اين خاصيت انتظار است كه تو كمبودها را حدس بزنى و براى تأمينش بكوشى و اين خاصيت انتظار است كه تو را به آمادگى و حضورى مى ‏رساند كه مانع‏ها را بشناسى و براى رفعشان برنامه بريزى. شهادت و تقدير خاصيت انتظار است كه بايد جايگزين تظاهر و تفنن بشود، وگرنه…

جوانى به منزل ما آمده بود و در مقام نصيحت مى ‏گفت كه من چند شبى در اين منزل خوابيده ‏ام و بعد به حوزه وارد شده‏ ام و حالا مى‏ خواهم نقطه‏ هاى منفى برخورد شما را كه به ديگران هم گفته ‏ام به شما تذكر بدهم.

يكى اين‏كه در معاشرت با شما آدم به انزوا كشيده مى ‏شود و ذهنيت‏ها و حالت‏هاى منفى در او به وجود مى ‏آيد. از آن جا كه او مى ‏خواست در مقام نصيحت تذكراتى بدهد، گوش بودم كه لابد توضيحى خواهد آمد، ولى توضيحى نداد. اين بود كه گفتم: من هم براى خودم زشتى ‏ها و گناه ‏ها و نقطه ضعف ‏هايى را قبول دارم و از آن طرف در صدد هستم كه مصداق‏ هاى اين كلى را بشناسم و در خودم با آن درگير شوم؛ چون من اين كلى را قبول دارم و معتقد به عصمت خودم نيستم. توضيح كلى شما براى من فايده ‏اى ندارد. بهتر است كه مشخص كنيد و بگوييد در برخورد مثلاً با من يا ديگرى، شما حرفى زديد يا كارى كرديد كه نبايد مى‏ كرديد و اين كار غلط ما را به انزوا كشانيد.

ساكت بود، گفتم: مثلاً با خود شما كه چند شبى را اين جا بوده‏ ايد، چه برخورد غلطى وجود داشته كه شما را به ذهنيت كشانده است. گفت: من مبتلا به ذهنيت نشدم، ولى شما وقتى كه آمديد به من گفتيد: آيا فكر كرده ‏اى و آمده ‏اى يا همين طور راه افتاده ‏اى؟

من با تعجب پرسيدم: آيا همين باعث انزوا و ذهنى ‏گرايى شما شده است؟ گفت: بله… و اين جا بود كه خنديدم و خودش هم خنديد و با احترام به محضرشان عرض كردم، خيلى احمق هستيد. و گفتم: لابد اين هم نقطه ضعف بنده بود كه فحش مى ‏دهم و اهانت مى ‏كنم و عفت كلام ندارم؟!

در حالى كه اين توضيح حالتى است كه در تو وجود دارد و بايد متوجه شوى و بى ‏خود بلند گوى گناهى نباشى كه وجود نداشته است.

هنگامى كه مى‏ خواهى طرف، مبتلا به انزوا و نفرت نشود و گوساله نيايد و گاو نرود، در برخورد با او مى ‏پرسى كه آيا با فكر آمده ‏اى؟ متهم به ذهنيت بازى مى ‏شوى و متهم به انزوا و رهبانيت. آن جا كه من دارم مى ‏بينم، آدم‏هاى استخوان‏ دارش پس از سال‏ها تحصيل چگونه سردرگم هستند و نمى ‏دانند چه كنند و خسته و رنجور و وازده و سر در لاك شده ‏اند. آيا نبايد به تازه واردى كه بر اساس جوّ حاكم و يك جريان تند اجتماعى كارش را ول كرده و آمده كه مثلاً عربى بخواند آيا به اين چنين آدمى نبايد بگويم كه چه مى ‏خواهى و چرا با عربى شروع كرده ‏اى؟ و نبايد بگويم كه عربى، تو را به فهم قرآن نمى‏ رساند و بيش از ترجمه به تو ياد نمى ‏دهد و نبايد بگويم كه پيش از عمل، تو بايد فكر و ظرفيت و طرح را داشته باشى؟!

منبع: آیه های سبز، ص 50