همچون کسی عمل کن که می‌داند به خاطر گناهانش مواخذه می‌شود و به خاطر نیکوکاری، پاداش می‌یابد.

? بحار الانوار، ج۷۵، ص127

عبارت افضل الاعمال انتظار الفرج را زیاد شنیده‌ایم اما چقدر به این فکر کرده‌ایم که این انتظار فرج چیست؟ آیا این که صرفا خودمان را منتظر ظهور امام مهدی -عجّل الله تعالی فرجه- بدانیم یعنی منتظر هستیم؟ مطابق این روایت که انتظار فرج یک عمل است، آیا این که صرفا بگوییم ما منتظر ظهور امام عصرمان هستیم، یعنی عملی را انجام داده‌ایم؟ در این حالت که ما فعلی را انجام نمی‌دهیم!

مطابق آموزه‌های رسیده از بزرگان دین انتظار فرجی که افضل اعمال است، انتظاری است که ما را وادار به حرکتی کند که در تسریع ظهور کمک کند.

برای مثال همه ما شنیده‌ایم که حضرت صاحب الزمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) فرموده‌اند برای ظهور ما دعا کنید یا فرموده‌اند دعا کنید ظهور به تاخیر نیافتد و از این قبیل. مشخص می‌شود دعا کردن یک ابزار است برای این که ظهور تحقق پیدا کند. لذا باید روی این «دعا کردن» خودمان کار کنیم. اولا برای این که دعای ما اثربخش‌تر باشد باید تقوا و تزکیه نفس داشته باشیم تا دعایمان بالا برود. ثانیا همین دعا کردن سبب گسترش فرهنگ مهدویت در بین جامعه با زبان به زبان چرخیدن این مسأله می‌شود. ممکن است موارد دیگری نیز در همین رابطه وجود دارد که فعلا به همین بسنده می‌کنیم.

توجه به همین موضوعی که در مثال بیان شد یعنی موضوع «تزکیه نفس برای بالا رفتن دعایمان» سبب می‌شود به خودی خود امادگی بیشتری را پیدا کنیم برای سربازی امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف). حضرت ولی عصر منتظر پیدا شدن افرادی در عالم هستند که آن قدر تقوا پیشه کرده و تزکیه نفس داشته باشند که بتوانند امور دولت و حکومت ایشان را چه قبل از تثبیت و چه بعد از استقرار آن پیش ببرند.

مقام معظم هبری مدظله العالی:

ما هرجا یک مدیریّت انقلابیِ فعّالِ پُرتحرّک داشتیم، کار پیش رفته است؛ هرجا مدیریّتهای ضعیف، بی‌حال، ناامید، غیرانقلابی، و بی‌تحرّک داشتیم؛ کارها یا متوقّف مانده است، یا انحراف پیدا کرده است. این مسئله‌ای است که وجود دارد؛ یک اشکالی و یک ضعفی است که وجود دارد؛ باید مدیرانمان ان‌شاءالله پُرانگیزه‌تر باشند، کارآمدتر باشند، تلاش بیشتری را انجام بدهند، و به حول و قوّه‌ی الهی همین‌جور هم خواهد شد. من به­‌طور قاطع عرض میکنم که اگر مدیریّت در بخشهای مختلف کشور، متدیّن باشد، انقلابی باشد و کارآمد باشد، همه‌ی مشکلات کشور حل خواهد شد؛ ما مشکل غیرقابل حلّی در کشور نداریم.۱۳۹۶/۰۱/۰۱

درگذشت شیخ طوسی، محدث، فقیه و مفسر شیعه(۴۶۰ق)

محمد بن حسن طوسی معروف به شیخ طوسی، شیخ‌الطایفه و شیخ، از علمای ایرانی شیعه در قرون چهارم و پنجم هجری قمری بود.

وى در رمضان ۳۸۵ ق در طوس به دنیا آمد و در ۲۳ سالگی به بغداد رفت و از محضر اساتید زیادی از سیعه و سنی بهره مند شد که مهمترین آنها شيخ مفيد، سيدمرتضى و حسین بن عبیدالله غضائری هستند.

 شيخ طوسى پس از استادش سيد مرتضى، رياست علمى و فتوايى شيعه و هم زمان گرسی تدریس علم کلام را از طرف خلیفه عباسی القائم بامرالله بر عهده گرفت و به علت يك سلسله آشوب هاى به وجود آمده از سوى مخالفان، خانه و كتابخانه اش به تاراج رفت.

 شيخ كه خانه، كتاب ها و دست نوشته هاى خود را در بغداد از دست داده بود، به نجف اشرف مهاجرت كرد.

شیخ با ورود به نجف اشرف با اصلاح وضعیت آشفته طلاب و علما موسس حوزه علمیه نجف لقب گرفت. وی از سرآمدان مکتب عقل گرای کلامی بغداد بود و ایشان احیاگر اصول فقه و اولین وارد کننده اجتهاد در شیعه نامیده شده است.

تعداد شاگردان وی از علمای شیعه، بیش از ۳۰۰ نفر بود و مهمترین آنها عبارتند از ابوالفتح محمد بن علی کراجکی، محمد بن حسن فتال نیشابوری و شهرآشوب سروی مازندرانی.

