حلم و کرامت، دو گوهر فراموش شده ی امروز برخی از مسئولین جامعه ی اسلامی ماست. امروز به صبر نیاز داریم اما نه صبر بر مذاکره های پوچ و تو خالی، بلکه صبر بر عدم مذاکره، صبر بر تحریم ها.

 
مقارن با کامل شدن قرص قمر ماه رمضان، خانواده ی امام علی «علیه السلام» نیز به نور دردانه ی بی همتا، کامل شد.

با حُسن روی امام حسن مجتبی «علیه السلام»، خاندان وحی یکپارچه غرق در سرور و شادی شدند. مولودی پا به جهان گذاشت که با تمام نیکوئی هایش سرآمد شد، آری فرزند ارشد زهرای بتول؛ همان که جلوه ی تمام صفات حق بود. اما صفاتی از ایشان که همچون در موجود در صدف می درخشد، کرامت و حلم دوم امام شیعیان است. صفاتی که اغلب فرزندان اول محکوم به منقش شدن بدان هستند. سنگ صبوری که باید در کوچه های غریبی عصای مادر می شد. کوچک مرد بزرگی که در کودکی مادر ترجیح داد همگام با وی برای احقاق حق به دارالخلافه برود و همان جا بود که پروژه ی صبر کلید خورد و امام حسن «علیه السلام» شاهد جسارت به مادر شد و سنگینی دستی که صورت مادر را نشانه رفت بر گونه هایش نشست و وی از همان جا صبوری را با خود هجی نمود.

کریمی که کریمانه بغض شب هایی که دست در دست مادر، خانه های انصار و مهاجرین را دق الباب می نمود تا به عنوان بخشی از حق، کلام پیامبر در غدیر را احیاء نماید و اندکی از آلام سینه ی رنج دیده ی مادر و درد استخوان در گلو مانده ی پدر را تسکین بخشد.

آن قدر زود بزرگ شد که مادر به عنوان وصی خود، وی را به هواداری از خواهران و برادرش وصیت نمود. غم از دست دادن پدر چشید، جامه ی امامت به تن نمود و خلافت را به دوش گرفت؛ اما باز هم فرصت صبوری رسید.

یاران آن گونه که به نظر می رسیدند، نبودند؛ باید پالایش می شدند و امام بر حسب شرایط موجود، صلح را برگزیدند تا راه را برای مقتدای پس از خویش هموار کند.

این خاندان در صلح همراه با استراتژی پس از مذاکره ی پیروزمندانه سابقه ای درخشان داشتند. صلح حدیبیه، خاطره ی شیرین فتح مکه، تلخی زبان منتقدان جاهل را قابل تحمل می نمود. فتح الفتوح کربلا که از خون رنگین حسین بن علی «علیه السلام » رنگین شد. حاصل حلم و کرامت حسن بن علی بود و بس.

فتح الفتوحی که درخت اسلام را همچنان بعد از گذشت قرن ها آبیاری می کند. آری همان شجره ی طیبه ای که اصلش ثابت و فرعش در آسمان هاست (سوره ابراهیم - آیه24). مظلومانه به دست ظالمانه ی دشمن خانگی به شهادت رسید و چه زیبا بر سر عهد صبوری ایستاد و حتی جنازه ی مطهرش تیرها را تحمل نمود و با نهایت کرامت در خاک بقیع آرمید.

حلم و کرامت، دو گوهر فراموش شده ی امروز برخی از مسئولین جامعه ی اسلامی ماست. امروز به صبر نیاز داریم اما نه صبر بر مذاکره های پوچ و تو خالی، بلکه صبر بر عدم مذاکره، صبر بر تحریم ها. اکنون فصل آن است که مسئولین از کرامت امام، اندکی وام بگیرند و همراه با حلم در کنار مردم بایستند. الان وقت سوء استفاده و ثروت اندوزی در شرایط موجود به قیمت خرد شدن مردم نیست. امام روزی صلح را پذیرفتند-البته صلحی عاقبت اندیشانه- چون مردم همراه ایشان نبودند، و لیکن کنون همراهی و صبوری مردم هست اما همیاری برخی از سردمداران نه.

هر چیزی زمان دارد و هر کاری روش دارد و روش امروز ما تحمل و سازندگی از درون است و زمان پیروزی وقت ناامید شدن دشمن از تحمیل شرایط مذاکره های پر از هیچ و نامعلوم.

 

زهرا صادقی، عضو گروه نویسندگی صریر وابسته به دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان