1- بهترین طاعت
سرچشمه همه عبادات در رضایت نسبت به آنچه از سوی خداوند پیش می آید نهفته شده است.

قال الصادق علیه السلام: رَأْسُ طاعَةِ اللَّهِ الرِّضا بِما صَنَعَ اللَّهُ فیما احَبَّ الْعَبْدُ وَ فیما کرِهَ.[1]

سرچشمه طاعت و عبادت خداوند متعال، رضا به تقدیر خداوند در اموری است که بنده آنها را دوست داشته باشد و یا ناپسند شمارد.

2- آخرین درجه یقین
در مقدمه بحث ضمن بیان روایتی، گفتیم که مرتبه یقین برتر از ورع و زهد است. و رضا از یقین هم بالاتر می باشد. روایت ذیل نیز در همین رابطه وارد شده است.

قال زین العابدین علی بن الحسین علیه السلام: الرِّضا بِالْمَکرُوهِ ارْفَعُ دَرَجاتِ الْمُتَّقینَ.[2]

بالاترین درجات اهل تقوا، رضا به آن چیزی است که مکروهش شماری.

3- توأمان با ایمان
رضا و ایمان همواره با هم هستند، به طوری که ایمان کامل به خداوند متعال در رضا آشکار می شود و لذا رضا نشانه ایمان است.

قال الصادق علیه السلام: اعْمَلُوا انَّهُ لَنْ یؤْمِنَ عَبْدٌ مِنْ عَبیدِهِ حَتّی یرْضی عَنِ اللَّهِ فیما صَنَعَ اللَّهُ الَیهِ وَ صَنَعَ بِهِ عَلی ما احَبَّ وَ کرِهَ.[3]

بدانید که هیچ بنده ای از بندگان خدا ایمان نیاورده است مگر اینکه به آنچه خداوند در مورد وی انجام داده و آنچه که درباره اش صورت پذیرد، چه بنده آنها را دوست داشته باشد و یا ناپسند شمارد، از خداوند راضی شود.

به امام صادق علیه السلام گفتند: مؤمن از چه راهی شناخته می شود؟ حضرت فرمود:

بِالتَّسْلیمِ وَ الرِّضا بِماوَرَدَ عَلَیهِ مِنْ سُرُورٍ وَ سَخَطٍ.[4]

با تسلیم و رضایت از آنچه که از شادیها و ناراحتیها بر وی وارد می شود.

پی نوشت ها

[1] بحارالأنوار، ج 71، ص 139.

[2] همان، ج 82، ص 134.

[3] همان، ص 78، ص 217.

[4] همان، ج 2، ص 205.