خلاصه و مفید از امام حسن مجتبی(علیه السلام)
هفتم صفر به روایتی شهادت امام حسن مجتبی (علیه السلام) است به همين مناسبت در قالب «خوشه ای از شجره طیبه معصوم» بخشی از زندگی این امام همام را تقدیم حضور شما می شود.
* خوى و منش امام حسن مجتبی(علیه السلام)
1- پرهيزگارى
توجهى ويژه به خداوند داشت، آثار اين توجه را گاه از چهره ى او به هنگام وضو در مى يافتند: چون وضو مى گرفت، رنگ مى باخت و به لرزه مى افتاد، مى پرسيدند كه چرا چنين مى شوى؟
مى فرمود: آن را كه در پيشگاه خدا مى ايستد، جز اين سزاوار نيست.
از امام ششم (ع) آورده اند كه امام حسن (ع) عابدترين مردمان زمان خويش بود و هم با فضيلت ترين؛ چون به ياد مرگ و … و رستاخيز مى افتاد، مى گريست و بى حال مى شد.
پياده و گاه برهنه پا 25 بار به خانه ى خدا رفت.
2- بخشندگى
آن روز به خانه ى خدا رفته بود … همان هنگام مى شنيد كه مردى با خدا به گفتگو نشسته است كه: خداوندا، ده هزار درهم نصيبم كن … امام (ع) هماندم به خانه بازگشت و آن پول را براى او فرستاد.
يكروز كنيزى از كنيزان او، دسته گلى خوشبوى به تحفه پيشكش كرد، امام (ع) در مقابل، او را آزاد فرمود و چون پرسيدند چرا چنين كردى؟ فرمود:
خدا ما را چنين تربيت كرده است و اين آيه را باز خواندند:
« وَإِذَا حُيِّيتُم بِتَحِيَّةٍ فَحَيُّوا بِأَحْسَنَ مِنْهَا/ يعنى چون به شما هديه اى دادند، به نيكوتر پاسخ گوييد.
سه بار در زندگى هر چه داشت، حتى كفش-و پاى افزار- را به دو نيم تقسيم كرد و در راه خدا داد.
3- بردبارى
مردى از شام به تحريك معاويه روزى امام را به دشنام گرفت. امام (ع) چيزى نفرمود تا ساكت شد، آنگاه با لبخندى شيرين او را سلام گفت و فرمود: پيرمرد! فكر مى كنم غريب هستى و گمان مى برم در اشتباه افتاده اى، اگر از ما رضايت بخواهى، خواهيم داد و هم اگر چيزى بطلبى و اگر راهنمايى مى جويى، راهنماييت خواهيم كرد و اگر بارى بر دوش دارى، بر مى داريم و يا گرسنه اى سيرت مى سازيم و اگر نيازمندى، نيازت بر مى آوريم و بارى، هر كارى دارى، در انجام آن حاضريم. و هم اگر بر ما وارد شوى، راحت تر خواهى بود كه وسايل پذيرايى از هر گونه ما را فراهم است.
مرد شرمسار شد و گريست و گفت: گواهى مى دهم كه تو جانشين خداوند بر زمينى، خدا بهتر مى داند كه رسالت خويش، كجا قرار دهد.
تو و پدرت نزد من مبغوض ترين بوديد و اما اكنون محبوبترين هستيد.
پيرمرد آنروز مهمان امام شد و چون از آنجا رفت به دوستى آن گرامى گرويده بود.
مروان حكم -كه هيچگاه از آزار آن گرامى فرو گذار نمى كرد- به هنگام رحلت آن امام در تشييع شركت كرد.
حضرت امام حسين (ع) فرمود: تو به هنگام حيات برادرم، هر چه از دستت بر آمد، كردى و اما اينك در تشييع او حاضر آمده اى و مى گريى؟!.
پاسخ داد: هر چه كردم با كسى كردم كه بردباريش از اين كوه -اشاره به كوهى در مدينه- بيشتر بود.
