نزول انجيل بر حضرت عيسي علیه السلام

وفات «شيخ مفيد» (413 ق)

نزول انجيل بر حضرت عيسي علیه السلام
تاریخ وقوع: 3 رمضان
بنا به نقل نويسنده «وقايع الايام» نزول كتاب آسماني «انجيل» بر حضرت عیسی بن مريم علیه‌السلام در روز سوم ماه رمضان واقع گرديد،[1] ولي ابن كثير در يك روايت، نزولش را سيزدهم[2] و در روايتي ديگر در روز هيجدهم ماه رمضان دانسته است.[3]
پس از عروج حضرت عيسي علیه‌السلام به آسمان، كتاب مقدس «انجيل» دستخوش تغيير و تحول و حتي نابودي گرديد. تا اين كه نخستين كتابي كه به نام «انجيل» به قيد كتابت درآمد، «انجيل ماركيون» بود كه حدود 134 سال پس از ميلاد مسيح علیه‌السلام در آسياي صغير و يا در يونان تأليف گرديد. پس از آن كتاب‌هاي ديگري از سوي مبلغان و پيشوايان مذهبي به نام «انجيل» تأليف شد.[4]
در قرن چهارم ميلادي پس از گرايش «كنستانتيس اول» امپراتوري روم به مسيحيت، كليساي مسيحيت با تشكيل انجمني به بحث و بررسي درباره انتخاب كتب معتبر و مقدس مسيحيت پرداخت و از ميان بيش از 160 انجيل و رسائل و تواريخ مربوط به مسيحيت كه در كليساها و مجامع مذهبي قرائت مي‌شد، تنها 27 كتاب را برگزيد و آن‌ها را در مقابل تورات كه به «عهد عتيق» معروف بود، «عهد جديد» ناميدند.[5]
از ميان اين 27 كتاب، چهار كتاب در ميان مذاهب مختلف مسيحيت به عنوان انجيل برتر شناخته شد كه عبارتند از: انجيل متي، انجيل مرقس، انجيل لوقا و انجيل يوحنا. تمامي اين كتاب‌ها، ده‌ها سال پس از عروج مسيح علیه‌السلام گردآوري شدند.[6]
گفتني است كه از ميان كتاب‌هاي مقدس مسيحيان، «انجيل برنابا» كه خود «برنابا = BARNABAS» از حواريون حضرت مسيح علیه‌السلام نويسنده آن بود، مطالبش با متون تاريخي مطابقت داشت و با اخبار قرآن مجيد درباره حضرت عيسي علیه‌السلام و داستان‌هاي وي موافقت زيادي داشت ولي به عللي مورد تصويب كليساي مسيحيت قرار نگرفت و از گردونه خارج گرديد.[7]
به هر روي، آن چه به نام «انجيل» هم‌اكنون در ميان مسيحيان و غيرمسيحيان موجود است، انجيل اصلي حضرت عيسي علیه‌السلام نيست. بلكه روايات و برداشت‌هاي حواريون و يا شاگردان حواريون آن حضرت مي‌باشد.
منبع: پایگاه دانشنامه اسلامی
[1] وقايع الايام (شیخ عباس قمی)، ص 22.
[2] البدايه والنهايه (ابن كثير)، ج 3، ص 11.
[3] همان، ج 2، ص 92.
[4] اسلام و عقائد و آراء بشري (علامه يحيي نوري)، ص 452.
[5] همان، ص 445.
[6] همان، ص 448.
[7] همان، ص 453.

وفات «شيخ مفيد» (413 ق)
تاریخ وقوع: 3 رمضان
رحلت عالم كبير “شيخ مفيد” فقيه نامي و متكلم شهير مسلمان(413 ق)رحلت عالم كبير «شيخ مفيد» فقيه نامي و متكلم شهير مسلمان(413 ق)
ابوعبداللَّه، محمد بن محمد بن نُعمان معروف به شيخ مفيد، عالم نامي، از مراجع شيعه، فقيه، متكلم، متوفي و مدفون در بغداد، در يازده ذيقعده‏ ي سال 336 ق در روستايى در ده فرسنگي شمالِ بغداد به دنيا آمد. وي در آن جا رشد و نمو كرد و تحصيلات مقدماتي را در زادگاه خود فرا گرفت؛ سپس براي تكميل معلومات خود به بغداد رفت. شيخ مفيد در مكتب ابن قولِوِيه و شيخ صدوق و ابوغالب رازي و ابن جنيد كسب علم نمود و به درجه ‏ي اجتهاد رسيد. از جمله شاگردان وي، سيدرضي و سيدمرتضي، شيخ طوسي، ابوالفتح كَراجَكي و نجاشي بوده ‏اند. در آن زمان بغداد مركز علوم اسلامي بود و در فقهِ مذاهب اربعه، مكتب شيخ مفيد رونق داشت. شيخ مفيد در جهت تقويت تشيع زحمت بسيار كشيد. او از پايه گذاران علم كلام و اصول فقه استدلالي و منطقي به شمار مي‏رود. تلاش علمي اين عالم رباني تا آن اندازه وسيع و گسترده بود كه دانشمندان اهل‏ تسنن به او لقب مفيد دادند. آثار وي عبارتند از: الارشاد، الاختِصاص، امامَت اميرالمؤمنين و كشفُ السَّرائر و كتب ديگر. در احوال او نوشته ‏اند كه شب‏ها مختصر مي‏خوابيد، باقي را به نماز يا مطالعه يا تدريس و يا تلاوت قرآن مجيد مي‏گذراند. شيخ مفيد از جمله كساني است كه توقيعات و نامه‏ هاي مختلفي از ناحيه ‏ي مقدسه‏ ي صاحب الامر(علیه السلام) با عباراتي چون: السلام عليك ايها الوَليُّ المَولي المخلصُ في الدين، المخلص فينا… به او ارسال مي‏شد. او را در پايين پاي امام هفتم (علیه السلام) دركنار استادش ابن قولِوِيه به خاك سپردند.
منبع

شیخ مفید
فتوای «شیخ مفید» را امام زمان (عج) اصلاح کرد