? آیت الله بهجت رحمه الله علیه :

? وقتی شما برای #ظهورحضرت_مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) دعا میکنید بلافاصله برای خودتان هم دعا کنید وقتی می گویید #اللهم_عجل_لولیک_الفرج بلافاصله بگوید : ( #و_فرجنا_به) از خدا بخواهید که شما را هم جزء یاران حضرت قرار بدهد.

اینکه حکومت امام زمان علیه‌السلام عقب می‌افتد علتش این است که کسانی که می‌خواهند با حضرت کار کنند، باید فطرتشان بسیار قوی باشد و این چیز مشکلی است.

اگر بخواهیم از زمین آبی برداریم که بسیار زلال باشد، باید چاهی بسیار عمیق حفر کنیم.

ممکن است ما در زندگی در جایی به آب برسیم، اما چون این آب‌ها سطحی است، زود تمام می‌شود. حکومت‌هایی که می‌آیند و می‌روند، مانند آب‌های سطحی هستند؛ نه بهداشتی‌اند و نه خوردنی. آبی که به درد خوردن می‌خورد با حفر چاه عمیق به ‌دست می‌آید.

حکومت حضرت امام زمان به این دلیل عقب می‌افتد که می‌خواهد این حکومت از اعماق وجود انسان‌ها نشئت بگیرد و تنها به زور اسلحه نباشد.

كانال در انتظار منجي

ﮔﻨﺎﻩ،ﭼﺮﮎ ﺍﺳﺖ.ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﭼﺮﮎ ﺭﺍ ﺭﺍﺣﺖ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﯾﺎ ﺩﻭﺩ ﺭﺍ؟ﭼﺮﮎ ﺭﺍ.ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ،ﻫﺮ ﺩﻭ ﻣﺎﻧﻊ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﯾﮑﯽ “ﺩَﻧﺲ” ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﯼ “ﺭِﺟﺲ” .

ﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺩﻭﺩ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺳﺖ ﻭ ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﭼﺮﮎ.ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﭼﺮﮎ ﻫﺎﯼ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺷﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ،ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﺮﺍﻍ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺩﻭﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ.

ﺍﻭﻝ ﺍﯼ ﺟﺎﻥ ﺩﻓﻊ ﺷﺮّ ﻣﻮﺵ ﮐﻦ
ﻭﺍﻧﮕﻬﯽ ﺩﺭ ﺟﻤﻊ ﮔﻨﺪﻡ ﮐﻮﺵ ﮐﻦ

ﺇﻥ ﺷﺎﺀ ﺍلله ﮐﻪ ﭼﺮﮎ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺠﺎﻫﺪﻩ ﻭ ﺗﻼ‌ﺵ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﯾﻢ؛ﺍﻣّﺎ ﭼﺮﺍ ﻣﻮﻻ‌ﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ؟ﭼﻮﻥ ﺩﻭﺩ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﺎﺳﺖ.ﺧﻮﺩ ﺍﯾﻦ،ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ،ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ،ﻣﺎ ﺩﺧﺎﻧﯽ(دودی) ﻫﺴﺘﯿﻢ؛ﭼﺮﺍﻏﻤﺎﻥ ﺩﻭﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.

ﻣﮕﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻣﺎ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ؟ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﯼ ﺣﻀﺮﺕ،ﺑﻪ ﮐﻤﺎﻝ ﺑﺮﺳﯿﻢ.ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﺑﯿﻦ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺑﯿﻨﺶ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻫﺴﺖ؟ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺑﯿﻦ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻢ،ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﯼ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﮐﻤﺎﻝ ﺑﺮﺳﻢ.