منبع:
کتاب پيشواى دوم حضرت امام حسن(ع)/ به قلم هيأت تحريريه مؤسسه اصول دين قم
انقلابی نماها به دنبال چه هستند؟
انقلابی نماها به دنبال چه هستند؟
حکومت پیامبر صلی‌الله‌وعلیه‌وآله‌وسلم در مدینه، فصل دوم رسالت ایشان بود. پیشتر پیامبر صلی‌الله‌وعلیه‌وآله‌وسلم در مرحله‌ی سیزده ساله‌ی مکه، شالوده‌های اولیه‌ی نظام اسلامی را پی‌ریزی کرده بود، و حالا در ده سال مدینه، وقت نظام‌سازی و جامعه‌سازی بود. برای همین، دشمنی با پیامبر صلی‌الله‌وعلیه‌وآله‌وسلم در این مرحله، هم بیشتر و هم پیچیده‌تر شده بود. از یک‌سو، دشمنان بیرونی چون کفار مکه یا یهودیان مدینه، جنگ‌هایی را بر پیامبر تحمیل می‌کردند، و از سویی دیگر، دشمنان درون جامعه‌ی اسلامی، در بزنگاه‌های حساس و سرنوشت‌ساز، موجب تحمیل هزینه‌های زیادی به حکومت نوپای پیامبر صلی‌الله‌وعلیه‌وآله‌وسلم می‌شدند. از این حیث، می‌توان افراد موجود در جامعه‌ی پیامبر صلی‌الله‌وعلیه‌وآله‌وسلم را به سه دسته تقسیم کرد.
دسته اول، اصحاب راستین: این دسته از افراد کسانی بودند که تا آخرین لحظه و قطره‌ی خون، از پیامبر و دین اسلام دفاع کردند، آنها همان‌هایی بودند که قرآن در وصف‌شان چنین می‌فرماید: «مِنَ المُؤمِنینَ رِجالٌ صَدَقوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَیهِ فَمِنهُم مَن قَضى نَحبَهُ و َمِنهُم مَن ینتَظِرُ و َما بَدَّلوا تَبدیلًا» (سوره احزاب، 23). امیرالمؤمنین علیه‌السلام، عمار و سلمان، نمونه‌هایی از این افرادند.
دسته دوم، ضعیف‌الایمان‌ها: افرادی که اگرچه ایمان آورده و به پیامبر گرویده بودند، اما از آنجا که ضعف در ایمان داشتند، در حوادث و شداید، ممکن بود پایشان بلرزد و از راه به درشوند. اینها همان کسانی بودند که در ماجرای جنگ احد که پیامبر صلی‌الله‌وعلیه‌وآله‌وسلم، دستور مراقبت از تنگه را به آنها داده بود، به هوای جمع‌آوری غنائم، مأموریت خود را رها کرده و سرنوشت جنگ را تغییر دادند. «مسلمان‌ها اول پیروز شدند، بعد یک عده‌ای مأموریت‌ها را فراموش کردند، تنگه را رها کردند، رفتند سراغ غنیمت جمع‌کردن؛ دشمن هم توانست نیروهای اسلام را دور بزند، بیفتد به جانشان، تعدادی از آنها را بکشد، آنها را منهزم کند.» (1) روش پیامبر صلی‌الله‌وعلیه‌وآله‌وسلم، با این گروه، روش “تربیت و تزکیه و تعلیم” بود.
دسته سوم، انقلابی‌نماها: کسانی که “ظاهرا” ایمان آورده و ادعای اسلام می‌کردند، اما رفتار آنها، دقیقا برخلاف ادعای آنان بود. اینان کسانی بودند که با کارهای خود مانند انتشار شایعه، دروغ یا سیاه‌نمایی از وضع موجود، موجب تضعیف نظام اسلامی و ایجاد تشویش در گروه دوم می‌شدند. مثلا در ابتدای جنگ احد، پیامبر صلی‌الله‌وعلیه‌وآله‌وسلم مانند همیشه از اصحاب خواستند که نظر خود را درباره‌ی چگونگی جنگ بیان کنند. عده‌ای معتقد به جنگ در درون مدینه و عده‌ای موافق جنگ در خارج از مدینه بودند. بالاخره تصمیم به جنگ در خارج از مدینه گرفته شد و پیامبر با سپاه هزار نفری خود، به سمت خارج از مدینه حرکت کرد تا در مقابل سپاهی چند برابری قرار گیرد. اما در میانه‌ی راه، انقلابی‌نماها به بهانه‌ی آنکه پیامبر صلی‌الله‌وعلیه‌وآله‌وسلم حرف آنان را گوش نکرده و در درون مدینه نجنگیده است، ساز مخالفت با پیامبر زده و ۳۰۰ نفر از او جدا شدند.
