقيع را به مقبره‌‌اي ويران‌ شده و در واقع مهجور و ناشناخته تبديل‌ كردند.

تخريب قبور در مكه، مدينه، جده و كربلا
وهابيون در سال 1343 هجري قمري در مكه گنبدهاي قبر حضرت عبدالمطلب (ع)، ابي‌طالب (ع)، خديجه (ع) و زادگاه پيامبر (ع) و فاطمه زهرا (ع) و “خيزران” عبادتگاه سري پيامبر (ع) را با خاك يكسان كردند و در جده نيز قبر “حوا” و ديگر قبور را تخريب كردند. در مدينه نيز گنبد منور نبوي را به توپ بستند، ولي از ترس مسلمانان، قبر شريف نبوي را تخريب نكردند آن‌ها همچنين در شوال 1343 با تخريب قبور مطهر ائمه بقيع (ع) اشياء نفيس و با ارزش آن قبور مطهر را به يغما بردند و قبر حضرت حمزه (ع) و شهداي احد را با خاك يكسان و گنبد و مرقد حضرت عبدالله و آمنه پدر و مادر پيامبر (ع) و ديگر قبور را هم خراب كردند.
وهابيون متعصب در همان سال به كربلاي معلي حمله كردند و ضريح مطهرحضرت امام حسين(ع) را كندند و جواهرات و اشياء نفيس حرم مطهر را كه اكثرا از هداياي سلاطين و بسيار ارزشمند و گرانبها بود، غارت كردند و قريب به 7000 نفر از علما، فضلا و سادات و مردم را كشتند. سپس به سمت نجف رفتند كه موفق به غارت نشدند و شكست خورده برگشتند.

منابع:
ناصر مکارم شيرازي، وهابيت بر سر دوراهي.
جعفر سبحاني، آيين وهابيت.
اصغر قائدان، تاريخ و آثار اسلامي مکه مکرمه و مدينه منوره..
علي اصغر رضواني، شيعه شناسي و پاسخ به شبهات

بلاغ

حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره:

یکی از امور مهم، بلکه از اهمّ امور این است که بدانیم چه کار کنیم تا مثل کسانی از علما و [یا افراد] متشرعه و صُلَحای تابع علما باشیم که فرج شخصی و ارتباط خاص با حضرت ولی‌عصر عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف داشته‏ اند!

کتاب حضرت حجت(عج)، ص۳۱۳
مجموعه فرمایشات آیت‌اللّٰه بهجت پیرامون حضرت حجت ، امام زمان عجل‌الله تعالی فرجه‌الشریف
 

عناوین مقالات:

• قدس شریف، پاره تن اسلام
  چرایی راهپیمایی روز قدس؟
  روز قدس مظلومیتی بی مرز
  اهمیت و دلایل حمایت از نهضت فلسطین
  روز قدس جلوه گاه بیداری جهان اسلام
  صهیونیسم و استکبار؛ دشمن اصلی جمهوری اسلامی
  قدس و فلسطین دراندیشه بنيانگذار انقلاب اسلامي
  بازخوانی بیانات امام خمینی(ره) درباره گرامیداشت روز قدس

جهت مطالعه اینجا را کلیک نمایید

در هشت سال دفاع مقدس چون استراتژی نظام از زبان امام(ره) صادر می‌شد، بسیاری از صحبت‌های ایشان تبدیل به شعارهای همگانی می‌شد.شعارهای زمان جنگ را ستاد و یا نهاد خاصی تولید نمی‌کرد، بلکه اغلب فی‌البداهه به وسیله فردی یا رزمنده‌ای در میان جمع و با توجه به مقتضیات خاص زمان و مکان ـ مثل قبل از عملیات یا حین عملیات و یا بعد از پیروزی ـ سر داده می‌شد و از قضا جاودانه می‌شد.

 بنابراین اغلب شعارهای آن دوران را افرادی از بین خود مردم که دارای نیازهای مشترک و با هم بودند، پدید می‌آوردند یا لااقل جامعه با میل و طیب خاطر و شعور و بلوغ آن‌ها را تکرار می‌کرد. پس معمولاً شعار تنها وسیله تبلیغی و رسانه گروهی و همگانی است که مردم به واسطه آن حرفشان را می‌توانند به کرسی بنشانند.

به رغم اینکه بسیاری از شعارهای جنگ فی‌البداهه و مردمی بود، اما سخنان امام خمینی (ره) در طول جنگ نیز اساس و شالوده خیلی از شعارها می‌شد و چون استراتژی نظام از زبان امام خمینی(ره) صادر می‌شد و هدایت انقلاب به دست ایشان بود، برای همین بسیاری از صحبت‌های امام (ره) تبدیل به شعارهای همگانی می‌شد و سپس نهادهای تبلیغی دست‌اندرکار در تمام جبهه‌ها، آن شعار را تیتر کرده و بر پیشانی‌بندها یا بازوبندها می‌نوشتند و آن را انتشار می‌دادند.

ادامه »

تاریخ گواه این است که عهد ناصریه یکی از سخت‌ترین دوران به لحاظ اجتماعی و سیاسی در کشور ما بود چرا که بر اساس استبداد و ظلم پادشاهان آن زمان، زن که همواره یکی از ستون‌های جامعه است؛ به نازلترین جایگاه و شان خود رسید. درباریان خوشبختی زنان را در راه رسیدن به حرمسرا خلاصه کردند و هرگونه ستمی را بر آنها روا داشتند تا همواره تصمیم‌گیری‌ها توسط پادشاه و سپس مردان صورت بگیرد.

 در دوران قاجار باوری که به مردم تحمیل شد؛ این بود که جامعه به خصوص سیاست، جای زنان نیست و آنها باید در کسوت «مادری» ایفای نقش کنند. بر همین اساس بود که زنان عهد قاجار از حق رای دادن و شرکت در انتخابات محروم و خانه‌نشین شدند. با این همه، در حالی که پادشاهان قاجار شعار دینداری و حرکت در مسیر آموزه‌های دینی را سر می‌دادند اما بهره وجودی از اسلام نبرده و با سفر به فرنگ و آشنایی با سبک زندگی اروپاییان در تلاش بودند مذهب را در جامعه کمرنگ کنند.

 اين روند ادامه داشت تا اینکه نوبت به دوران پهلوی رسید. با وجود توجه و تأکید ظاهری رژیم پهلوی بر حضور گسترده زنان در جامعه، رضاخان و پسرش هیچ‌گاه نظر خوشی درباره زنان نداشتند. رضاخان ارزشی برای بانوان قایل نبود و تا جایی پیشرفت زنان را قبول داشت که برای مردان سیاست، مزاحمتی ایجاد نکنند.

 در واقع، او ارزش زن را در فریبایی او می‌دید و شاید به همین دلیل بود که علی‌رغم تظاهری که درباره پرهیز از هوسرانی نسبت به زنان از خود نشان می‌داد چهار زن دائمی اختیار ولی پسرش عیاشی شاهانه را، هم در خلوتکده‌ها و هم بی‌محابا و بدون پرده‌پوشی انجام می‌داد و گاه رسوایی‌های پر سر و صدایی به همراه می‌آورد. محمدرضا بر این باور بود که زنان تنها هنگامی اهمیت خود را به دست می‌آورند که بتوانند به درستی از مردان دل‌ربایی کنند. این دیدگاه وی حتی در کارگزاران سطوح پایین‌تر رژیم هم رواج داشت که نمونه آن روابط عاشقانه و نامشروع اشرف پهلوی بود که هیچگاه تاریخ آنها را فراموش نخواهد کرد.

 
منبع: سایت بصیرت