مقام معظم رهبری مدّظلّه العالی:

در زندگی حسین‌بن‌علی علیه‌السّلام، یک نقطه‌ی برجسته، مثل قله‌ای که همه‌ی دامنه‌ها را تحت‌الشعاع خود قرار می‌دهد، وجود دارد و آن عاشورا است.

بزرگداشت و تعظیم حادثه عاشورا که همواره مورد سفارش و تاکید حضرات معصومین علیهم صلوات الله، علماء دنیای اسلام و سایر اندیشمندان بوده آن گاه ارزشمندتر و مقدس تر خواهد بود که همراه با شناخت و آگاهی باشد؛ معاونت فرهنگی تربیتی مرکز آموزش های غیر حضوری با هدف آشنایی بیشتر با عوامل، انگیزه ها و پیامدهای عاشوراء اقدام به برگزاری مسابقه کتابخوانی با محوریت کتاب «عاشورا؛ ریشه ها، انگیزه ها، رویدادها، پیامدها» بر اساس جزئیات زیر نموده است.

 جهت ثبت نام اینجا را کلیک نمایید

ادامه »

محبت و مهربانى به همسر يكى از راهكارهاى اساسى در شيرينى و شادكامى زندگى زناشويى و يكى از آموزه هاى اخلاقى اسلام است.

اين شاه كليد خوشبختى گرچه دوجانبه بوده و هم زن و هم مرد موظف هستند تا به آن ملتزم باشند ولى همان طور كه در تفاوت هاى زن و مرد بيان خواهد شد، زن عاطفى تر و احساسى تر از مرد بوده و وجودش لطيف تر از مرد است و لذا نياز زن به محبت و مهربانى، بيش از مرد مى باشد.

ترحم و مهربانى به همسر اكسيرى كم نظير است و تأثيرى كه در نزديكى دل ها و در ايجاد صميميت دارد كم بديل است. اين تأثير شگرف به دليل اين است كه انسان ذاتاً تشنه دوستى و محبت است و يكى از نيازهاى روانى انسان تعلق و دوستى مى باشد. محبت، انگيزه بسيارى از تلاش ها و زحمت هاى طاقت فرساى زندگى است. انسان همان طور كه از محبت خويش به ديگران لذت مى برد، پيوسته در تلاش است كه محبت ديگران را نسبت به خود جلب كند. انسان مى خواهد او را دوست داشته باشند و اگر احساس كند كه هيچ كس به او علاقه ندارد، جهان با همه وسعتش براى او تنگ و تاريك خواهد بود.

برخى از روان شناسان نظير آبرهام مزلو و كويينگ نياز به محبت و تعلق پذيرى را از نيازهاى اساسى و از نيازهاى روان شناختى تلقى كرده اند و اعتقاد دارند كه ارضاى اين نيازها در آرامش روانى و سلامت روانى افراد تأثير اساسى دارد.

۱. از منظر اسلام، اساس و شالوده زندگى خانوادگى بر محبت استوار است. خداوند در قرآن كريم مى فرمايد:

ادامه »

·       فرایندثبت نام

 ورود به شبکه کوثرنت/ ورود به سامانه ها/ سامانه سیما/ دوره ها/ مسابقه کتابخوانی ویژه طلاب مرکز آموزشهای غیرحضوری

 انساني که در نماز، تسبيح خداوند مي گويد و تهليل گفته و حمد و سپاس ذات کردگاري را انجام مي دهد، در اوج عروج به عالم بقا و کمال انسانيت بوده و در کامل‌ترين مصداق عبوديت و قُرب خداوند است.
 

بسم الله الرحمن الرحیم

قال الله الحکيم: «أَقِمِ الصَّلَاةَ لِذِكْرِي»

سلام و تحيّات خداوند بر کساني که نماز را برپا مي دارند و نداي آسماني توحيد را پاسخ مثبت داده و به سوي ذکر و ياد آفريدگار جهان مي شتابند.

درود و رحمت الهي بر کساني باد که مردم را به حيات و زندگي جاويد و سعادت هميشگي و به کمال واقعي انسان ها فرا مي خوانند

و سلام بر شما عزيزاني که در اين امر بسيار مقدّس خدمت صادقانه داريد و براي برپائي اين فريضه بزرگ اسلامي، تلاش و جدّيت مي نماييد.

قرآن کريم که برنامه زندگي سعادتمند را براي بشريت بيان نموده، مي فرمايد: «أَقِمِ الصَّلَاةَ لِذِكْرِي»

این آيه شريفه، داراي معاني و مفاهيم بسيار بلند است که دقّت در آن، انسان را به حقيقت اقامه نماز و فلسفه واجب بودن آن آشنا مي نمايد.

نماز را برپا داريد که ياد خداوند در آن است. ياد خدا که «أَلَا بِذِكْرِ اللهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ» اطمينان و آرامش حقيقي در ياد خداوند است که يکي از امتيازات بزرگ اديان آسماني، همين اطمينان و آرامشي است که به وسيله انجام فرائض الهي به ويژه اقامه نماز ايجاد مي شود.

فريضه اي که با ذکر مقدّس الله اکبر شروع و با سلام و درود بر انسان هاي صالح و پاکان تمام مي شود. اذکار بلندي که در نماز است، همه و همه دلالت بر اين دارد که اين انسان مادي بايد با عالم غيب و قدرتي مافوق همه قدرت ها در ارتباط باشد.

انساني که در نماز، تسبيح خداوند مي گويد و تهليل گفته و حمد و سپاس ذات کردگاري را انجام مي دهد، در اوج عروج به عالم بقا و کمال انسانيت بوده و در کامل‌ترين مصداق عبوديت و قُرب خداوند است.