انقلابی‌نماها در جریان جنگ احزاب هم چنین کردند. «در جنگ احزاب، همه‌ی قبائل مشرك مكه و غیر مكه و ثقیف و غیره آمدند متحد شدند؛ ده هزار نفر نیروی رزمنده فراهم كردند؛ یهودی‌هایی هم كه همسایه‌ی پیغمبر بودند و امان‌یافته‌ی پیغمبر بودند، خیانت كردند؛ اینها هم با آنها همكاری كردند… یك جنگ احزاب درست كردند؛ جنگ احزابی كه دل‌ها را خیلی ترساند.»(2) آن هنگام که پیامبر بشارت پیروزی مسلمانان بر ابرقدرت‌های آن روز دنیا (روم و ایران و یمن) را داد، این افراد با تمسخر یا ایجاد ابهام در سخنان او، این حرف‌ها را کذب و نادرست خواندند. آنها سپس با ایجاد تشویش و اضطراب در جامعه‌ی اسلامی (مثلا اینکه می‌گفتند راهی که پیامبر صلی‌الله‌وعلیه‌وآله‌وسلم انتخاب کرده اشتباه است و این جنگی است که در آن، شکست حتمی است) سعی کردند افراد را از گرداگرد پیامبر صلی‌الله‌وعلیه‌وآله‌وسلم جدا کرده و آنها را از جنگیدن منصرف کنند. قرآن درباره‌ی این افراد می‌فرماید: «قَدْ یعْلَمُ ٱللَّهُ ٱلْمُعَوِّقِینَ مِنكُمْ وَٱلْقَائِلِینَ لِإِخْوَانِهِمْ هَلُمَّ إِلَینَا وَلَا یأْتُونَ ٱلْبَأْسَ إِلَّا قَلِیلًا»(احزاب، 18) : «خداوند کسانی را به‌خوبی می‌شناسد که مردم را از جنگ باز می‌داشتند، و کسانی را که به برادران خود می‌گفتند به‌سوی ما بیائید و خود را از معرکه بیرون بکشید، و جز مقدار كمى -آن‌هم از روى اكراه و یا ریا- به سراغ جنگ نمى‌روند.» پیامبر صلی‌الله‌وعلیه‌وآله‌وسلم البته با این جریان، تا آنجا که می‌شد مماشات کرده و مانند سایر افراد با آنها رفتار می‌کرد و حتی سهم آنان از بیت‌المال را نیز پرداخت می‌کرد، اما آنگاه‌که این افراد تبدیل به یک “جریان سازمان‌یافته‌ی معاند” شدند، پیامبر نیز به‌شدت با آنها برخورد کرد.
