الإمام عليّ عليه السلام :

قيلَ لِلعَبدِ الصّالِحِ لُقمانَ : أيُّ النّاسِ أفضَلُ ؟
قالَ : المُؤمِنُ الغَنِيُّ ، قيلَ : الغَنِيُّ مِنَ المالِ ؟
فَقالَ : لا ، ولكِنَّ الغَنِيَّ مِنَ العِلمِ الَّذي إنِ احتيجَ إلَيهِ انتَفَعَ بِعِلمِهِ ، وإنِ استُغنِيَ عَنهُ اكتَفى .

[قصص الأنبياء : ص 197 ح 248 ، بحار الأنوار : ج 13 ص 421 ح 16 .]

امام على عليه السلام :به عبد صالح ، يعنى لقمان ، گفته شد: كدام يك از مردمان ، با فضيلت ترند؟
گفت: «مؤمنِ برخوردار» .
گفته شد: از مال؟
گفت: «نه ؛ ليكن برخوردار از دانشى كه اگر به او محتاج شدند ، از دانشش سود برند و اگر از او بى نياز شدند، خودش به آن اكتفا كند» .

حضرت فاطمه عليهاالسلام :

يا أباالحَسَنِ! إنّي لأَستَحيي مِن إلهي أن اُكَلِّفَ نَفسَكَ مالاتَقدِرُ عَلَيهِ ؛

حضرت فاطمه عليهاالسلام :اى على! من از پروردگارم شرم دارم كه چيزى از تو درخواست كنم كه توان برآوردن آن را نداشته باشى .

[ بحار الأنوار ، ج 43 ، ص 59]

امام صادق علیه السلام :

مَنْ تَواضَعَ لِلّهِ رَفَعَهُ اللّه‏ُ، وَ مَنْ تَكَـبَّرَ خَفَضَهُ اللّه‏ُ، وَ مَنِ اقْتَصَدَ فى مَعيشَتِهِ رَزَقَهُ اللّه‏ُ،

وَ مَنْ بَذَّرَ حَرَمـَهُ اللّه‏ُ، وَ مَنْ اَكْثَرَ ذِكْرَ الْمَوْتِ اَحَبَّهُ اللّه‏ُ؛

هركس به خاطر خدا تواضع كند، خداوند او را عزت و رفعت مى‏ بخشد؛
و هركس تكبّر كند، خدا او را پايين مى‏ كشد؛
و هركس در زندگانى‏ اش ميانه روى كند، خداوند به او روزى مى ‏دهد؛
و هركس ولخرجى كند، خداوند محرومش مى‏ سازد؛
و هركس مرگ را زياد ياد مى‏ كند، خداوند دوستش مى‏ دارد.

اصول كافى: ج۲، ص ۱۲

 امام موسی کاظم علیه السلام در روایتی، به حساب‌رسی روزانه توصیه کردند.

امام موسی کاظم علیه السلام:

لَیْسَ‏ مِنَّا مَنْ‏ لَمْ‏ یُحَاسِبْ‏ نَفْسَهُ فِی کُلِّ یَوْمٍ فَإِنْ عَمِلَ حَسَناً اسْتَزَادَ اللَّهَ وَ إِنْ عَمِلَ سَیِّئاً اسْتَغْفَرَ اللَّهَ مِنْهُ وَ تَابَ إِلَیْهِ.

از ما نیست کسی که هر روز به حساب نفس خود نرسد؛ پس اگر کار خوبی انجام داده بود خدا را شکر کند و از خدا بخواهد که آن کار را بیشتر و بهتر بتواند انجام دهد و اگر کار بدی انجام داده بود استغفار و توبه نماید.

 کافی، ج ۲، ص ۴۵۳

امام صادق علیه السلام
ما ضَعُفَ بَدَنٌ عَمّا قَوِیَت عَلَیهِ الِّنّیَّهُ؛
چون نیّت بر انجام کاری قوی باشد هیچ بدنی احساس ضعف و ناتوانی نمی کند..

(من لا یحضره الفقیه،ج4، ص400)