ﺍﮔﺮ ﺳﯿﺮﻩ ﯼ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﻨﯿﻢ،ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺭﻭﺵ ﻫﺎﯼ ﻭﻫﻢ ﺁﻟﻮﺩ ﻣﺎ ﺟﻮﺭ ﺩﺭ ﻧﻤﯽ ﺁﯾﺪ.ﺍﻓﺮﺍﻁ ﻭ ﺗﻔﺮﯾﻂ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﻭ ﺍﻋﺘﺪﺍﻝ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ…

ﻣﺎ ﯾﮏ ﮔﻮﺷﻪ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ،ﺻﺪ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﯾﻢ.ﻧﻪ ﺩﺭ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺗﻄﺒﯿﻖ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﯿﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﯿﻢ.

ﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﻋﯿﻦ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻣﺎﻥ ﺷﻮﯾﻢ،ﻭﻟﯽ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﺍﺯ ﻓﻀﺎﯼ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ – ﮐﻪ ﺗﺠﻠﯽ ﺭﺣﻤﺔ ﻟﻠﻌﺎﻟﻤﯿﻦ ﺍﺳﺖ – ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﯿﻢ،ﺍﺯ ﻓﯿﻀﺶ ﻣﺪﺩ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ.

ﭘﺲ ﻋﻼ‌ﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﺮﮎ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﯾﯿﻢ،ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺘﯿﻠﻪ ﯼ ﭼﺮﺍﻍ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﺩﻭﺩ ﻧﮑﻨﺪ.

ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﮑﻨﯿﻢ،ﻧﺤﻮﻩ ﺍﯼ ﺳﻨﺨﯿﺖ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ.ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻓﺮﺝ،ﺧﻮﺩ،ﺗﺤﻘﻖ ﻓﺮﺝ ﺍﺳﺖ…

كانال چشم به راه منجی

توبه،ضرورت امروز

بشر باید توبه ای کند به عمق تاریخ… و شیعیان در این میان، باید توبه ای کنند عمیق تر؛چرا که نقشه ی سعادت بشریت در دست آنهاست. در یک سخن، کلید قفل غیبت به دستان شیعه است.

در روایات مرتبط با «ظهور امام عصر» ارواحنافداه آمده است:
(آن هنگامی که برای امام، (یارانی) به تعداد اهل بدر (۳۱۳ تن) گرد هم آیند بر آن حضرت قیام و تغییر واجب می شود.)
آیا در حال حاضر، در میان جمعیت بیش از هفت میلیارد نفری کره ی زمین، سیصد و سیزده واجد شرایط فوق یافت نمی شوند؟

به راستی، آیا در طول این هزار و یک صد و هفتاد و نه سالی که از شروع غیبت می گذرد، نبایستی حداقل در یک مقطع از تاریخ شیعه، گروهی از شیعیان به فکر چاره می افتادند و با عزم راسخ و ایجاد معیارهای مورد نظر این روایت در خود، ظهور مبارک امام عصر را زمینه سازی می کردند تا این که عمر دوران غیبت به این درازا نمی کشید و دوازده قرن غربت آن امام عزیزتر از جان به پایان می رسید و روزگار مردم دنیا و به ویژه شیعیان این نمی بود که اکنون شاهد آنیم؟

البته مخاطب این سؤال، نسل کنونی جامعه ی شیعه نیز هست و شایسته است هر یک از ما به تفکر و تأمل راجع به این حقیقت تلخ پرداخته از خویشتن بپرسیم:
نقش من در طولانی شدن غیبت امام زمان یا به عکس، در نزدیک شدن ظهور آن بزرگوار چیست؟
مولای من چه انتظاراتی از من دارد؟ چگونه می توانم امام زمان خویش را در این عصر و زمانه یاری کنم؟

در شرمساری ما همین بس که امام زمانمان همواره به یاد ماست و ما از آن وجود مقدس غافلیم. ما چشم به راه ظهور آن راهبر آسمانی ایم و آن بزرگوار نیز چشم انتظار بیداری ما از خواب غفلت.

آیا وقت آن نرسیده است که باور کنیم پیشوای نجات بخش ما زنده است؟
آیا هنگام آن نیست که خود باور کنیم و این باور را به دیگران عرضه بداریم که چاره ای جز پناه بردن به آستان مبارک محبوب نداریم؟

سر ارادت ما و آستان حضرت دوست
که هر چه بر سر ما می رود ارادت اوست

آری، باور کنیم همه و همه در آن محضریم و آن پیشوای مهربان از ما به ما نزدیک تر است.