تعداد آثار شیخ طوسی به ۵۱ جلد می‌رسد، که از آن جمله‌است: تهذیب الأحکام، الإستبصار فیما اختلف من الأخبار، کتاب الإمالی، تفسیر تبیان.

شیخ طوسی در شب دوشنبه ۲۲ محرم سال ۴۶۰ مصادف با ۱۷ آذر ۴۴۶ ش درگذشت و در خانه خود در نجف اشرف به خاک سپرده شد.
منبع: ندای تهذیب

«روايتی از امام رضا(ع) هست که در روز اول محرم به ابن‌شَبيب فرمودند: روزه گرفته‌ای؟ امروز روزی است که زکريا روزه گرفت و خدا يحيی را به او عطا کرد. اگر می‌خواهيد حاجت‌روا شويد، امروز را روزه بگيريد. فرمودند: محرم ماهی است که اهل جاهليت حرمتش را نگه می‌داشتند، اما اين امت نه حرمت محرم را نگه داشتند، نه حرمت نبی اکرم(ص) را؛ ذريه‌اش سيدالشهدا(ع) را به شهادت رساندند، زنانش را به اسارت بردند، کاروانش را غارت کردند. خدای متعال هرگز اينان را نيامرزد. ابن‌شبيب! اگر می‌خواهس بر کسی گريه کنی، فقط بر امام حسين(ع) گريه کن، «فانه ذبح کما يذبح الکبش»، هیجده نفر از جوانانی که شبيه نداشتند، در کنارش به شهادت رسيدند. آسمان‌ها و زمين‌ها بر شهادتش گريه کردند، چهار هزار ملک برای نصرت حضرت آمدند، ولی زمانی رسيدند که کار تمام شده بود، آنها غبارآلود و اندوهگين ماندند تا در کنار حضرت حجت(عج) خون‌خواهی کنند و شعارشان «يالثارات الحسين» است. پدرم از جدم امام سجاد(ع) حکايت کردند که وقتی سيدالشهدا(ع) به شهادت رسيدند، آسمان خون گريه کرد.

در ادامه، حضرت پنج دستور فرمودند که هميشگی است، اما موطنش محرم است:
◀️فرمودند: فرزند شبيب! اگر بر سيد‌الشهدا(ع) گريه کردی تا اشکت بر گونه‌ات جاري شد، خدا هر گناهی که کردی ـ کم يا زياد، صغير يا کبير ـ را می‌بخشد.
(اين روايات مثل آيات توبه است. آيات توبه در مؤمن غرور ايجاد نمی‌کند، بلکه به مؤمن بشارت می‌دهد که مأيوس از رحمت خدا نشود. اين روايات هم، مؤمن را جسور بر گناه نمی‌کند.)
◀️بعد دستور دوم را فرمودند که اگر می‌خواهی خدا را ملاقات کنی در حالی که گناهی نداشته باشی، سيدالشهدا(ع) را از نزديک و شايد هم از دور زيارت کن. اين دو دستور، يعنی انسان هر وقت احساس کرد سنگين شده و آلوده شده و نمی‌تواند عبادت کند، بايد خودش را با گريه يا زيارت، بدون تأخير به سيدالشهدا(ع) که سرچشمه طهارت است، برساند.
◀️بعد فرمودند: اگر خوشحال مي‌شوی در غرفه‌هايی از بهشت ساکن شوی که در جوار نبی اکرم(ص) باشی، لعن قاتلين سيدالشهدا(ع) را ترک نکن.
◀️در ادامه نيز دستور چهارم را که خيلی عجيب است، فرمودند: اگر می‌خواهی از ثوابی مثل ثواب شهدا کربلا بهره‌مند شوی، هر وقت سيدالشهدا را ياد کردی، عرض حاجت به ايشان کن و بگو «يا ليتني کنت معهم فأفوز فوزا عظيما»؛ ای کاش من هم در کربلا با شهدای تو بودم و به فوز خون دادن پيشِ روی تو می‌رسيدم.
(اگر هميشه از امام(ع) چنين طلبی داشته باشی، به آن ثواب می‌رسی. خدای متعال نيتش را به تو می‌دهد، وفور نيت کارَت را درست می‌کند.)
◀️در مورد پنجمين دستور نيز فرمودند: اگر دوست داری در بهشت در درجات ما باشی، غصه و شادی‌ات را از ما جدا نکن. آنجا که ما خوشحاليم، خوشحال باش و آنجا که ما غصه داريم غصه‌دار باش.
(البته واضح است که هيچ‌کس به مقام امام نمی‌رسد، مقصود اين است که اگر می‌خواهيد بين ما و شما در بهشت حائل نباشد، اين‌گونه باش. ممکن است کسی در بهشت باشد ولی هفتصد سال يک بار هم سيدالشهدا(ع) را نبيند.
حضرت در انتهای اين روايت فرمودند تلاش کن خودت را به ولايت ما برسانی. اگر کسی سنگی را دوست داشته باشد، خدای متعال او را با آن سنگ محشور می‌کند. محبت، خودش همراهی است. سعی کن به ولايت ما که سرچشمه‌اش محبت ما است برسی.»

#استاد_میرباقری