* انقلاب اسلامی، و مواجهه با این دسته از افراد
۱۴ قرن بعد از انقلاب نبوی، انقلاب اسلامی ایران نیز در مرحله‌ی دولت‌سازی و جامعه‌سازی، با همین سه دسته از افراد مواجه است: “اصحاب راستین انقلاب اسلامی"، که با باور تام و تمام به خط انقلاب، در همه‌ی شرایط، در کنار “رهبران انقلاب اسلامی” قرار گرفتند و با کار و تلاش شبانه‌روزی، کار انقلاب را به پیش بردند؛ “ضعیف‌الایمان‌هایی” که به دلیل هوای نفس، دنیاطلبی یا ترس از دشمن، در رخدادها و حوادث تاریخی، پایشان لرزید و یا دست از انقلابی‌گری برداشته و تبدیل به یک انسان خنثی شدند، یا حتی به سمت دشمن، میل پیدا کردند؛ و “انقلابی‌نمایی‌هایی” که شعار انقلاب داده و می‌دهند و عکس آن عمل می‌کنند. «کسی خیال نکند که مسأله‌ی نفاق مربوط به صدر اسلام یا مربوط به اوج انقلاب بود، نه، همه‌ی ما، من و شما در معرض این امتحان در تمام حالات هستیم، یک حقیقتی مطرح می‌شود که این حقیقت ممکن است با گوشه‌ای از احساسات و دریافتهای ما ناسازگار باشد: یا با خودپرستی ما، یا با ادعاهای درونی ما، یا با علمی که برای خودمان قائلیم، یا برای سابقه‌ای که برای خودمان می‌شناسیم، مثلاً باسابقه‌ی مبارزه، یا با توقعی که نسبت به شخصیت خودمان داریم، این ناسازگار است، در مقابل این حقیقت چه‌کار خواهیم کرد؟ هم می‌توان پا گذاشت روی این احساس غلط و درک باطل و تسلیم شد و حرکت کرد و در راه این حقیقت رفت، و هم می‌توان تسلیم نشد، بلکه تسلیم آن احساسات غلط درونی شد، که اگر این کار انجام گرفت آن‌وقت: «فزاد هم الله مرضا» دائم این حالت دومی یعنی نفرت و جدائی، ایجاد می‌شود و کار را به‌جاهای بسیار دشوار خواهد رساند.»(3)
انقلابی‌نماها سعی می‌کنند با ایجاد شایعه، شبهه، سیاه‌نمایی و لجن‌پراکنی، در دل مردم و جامعه، “ناامیدی” به وجود آورده و نسبت به راهی که انتخاب کرده‌اند، تشویش ایجاد کنند. این جریان را باید شناخت و نسبت به حربه‌های آنان آگاه بود. هرچند که «مردم قبول نمی‌کنند این را. حالا ممکن است کسی خیال کند که در مردم تأثیر می‌گذارد؛ نه، مردم آگاهند، می‌فهمند، نمی‌پذیرند این حالت را.»
پی‌نوشت:
1. سخنان مقام معظم رهبری مورخ (۱۳۸۹/۰۴/۲۳)
2. سخنان مقام معظم رهبری مورخ (۱۳۹۱/۰۷/۱۹)
3. سخنان مقام معظم رهبری مورخ (۱۳۷۰/۰۸/۲۹)
4. سخنان مقام معظم رهبری مورخ (۱۳۹۶/۱۰/۰۶)
منبع: نشریه خط حزب الله، صاحب امتياز: موسسه پژوهشی فرهنگی انقلاب اسلامی
سخنان عاشورایی
حضور رهبرمعظم انقلاب حضرت آیت‌الله خامنه‌ای مدظله العالی در همایش بزرگ و در جمع صد هزار نفری بسیجیان و یاران و سربازان اسلام، ایران و مردم و سخنان عاشورایی ایشان در این جمع بزرگ بی‌مانند که نمی‌توان نمونه آن را در دنیا یافت، قدرت و اقتدار ایران را در روزهایی به رخ دشمن کشیدند که همه ابزارهای لازم در دست خصم زبون به کار گرفته شده تا شاید بتواند ایران را به زانو در آورد.
رهبر معظم انقلاب اسلامی سخنانی عاشورایی و کربلایی را در میان جوانان ایران اسلامی مطرح کردند، سخنانی که قاطع و صریح با اتکا به وعده الهی و مردمی است که امت محمدی و علوی بودن خود را به اثبات رسانده‌اند، امتی که سال‌هاست، پای آرمان‌های انقلاب اسلامی خود ایستاده است و با وجود همه کمبودها و ضعف‌ها دست از مبارزه برنداشته و برنخواهد داشت.
هستند در میان افراد جامعه در جمع خواص و افرادی که از این خواص هم پیروی می‌کنند و راه‌حل را تنها سر سپردن به خواسته دشمن می‌دانند، اما نفرات آنها در مقایسه با پا رکاب‌های انقلاب اسلامی و رهبری اندک است و ضعیف، ولی امر مسلمین تکیه‌گاه خود را نصرت الهی و مردم و جوانان این کشور قرار داده‌اند، وعده‌ای که به سرانجامش نزدیک است. آنهایی که یا از ترس و وحشت دشمن، خواهان تن دادن به ذلت هستند یا از سر خیانت، اکنون باید به این درک رسیده باشند که حتی در میان جماعت انقلابی کوچکترین ارزش و جایگاهی ندارند و تنها راه برای چنین جریانی یا همراه شدن با خط حزب‌الله و انقلاب است یا گریختن به دامن دشمن است.
