«قَالَ الْاِمَامُ الصَّادِقُ(عليه السلام) لِبَعْضِ النَّاسِ: إنْ أرَدْتَ أنْ يَخْتِمَ بِخَيْرٍ عَمَلُكَ حَتَّى تُقْبَضَ وَ أنْتَ فِى أفْضَلِ الأَعْمَالِ فَعَظِّمْ لِلّهِ حَقَّهُ أنْ تَبْذُلَ نَعْمَائَهُ فِى مَعَاصِيهِ وَ أنْ تَغْتَرَّ بِحِلْمِهِ عَنْكَ وَ أكْرِمْ كُلَّ مَنْ وَجَدْتَهُ يَذْكُرُ مِنَّا أوْ يَنْتَحِلَّ مَوَدَّتَنَا»(1)؛ (امام صادق(عليه السلام) مى فرمايد: اگر اراده كرده‌اى كه عاقبت به خير شوى و قبض روح تو در بهترين حالات باشد، حقّ خداوند را بزرگ بشمار به اينكه از نعمت‌هاى خدا در معصيت او استفاده نكن و [اگر گناه كردى و خدا تو را عذاب نكرد] مغرور به حلم خدا نباش و گرامى بدار هر كس را كه از ما اهل بيت(عليهم السلام) سخن مى‌گويد و موّدت ما را پذيرفته است).

(2). گردآوری از کتاب: مشكات هدايت‏، مكارم شيرازى، ناصر، تهيه و تنظيم: مكارم، مسعود، حامدى، محمد رضا، مدرسه امام على بن ابى طالب(علیه السلام)، قم‏، 1385 شمسی، چاپ اول‏، ص 128.