از كسى كه تو را مى گرياند اما خيرخواه توست پيروى كن

و از كسى كه تو را مى خنداند اما با تو رو راست نيست پيروى مكن
اِتَّبِعْ مَن يُبكيكَ و هُو لكَ ناصِحٌ، و لا تَتَّبِعْ مَن يُضحِكُكُ و هُو لكَ غاشٌّ

امام‌باقر‌علیه‌السلام

المحاسن‌جلد2‌صفحه440

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله:
نشانه خيرخواه، چهار چيز است: به حق قضاوت مى كند؛ از جانب خود، حقّ ديگران را رعايت مى كند؛ براى مردمْ همان چيزى را مى پسندد كه براى خود مى پسندد؛ و به [حقّ ]هيچ كس دست درازى نمى كند
تحف العقول صفحه20

امام على عليه السلام:
كسى كه خيرخواه خويشتن باشد، شايستگى خيرخواه بودن نسبت به ديگران را دارد و كسى كه به خودش خيانت ورزد با ديگران خيانت كارتر است
غررالحكم حدیث 9043 و 9044

امام على عليه السلام:
بايد محبوبترين مردم نزد تو، شخص دلسوز خيرخواه باشد
غررالحكم حدیث7386

امام على عليه السلام:
مجموعه نيكى، در مشورت و گوش سپردن به سخن خيرخواه است
غررالحكم حدیث4769

 رهبر معظم انقلاب مدظله العالی به استفتائی پیرامون «واکسیناسیون عمومی» پاسخ گفتند.

* واکسیناسیون عمومی

سؤال: اگر طبق مقررات، زدن واکسن الزامی شود، تکلیف چیست؟

جواب: اگر حکومت اسلامی با ملاحظه مصالح عمومی کشور مقرراتی را اعلام کند، همه باید عمل کنند.

امام رضا علیه‌السلام ۲ مسئله را جزو وظایف اساسی مسئولان حکومت اسلامی معرفی می‌کنند.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، آیت‌الله سید ابراهیم رئیسی رئیس‌جمهور و اعضای هیئت دولت در نخستین روزهای فعالیت دولت سیزدهم و در آستانه هفته دولت، صبح امروز (شنبه) با حضور در حسینیه‌ی امام خمینی(ره) با حضرت آیت‌الله خامنه‌ای رهبر معظم انقلاب اسلامی دیدار کردند.

در این دیدار،‌ در دیواره حسینیه امام خمینی(ره) حدیثی به‌نقل از بیانات امام رضا(ع) از کتاب «الکافی» مرحوم کلینی دیده می‌شود. محتوای این روایت درباره ثوابی برای آن دسته از بندگانی است که در راستای رفع حوائج مردم می‌کوشند. متن روایت از این قرار است: «إِنَّ لِلَّهِ عِبَاداً فِی الْأَرْضِ یَسْعَوْنَ‏ فِی حَوَائِجِ‏ النَّاسِ هُمُ الْآمِنُونَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ.» 

این حدیث را اول بار شیخ کلینی در کتاب «الکافی» خود از «معمر بن خلاد» و او از امام رضا علیه‌السلام نقل می‌کند. متن کامل حدیث به این صورت است «سَمِعْتُ أَبَا الْحَسَنِ ع یَقُولُ‏ إِنَّ لِلَّهِ عِبَاداً فِی الْأَرْضِ یَسْعَوْنَ‏ فِی حَوَائِجِ‏ النَّاسِ هُمُ الْآمِنُونَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَ مَنْ أَدْخَلَ عَلَى مُؤْمِنٍ سُرُوراً فَرَّحَ اللَّهُ قَلْبَهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ.» یعنی از براى خدا در زمین بندگانى است که براى حوائج مردم کوشش می‌کنند؛ اینها روز قیامت در امان‌اند و هر که به مؤمنى شادى برساند، خدا روز قیامت دلش را شاد کند.

این روایت در وهله اول گویای آن است که سعی‌کنندگان در راستای برآوردن نیازهای مردم، مورد توجه خاص خداوند هستند و خدا نیز آنها را در روز قیامت در سایه امن خود قرار می‌دهد. درباره فضیلت و ثواب رفع نیاز حاجتمندان، روایات متعدد دیگری در روایات وجود دارد که نشان از اهمیت بالای این امر است. به عنوان نمونه امیرالمؤمنین(ع) برآوردن نیازهای مردم را از نعمت‌های الهی برشمرده و فرمود «وَ اعْلَمُوا أَنَّ حَوَائِجَ النَّاسِ إِلَیْکُمْ مِنْ نِعَم‏ اللَّهِ عَلَیْکُمْ فَلَا تَمَلُّوا النِّعَمَ فَتَحُورَ نِقَما.» یعنی بدانید که حوائج مردم به شما نعمتى از نعمت‌هاى حق بر شماست؛ پس با رویگردانی از آن حوائج، آن نعمت را نقمت نگردانید. (کشف الغمة فی معرفة الأئمة (ط ـ القدیمة)، ج‏2، ص 30) همچنین نقل است فردی به نام ابوهاشم می‌گوید از امام عسکرى(ع) شنیدم که می‌فرمود: «در بهشت درى است که آن را «باب معروف» می‌گویند و جز اهل معروف کسى از آن وارد نمی‌شود. إِنَّ فِی الْجَنَّةِ لَبَاباً یُقَالُ لَهُ الْمَعْرُوفُ وَ لَا یَدْخُلُهُ إِلَّا أَهْلُ الْمَعْرُوفِ». ابوهاشم گفت من خداوند را سپاسگزارى کردم و از اینکه براى برآوردن حاجت‌‏هاى مردم خود را به تکلّف و مشقت می‌‏اندازم، خوشحال شدم. امام(ع) متوجه من شد و فرمود: «بله؛ من از حالات تو اطلاع دارم و کسانى که در دنیا اهل معروف (و برّ و احسان) هستند، اینان در آخرت هم از اهل معروف خواهند بود؛ قَدْ عَلِمْتُ مَا أَنْتَ عَلَیْهِ وَ أَنَّ أَهْلَ الْمَعْرُوفِ فِی الدُّنْیَا هُمْ أَهْلُ الْمَعْرُوفِ فِی الْآخِرَةِ.» (إعلام الورى بأعلام الهدى (ط ـ القدیمة)، ص375)