تشخیص جریان حق از باطل در دوران کنونی سخت است یا دشوار، کار ساده‌ای است، مردمی که از عاشورا، کربلا و امام حسین(علیه السلام) الهام می‌گیرند و برخی خواص نیز در این راه گام بر می‌دارند، خوب می‌دانند و باید بدانند «آنان که رفتند، کاری حسینی کردند، آنان که ماندند باید کار زینبی کنند وگرنه یزیدی‌اند.»
قیام حسین(علیه السلام) علیه یزیدیان پایان نیافته است، راه ادامه دارد و ایران اسلامی ادامه‌دهنده راهی است که حسین بنعلی(علیه السلام) آن را با نور خود روشن کرده است.
نمی‌توان و نباید این راه، نیمه باقی بماند، شناخت یزید زمان و همراهان او با وجود نور حسین(علیه السلام) کار ساده‌ای است، این مسئولیت شیعه بودن ما است، مسئولیتی که سرانجامی را در آینده نه چندان دور رقم خواهد زد که زمانه به آن غبطه خواهد خورد.
آنجا که رهبری و فرمانده کل قوا در میان صد هزار نفر از یاران و دلاورمردان اسلام و رهروان حسین بنعلی(علیه السلام) از ایستادگی سخن می‌گویند، نشان این است که مقاومت، عاشورایی و حسینی است.
رهبر معظم انقلاب در این جمع پرشور و شعور می‌فرمایند؛ «دشمن می خواهد ملت ایران را به این جمع‌بندی برساند که در کشور بن‌بست است و هیچ راهی جز زانو زدن و تسلیم شدن در مقابل امریکا وجود ندارد. من صریحاً اعلام می‌کنم، کسانی که در داخل، این فکرِ مطلوب و محبوب دشمن را ترویج می‌کنند، در حال انجام دادن بزرگترین خیانت در حق کشور و ملت هستند. البته این اتفاق نخواهد افتاد و به حول قوه الهی و با همراهی مردم و جوانان، تا جان و توان دارم نخواهم گذاشت چنین اتفاقی در کشور بیفتد.»
آنها که در واقعه کربلا به اباعبدالله‌الحسین خیانت کردند، کم نبودند، پشت به امام زمان خود کردند و راه را به بیراهه رفتند و سرنوشت و سرانجامی جز ذلت و خفت برای خود نخریدند اما آنان که به امام خود وفادار ماندند، یاد و نامشان به بزرگی در بلندای تاریخ مانده است.
تلنگری که رهبر معظم انقلاب اسلامی به خیانتکاران زدند، شاید آنها را به خود بیاورد و دست از ترویج ذلت‌پذیری در برابر امریکا بردارند و اگر هم خود در مقابل شیطان بزرگ زانو زده‌اند و تسلیم شده‌اند، این خفت را در ایران اسلامی ترویج نکنند و بگذارند امت اسلام ناب محمدی(صلی الله علیه وآله) به راه عاشورایی خود ادامه دهد. این راه با تبعیت از مراد و رهبری ادامه می‌یابد که از مولای خود رسم عاشقی را به ارث برده است، خائنان و سرسپردگان داخلی به امریکا دست از رفتارهای ذلت‌پذیر و خفت‌آور بردارند و از دسته‌گل‌های بزک کرده‌ای همچون برجام، اف‌ای‌تی‌اف و هر آنچه که رنگ و بوی دروغین و فریبنده رستگاری می‌دهد، دست بردارند و اگر هم نمی‌توانند از زر و سیم یزید زمان دل برکنند، سایه شوم خیانت خود را از سر این سرزمین مقدس و حسینی بردارند که اگر چنین نکنند، عاشوراییان ایران، چنین خواهند کرد.
سرمقاله روزنامه سیاست روز 97/07/14
