افطاری دادن به دیگران
افطاری دادن در سیره معصومین علیهم السلام به نحو کاملی مشاهده می‌شود. از امام صادق علیه السلام روایت است که هنگامی که حضرت امام زین العابدین علیه السلام روزه می‌گرفت دستور می‌داد گوسفندی را سر می‌بریدند و آن را تکه تکه می‌کردند و در دیگ می‌ریختند، آن حضرت در وقت غروب به دیگ‌ها سر می‌زد و در حالی که روزه داشت بوی آبگوشت را استشمام می‌کرد. آنگاه می‌فرمود: کاسه‌ها را بیاورید این کاسه را برای فلان کس و دیگری را برای فلان بکشید. همین طور کاسه‌ها را پر می‌کردند تا آبگوشت تمام می‌شد. آنگاه خود ایشان نان و خرما افطار می‌کرد.

 همچنین امام صادق علیه السلام نیز به در خانه فقرا می‌رفت و به آنها نان و خرما می‌داد و سفارش می‌فرمود: «در ماه رمضان به مردم افطاری بدهید.»

در روایات آمده است که امام علی ابن ابیطالب علیه السلام مدتی بود که میل به غذایی از جگر کباب شده با نان نرم داشت. مدت یک سال به همان نحو گذشت و تهیه چنین غذایی میسر نشد. روزی در ماه مبارک رمضان، امام علی علیه السلام از فرزندش امام حسن مجتبی علیه السلام خواست که چنان غذایی برای افطار تهیه کند. حضرت مجتبی علیه السلام غذای مورد علاقه پدر را درست کرد. هنگام افطار، هنوز امام علی علیه السلام دست به سوی غذا پیش نبرده بود که سائلی بر در خانه آمد و اظهار تنگدستی کرد. امیرالمومنین علیه السلام فرمود: «غذا را بردارید و برای او ببرید.»

منبع: راسخون

صفحات: 1· 2