دوست نزدیک تر از من به من است
وین عجب بین که من از وی دورم!

یقین داشته باشیم که امام عصر علیه السلام ما را از خود ما بهتر می شناسد. هر عملی که از ما سر می زند در معرض نگاه اوست. هر سخنی که بر زبان جاری می کنیم - پیش از آن که خود بشنویم- به سمع مبارک حضرت او می رسد. مگر پدران بزرگوارش نفرمودند که:
(اگر لبانتان را در خانه هاتان تکان دهید، منظورتان را می فهمیم.)؟

چگونه است که معتقدیم صحیفه ی اعمالمان هر هفته به آن عزیز عرضه می شود و ما را می بیند؛ اما این باور ما را از ارتکاب لغزشها باز نمی دارد؟!

شما را به خدا سوگند! اگر کودکی شاهد اعمال ما باشد، آیا در نوع رفتار و کردارمان پروا نمی کنیم و حتی تغییر نمی دهیم؟ این چه جسارتی است که در محضر شاهد و ناظر الهی از خود نشان میدهیم؟!

ما او را نمی بینیم و اگر ببینیم، نمی شناسیم؛ اما او که ما را می بیند و می شناسد وبر اعمال و احوال ما اشراف دارد. راستی، اگر به حضور امام زمان علیه السلام در این دنیا یقین کنیم و در همه ی لحظات، خود را در حضور او ببینیم و وی را آگاه بر اعمالمان بدانیم، آیا باز هم قصور و کوتاهی و لغزش خواهیم داشت؟

باور کنیم هر فضیلت و كمال و نعمتی در عالم هست، به میمنت ولی الله الاعظم ارواحنافداه است؛ چه او واسطه ى فيض است در عالم وجود.

باری، شیطان در کمین شیعیان آخرالزمان نشسته است تا آنها را نیز، چون آدم و حوا از بهشت براند. مبادا به کِید ابلیس، ما را از بهشت امامت برانند! … مؤمن که از یک سوراخ دو بار گزیده نمی شود!

امام صادق علیه السلام به کسی که در مجلس آن حضرت آرزوی بهشت کرد فرمود: شما (اکنون) در بهشتید، پس از خدا بخواهید که شما را از بهشت بیرون نکند.» گفتند: جان های ما به فدای شما، ما در دنیاییم (هنوز به بهشت وارد نشده ایم)! فرمودند: «آیا شما به امامت معترف نیستید؟» گفتند: چرا. فرمودند «بهشت همین امامت است که هر کس به آن اقرار آورد در بهشت است. پس از خداوند بخواهید تا این را از شما نگیرد.» (بحار الأنوار ۶۸: ۱۰۲)

کانال چشم به راه

این موضوع اولین بار در اربعین ذهنم را مشغول کرد، دعا برای ظهور می کنیم اما… ؛ در میان دریای جاری زائران، شکوه موکب ها، اخلاص خادمان و سه روز خلوت زائران با خود … در میان میلیون ها نفر که می رفتند زیر گنبد آسمانی امام حسین و برای ظهور دعا کنند… بیشتر از ۱۰۰۰ سال است که برای ظهور دعا می کنیم و هر سال تعداد بیشتری دعا، توجه و خواست اصلی شان ظهور است، اما هنوز ظهور محقق نشده مگر نه اینکه «الدعاء تحت قبته مستجاب»؟!

دوست دارم دلم را خوش کنم به این زیادی نفرات و کثرت دعاها، که خود حتما نشانه ی استجابت دعاست، اما …

احساس می کنم جایی از کارمان می لنگد، جایی در دعاهایمان، جایی در نگاه هایمان به ظهور، جایی در خواست اصلی مان برای انقلاب جهانی حضرت …

ادامه »