لذّتي که يک انسان با ايمان در نماز دارد، از تمام لذائذ مادي و دنيوي بالاتر و بهتر است و اصلاً قابل مقايسه با لذّت هاي مادي و زودگذر نيست.

زبان الکن است از اينکه بتوانيم درباره اين فريضه بزرگ الهي حرفي بزنيم. سال هاي سال هم اگر درباره نماز گفت و گو شود و برکات و آثار آن براي جامعه بشري بيان شود هنوز هم کم است و نتوان حقيقت آن را آن طور که هست بيان نمود.

اينجانب از همه بزرگان و عزيزان حاضر در اين جلسه باشکوه تقدير و تشکر نموده و از خداوند متعال مسئلت دارم که همه ما را از نمازگزاران واقعي قرار دهد و عنايات خاصه حضرت ولي عصر عجل الله تعالي فرجه الشريف شامل حال همگان باشد. والسلام عليکم و رحمة الله

لُبّ و جوهر حادثه عاشورا این است که در دنیایی که همه جای آن را ظلمت و فساد و ستم گرفته بود، حسین‌‌بن‌‌علی علیه‌‌السّلام برای نجات اسلام قیام کرد و در این دنیای بزرگ، هیچ‌‌کس به او کمک نکرد!
ابن‌‌عبّاس یک‌‌طور؛ عبدالله‌‌بن‌‌جعفر یک‌‌طور؛ عبدالله‌‌بن‌‌زبیر یک‌طور؛ بزرگان باقیمانده از صحابه و تابعین یک‌‌طور. این، در حالی بود که هنگام حرف زدن، همه از دفاع از اسلام میگفتند. اما وقتی نوبت عمل رسید و دیدند که دستگاه یزید، دستگاه خشنی است؛ رحم نمیکند و تصمیم بر شدّت عمل دارد، هرکدام از گوشه‌‌ای فرار کردند و امام حسین علیه‌السّلام را در صحنه تنها گذاشتند. حتی برای این‌که کار خودشان را توجیه کنند، خدمت حسین‌‌بن‌‌علی علیه‌‌السّلام آمدند و به آن بزرگوار اصرار کردند که «آقا، شما هم قیام نکنید! به جنگ با یزید نروید!»
*
فرق است بین آن سربازی که به میدان نبرد می‌رود؛ مردم به نام او شعار میدهند و از او تمجید میکنند؛ میدان اطراف او را انسانهای پرشوری مثل خود او گرفته‌‌اند؛ میداند که اگر مجروح یا شهید شود، مردم با او چگونه با شور برخورد خواهند کرد؛ فرق است بین این آدم و آن انسانی که در چنان غربتی، در چنان ظلمتی، تنها، بدون یاور، بدون هیچ‌گونه امید کمکی از طرف مردم می‌ایستد و مبارزه میکند و تن به قضای الهی میسپارد و آماده کشته شدن در راه خدا میشود.
*
خطاست اگر کسی خیال کند که امام حسین علیه السّلام، شکست خورد. کشته شدن، شکست خوردن نیست. در جبهه جنگ آن کس که کشته می‌شود شکست نخورده است. آن کس که به هدف خود نمی‌رسد، شکست خورده است. هدف دشمنان امام حسین علیه السّلام، این بود که اسلام و یادگارهای نبوّت را از زمین براندازند. اینها شکست خوردند. چون این‌طور نشد.
*
این، یک الگوی امتحان شده‌‌است. درست است که در روزگار صدر اسلام، حسین بن علی علیه‌‌السّلام، با هفتاد و دو نفر به شهادت رسید؛ اما معنایش این نیست که هرکس راه حسین علیه‌السّلام را می‌رود و همه کسانی که در راه مبارزه‌‌اند، باید به شهادت برسند؛ نه. ملت ایران، بحمدالله امروز راه حسین علیه السّلام را آزمایش کرده است و با سر بلندی و عظمت، در میان ملتهای اسلام و ملتهای جهان، حضور دارد. آنچه که شما پیش از پیروزی انقلاب انجام دادید و رفتید، راه حسین علیه السّلام؛ یعنی نترسیدن از خصم و تن دادن به مبارزه با دشمن مسلّط بود.
*
نکته‌‌ای که میخواهم عرض کنم این است: آن ایستادگی، امروز هم واجب و لازم است. امروز قدرت استکباری امریکا میخواهد ملت ایران و ملتهای مبارز مسلمان را در همه دنیا، از سطوت و بطش خود بترساند.
*
این، یک عبرت عجیب در تاریخ است. آن‌جا که بزرگان میترسند، آن‌جا که دشمن چهره بسیار خشنی را از خود نشان می‌دهد، آن‌جا که همه احساس می‌کنند اگر وارد میدان شوند میدان غریبانه‌‌ای آنها را در خود خواهد گرفت؛ آن‌جاست که جوهرها و باطن افراد شناخته میشود.
*
عظمت شهدای کربلا به این است! یعنی برای احساس تکلیف، که همان جهاد در راه خدا و دین بود، از عظمت دشمن نترسیدند؛ از تنهایی خود، احساس وحشت نکردند؛ کم بودن عدّه خود را مجوزّی برای گریختن از مقابل دشمن قرار ندادند. این است که یک آدم را، یک رهبر را، یک ملت را عظمت می‌بخشد: نترسیدن از عظمت پوشالی دشمن.(۱)
بیانات در دیدار با اقشار مختلف مردم ۱۳۷۱/۰۴/۱۰