نکته بعد اینکه این روایت در دو سطح افراد جامعه و مسئولان قابل تفسیر است؛ یعنی هر فردی وظیفه دارد در راستای برآوردن نیاز همنوعان خود گام بردارد. نکته بعد اینکه امام(ع) در واقع دو نکته را به عنوان وظیفه اساسی مسئولان حکومت اسلامی در قبال مردم معرفی می‌کنند: 1ـ برآوردن نیاز مردم 2ـ برنامه‌ای برای شاد کردن جامعه. پس بر آوردن حوائج مردم به قرینه اینکه خداوند چنین فرد یا گروهی را در قیامت در سایه امن خود قرار می‌دهد، سبب امنیت مردم می‌شود و ایجاد بسترهای لازم برای سرور مؤمنین جامعه به اعتبار اینکه خداوند قلب بانیان آن را در قیامت شاد می‌کند، موجبات شادی و پویایی جامعه را فراهم می‌آورد.

خبرگزاری تسنیم

⭕️ به او گفتند:
چهره ات به ریاست جمهوری نمی‌خورد!
گفت:
بله میدانم ،اما به درد نوکری مردم میخورد…

{هفته دولت گرامی باد}

 شمر بن ذی‌الجوشن قبل از واقعه عاشورا در چهار واقعه مهم تاریخی حضور داشت که در تمام آن‌ها به اهل بیت (علیهم‌السلام) و شیعیان خیانت کرد و مرتکب جنایت شد و به هیچ وجه نمی‌توان او را شیعه و یا فردی متمایل به اهل‌بیت(علیهم‌السلام) به شمار آورد.

 همه ساله در ایام سوگواری شهادت سید و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین(علیه‌السلام) که مسلمان و غیرمسلمان را در سراسر دنیا منقلب و متأثر می‌کند، عده‌ای به شبهه پراکنی علیه این نهضت الهی می‌پردازند تا به خیال خود از شور و شعور مردم بکاهند؛ اما این تلاش مذبوحانه راه به جایی نخواهد برد و تنها به گم‌راهی بیشتر این افراد منجر خواهد شد، زیرا عزتی را که پروردگار عالم عطا کرده باشد، مورد تعرض احدی واقع نمی‌شود که خداوند رحمان می‌فرماید: «یُرِیدُونَ لِیُطْفِئُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ کَرِهَ الْکَافِرُونَ [صف/۸] می‌خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش کنند و حال آن‌که خداوند نور خود را کامل می‌کند، گر چه کافران ناراحت شوند».

یکی از شبهات بی‌اساسی که این افراد منحرف به آن دامن می‌زنند این است که: امام حسین(علیه‌السلام) توسط شیعیان خود به شهادت رسید.

   این نوشتار به زندگی «شمر بن ذی‌الجوشن» یکی از جنایت‌کاران واقعه عاشورا اختصاص دارد؛ ولی از آن‌جا که کارنامه این شخصیت پلید در وقایع عاشورا بر همگان واضح و روشن است، ما تنها به فعالیت‌های او قبل از قیام عاشورا می‌پردازیم.

   شمر بن ذی الجوشن، یکی از جنایت‌کاران اصلی واقعه کربلا، از تابعین و رؤسای قبیله هوازن از تیره بنی عامر بن صَعْصَعَه و از خاندان ضِباب بن کلاب بود.[۱]

پدر او  شرحبیل بن اعور بن عمرو نام داشت و به «ذی الجوشن» معروف بود.[۲] ذوالجوشن دعوت پیامبر اکرم(صلی ‌الله ‌علیه ‌و آله) را برای پذیرش اسلام نپذیرفت، ولی پس از فتح مکه، چون مسلمانان بر مشرکان پیروز شدند، اسلام آورد.[۳]

وی پس از تأسیس شهر کوفه در زمان خلیفه دوم در این شهر ساکن شد[۴] و شمر نیز به تبع او در این شهر سکونت گزید و به خاطر جایگاهی که در قبیله خود داشت، رفته‌رفته به یکی از شخصیت‌های تأثیرگذار در کوفه تبدیل شد که اوج آن را در اعمال جنایت‌کارانه او در قبال قیام امام حسین(علیه‌السلام) شاهد هستیم.

ادامه »